Z Małopolska w II Wojnie Światowej

ADAMCZYK Władysław I.        
Urodzony 28 stycznia 1894 r. w Straconce, pow. Biała Krakowska (obecnie Bielsko-Biała). Syn Andrzeja (robotnika) i Anny z d. Procner. Szkołę powszechną i średnią ukończył w Białej Krakowskiej, maturę zdał w 1914 r. Od 15 sierpnia 1914 r. służył jako ochotnik w stopniu strzelca w 3. pułku piechoty Legionów Polskich. W 1915 r. został przeniesiony do 6. pułku piechoty. W tym samym roku został awansowany na stopień kaprala. W lipcu 1916 r. - po kryzysie przysięgowym - wcielono go do armii austriackiej i skierowano do szkoły podoficerskiej, a później oficerskiej. Od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W stopniu podporucznika, na stanowisku dowódcy kompanii, walczył w obronie Lwowa. W latach 1919-1920, podczas wojny polsko-bolszewickiej, służył w 157. pułku piechoty rezerwy i w 7. pułku piechoty Legionów. 30 listopada 1924 r. został przeniesiony do 6. pułku piechoty Legionów z jednoczesnym awansem na stopień kapitana. Początkowo dowodził kompanią, a w latach 1928-1930 był kwatermistrzem pułku. W 1930 r. skierowano go na kurs oficerów sztabowych do Rembertowa. 1 stycznia 1931 r. został awansowany na stopień majora 63. pułku piechoty. W kwietniu 1931 r. przeniesiono go do 65. pułku piechoty na stanowisko dowódcy batalionu w Grudziądzu. W latach 1932-1938 był dowódcą batalionu w 63. pułku piechoty w Toruniu, potem w 67. pułku piechoty w Brodnicy. W 1938 r. został awansowany na stopień podpułkownika i objął stanowisko zastępcy dowódcy 73. pułku piechoty w Katowicach. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 201. pułkiem piechoty rezerwy. Od 29 sierpnia 1939 r. jego pułk obsadzał pozycję kobiorską (jednym plutonem), on sam do 1 września 1939 r. stacjonował w Tychach. 2 września 1939 r. wycofał się wraz z pułkiem przez rzeczkę Gostyńkę w rejon Chełmka, następnie do Krakowa. 5 września 1939 r. z jego pułku zdezerterowało ok. 300 żołnierzy (głównie niemieckiego pochodzenia). 6 września 1939 r. skutecznie bronił linii Rzędówki i Szreniawki. 7 września 1939 r. walczył w rejonie Klimontowa z niemieckim podjazdem pancernym, który wyparto z miasta. Następnie wraz z pułkiem osłaniał od północy kolumnę dywizyjną. 9 września 1939 r. walczył z oddziałami pancernymi Wehrmachtu pod Stopnicą. 10 września 1939 r. osłaniał przeprawę przez Wisłę w rejonie Baranowa i walczył pod Osiekiem, gdzie pułk poniósł ciężkie straty. 16 września 1939 r. jego pułk został odrzucony na skraj Puszczy Solskiej. 19 i 20 września 1939 r. walczył w rejonie Ulowa i Narola, usiłując „otworzyć” drogę na Lwów dla Grupy Operacyjnej „Śląsk”. Po utracie możliwości walki, wraz z grupą kilkunastu żołnierzy próbował przedostać się lasami do Lwowa. Zadenuncjowany przez Ukraińców, został 25 września 1939 r. wzięty do niemieckiej niewoli pod Lubaczowem. Osadzono go w Oflagu w Doessel. Przebywał w obozie jenieckim w Arnswalde, potem w Oflagu II-B, od 15 maja 1945 r. w Oflagu II-D, później VI-B. W maju 1946 r. powrócił do kraju. Rozkazem personalnym MON nr 372 z 31 maja 1950 r. przeniesiono go w stan spoczynku. 20 czerwca 1946 r. podjął pracę jako pracownik umysłowy w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego w Bielsku-Białej. 9 września 1950 r. (wg aktu oskarżenia z 9 października) został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz wywiadu brytyjskiego (był zwerbowany przez Stefana Sordyla, kuriera rządu londyńskiego). Pierwotnie, wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach z 8 stycznia 1951 r., został skazany na dożywotnie więzienie. Ostatecznie, po zmianie wyroku, skazano go na 5 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w więzieniach w Cieszynie, Katowicach i Wronkach. Z więzienia został zwolniony 13 lipca 1956 r. Powrócił na poprzednie stanowisko w swoim zakładzie pracy, skąd 1 czerwca 1959 r. przeszedł na emeryturę.        
Zmarł 24 września 1978 r., został pochowany w Bielsku Białej.        
Odznaczony: Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Walecznych, odznaką “Orlęta” i in.        
Był żonaty z Marią, miał córkę.        
CAW – Karta informacyjna; Adamczyk W., Bitwa o Osiek, „Tygodnik Powszechny” 1949 09. 04; Adamczyk W., Bitwa o Ulów, „WTK” 1959.06.09; Adamczyk W., Przeciw nawale, Warszawa 1970; Informator o osobach skazanych za szpiegostwo w latach 1944-1984, Materiały Wydz. „C” WUSW Katowice nr 5540/II; Prawdzic H. (W. Adamczyk), Dziennik działań bojowych 201 pułku piechoty rez. w kampanii 1939 r. „Przegląd Piechoty” 1947 nr 3; Steblik W., Armia Kraków, Warszawa 1989, s. 67, 117, 127, 135, 175, 180, 215, 225, 233, 249, 272, 276, 376, 379, 393, 400, 406, 407, 416 - 421, 424, 432, 434, 436, 466, 469, 470, 476, 529, 547, 552, 582, 614, 623, 635, 636, 637, 642, 647, 649;