Z Małopolska w II Wojnie Światowej

ABRAMOWICZ Roman.    
Urodzony 1 czerwca 1912 r. w Komińszczynie, pow. Mińsk Białoruski. W latach 1922 - 1932 uczył się w Gimnazjum im. Kościuszki w Łucku, a później w Równem. W 1936 r. otrzymał dyplom magistra prawa na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od sierpnia 1936 r. do września 1939 r. pracował jako aplikant sądowy w Sądzie Okręgowym w Lublinie. W latach 1940 - 1944 – był zatrudniony w zakładach drzewnych w okolicach Zamościa. W październiku 1944 r. zgłosił się na ochotnika do pracy w organach bezpieczeństwa. Był jednym z organizatorów tej służby na terenie Polski. W stopniu chorążego został skierowany do pracy w aparacie sprawiedliwości. Służył na stanowiskach: oficera śledczego na Zamku w Lublinie. Jeden z torturowanych przez niego więźniów uderzył go stołkiem, w wyniku czego miał uszkodzony nos. Później był podprokuratorem w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej. Od 1947 r. został sędzią w Wojskowym Sądzie Rejonowym  w Warszawie. Przeniesiono go na stanowisko zastępcy szefa w Wojskowym Sądzie Rejonowym we Wrocławiu. Został przeniesiony na stanowisko szefa Wojskowego Sądu Rejonowego w Olsztynie. Specjalizował się w skazywaniu księży. Sądził między innymi ks. Antoniego Marchewkę (lat 70), ks. Fertaka, ks. Cwalinę, ks. Marszałka, ks. Janusza. Wraz z Juliuszem Krupskim i Józefem Badeckim skazał Antoniego Łukasika (przedwojennego oficera liniowego, w 1946 r. powołanego do ludowego Wojska Polskiego na stanowisko szefa Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie, w 1948 r. aresztowanego i skazanego za to, że polecił, aby na obrońców z urzędu wyznaczać adwokatów pochodzenia aryjskiego, pomijając adwokatów pochodzenia żydowskiego ponieważ często podsądni bali się bardziej adwokata niż prokuratora), że nakłaniał podwładnych sędziów, aby w sprawach  w których bronili adwokaci pochodzenia żydowskiego dawali surowsze wyroki, że wypowiadał się negatywnie o szefie Departamentu Śledczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego - Józefie Różańskim). Wspólnie z Edwinem Kęsikiem skazali na karę śmierci (w sprawie Sr 282/49): Jana Nowaka (zmarł w więzieniu w Rawiczu, w 1989 r. Sąd Najwyższy uniewinnił go)., ks. Stanisława Janusza (zmarł w więzieniu we Wronkach, w 1989 r. Sąd Najwyższy uniewinnił go) i Stanisława Kowalczyka. Był przewodniczącym sądu który skazał na karę śmierci Mariana Jędrzejewskiego(w sprawie - Sr 34/49), Henryka Urbanowicza (żołnierza 3. Brygady Wileńskiej Armii Krajowej, w sprawie Sr 1009/49), Antoniego Oborona i Stefana Łokotko (w sprawie Sr 90/53), Wacława Pietrycha (w sprawie Sr 15/54). W sierpniu 1955 r. w stopniu pułkownika przeszedł do rezerwy.          
Odznaczony ośmioma krzyżami i medalami.