Z Małopolska w II Wojnie Światowej

BÜHLER Joseph.   
Urodzony 16 lutego 1904 r. w Bad Waldsee w Wirtembergii. Miał wyższe wykształcenie (stopień doktora w przedwojennych Niemczech odpowiadał dzisiejszemu magistrowi w Polsce). Od 1 października 1930 r. znał Hansa Franka. Od 1933 r. pracował w kierowanej przez niego kancelarii prawnej, której był Adolf Hitler. 1 kwietnia 1933 r. wstąpił do NSDAP (nie pełnił żadnych funkcji partyjnych). Został wiceprezydentem Akademii Prawa Niemieckiego. 21 kwietnia 1940 r. brał udział w konferencji dotyczącej wysyłki robotników przymusowych do Rzeszy. W strukturze administracyjnej Generalnego Gubernatorstwa był od maja 1940 r. szefem Urzędu Generalnego Gubernatora w stopniu sekretarza stanu, zastępcą Hansa Franka. Mieszkał w apartamentach urządzonych w budynku Muzeum Diecezjalnego na Wawelu. Otrzymał honorowy tytuł SS-Brigadeführera. Na posiedzeniu rządu Generalnego Gubernatorstwa 16 maja 1940 r. zaakceptował akcję „AB”. Od 1941 r. był powoływany na zastępcę Hansa Franka podczas jego nieobecności. Nakazał 14 maja 1941 r. zniszczenie wszystkich pomników, popiersi i tablic pamiątkowych poświęconych Józefowi Piłsudskiemu. 20 stycznia 1942 r. brał udział w konferencji w Wansee, u Reinharda Heydricha, dotyczącej „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, gdzie domagał się jak najszybszego rozwiązania tego problemu w Generalnym Gubernatorstwie. 19 czerwca 1942 r. przyjmował delegację Rady Głównej Opiekuńczej. Po dymisji Hansa Franka 29 sierpnia 1942 r. przejął jego obowiązki. 14 grudnia 1942 r. przyjmował na audiencji arcybiskupa Adama Stefana Sapiehę i hrabiego Adama Feliksa Ronikiera. Zapowiedział im przyznanie dotacji 1 750 tys. zł dla Rady Głównej Opiekuńczej. Zapowiedział też złagodzenie zarządzeń dotyczących zakazu działania duchowieństwa w pracach Rady Głównej Opiekuńczej. 22 lutego 1943 r. stwierdził iż mimo interwencji Friedricha Wilhelma Krügera wysiedlenia na Zamojszczyźnie nadal trwają. Doprowadził 15 lipca 1943 r. do likwidacji sporu kompetencyjnego między Friedrichem Wilhelmem Krügerem a Hansem Frankiem. Planował w związku z ujawnieniem zbrodni Katyńskiej wykorzystać Polaków przeciwko sowieckiej partyzantce. Na naradzie 23 października 1943 r. opowiadał się przeciwko rozstrzeliwaniu zakładników bez wyroku sądowego. Występował przeciwko zarządzeniu inspektora przemysłu zbrojeniowego w GG, generała Schindlera zezwalającego robotnikom polskim zatrudnionym w przemyśle zbrojeniowym na dodatkowe zakupy żywności na wolnym rynku. Został poinformowany przez Wilhelma Ohlenbuscha, kierownik Głównego Wydziału Propagandy rządu Generalnego Gubernatorstwa, o zasadach akcji „B” (zwrócenia Polaków przeciwko Sowietom). 21 lutego 1944 r. w porozumieniu z Wilhelmem Koppe ustalił, że majątek pożydowski będący w rękach SS oddawany będzie rządowi Generalnego Gubernatorstwa. 17 kwietnia 1944 r. zaproponował by wycofujące się wojsko nie niszczyło urządzeń użyteczności publicznej. Po wojnie został schwytany w zachodniej strefie okupacyjnej Niemiec. Przekazano go Polsce.  Od 17 czerwca do 5 lipca 1948 r. był sądzony przez Najwyższy Trybunał Narodowy w Krakowie. Został skazany na karę śmierci.       
Powieszono go 22 sierpnia 1948 r. w więzieniu Montelupich w Krakowie.          
Archiwum Narodowe w Krakowie, Polko-2, Sprawozdanie z działalności RGO za II kwartał 1942 r., s. 7; Kroll Bogdan , Rada Główna Opiekuńcza, Warszawa 1985, s. 273; Kułakowski Tadeusz, Proces Józefa Buhlera szefa rządu Generalnego Gubernatorstwa, [w:] Janusz Gumkowski, Zbrodniarze hitlerowscy przed Najwyższym Trybunałem Narodowym, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1965, s. 176–259; Madajczyk Czesław, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, t.1 , Warszawa 1970, s. 107, 118; Oszmaniec Henryk, Osądzenie hitleryzmu, „Za Wolność i Lud” 1986 nr 6 s. 1; Piotrowski Stanisław, Dziennik Hansa Franka, Warszawa 1956, s. 20, 68, 72, 86, 108, 237, 433; Piotrowski Stanisław, Proces Hansa Franka i dowody polskie przeciw SS, Warszawa 1970, s. 42, 105, 108, 127, 130, 133, 189; Rożek Michał, Krakowskie Muzeum Katedralne, „Kierunki” 1989 nr 19, s. 13; Szarota Tomasz, Stefan Rowecki Grot, Warszawa 1985 s. 120;