Z Małopolska w II Wojnie Światowej


Brauchitsch von Walther Heinrich Alfred Hermann (1881 – 1948)
Urodzony 4 października 1881 r. w Berlinie.
Syn Bernharda (pruskiego generała kawalerii) i Charlotte von Gordon. Po ukończeniu korpusu kadetów wstąpił w marcu 1900 r. na ochotnika, w stopniu podporucznika, do Pułku Grenadierów nr 3 (Königin Elisabeth-Garde-Grenadier-Regiment Nr. 3) w Charlottenburgu. W 1901 r. przeniósł się do Pułku Artylerii Polowej nr 3 (Garde-Feld-Artillerie-Regiment Nr. 3). Od 10 lutego do 31 maja 1903 r. był słuchaczem Szkoły Artylerii Pieszej. Od 1 do 13 maja 1905 r. był przydzielony do fabryki broni w Spandau. Od 5 lutego 1906 pełnił funkcję adiutanta II dywizjonu 3. pułku artylerii (3. Garde Feld-Artillerie-Regiment). Został awansowany na stopień porucznika. 28 lutego 1909 r. przeniesiono go do sztabu generalnego, choć nie ukończył Akademii Wojennej. Od 13 kwietnia 1909 r. do 31 marca 1912 r. służył jako adiutant 3. pułku artylerii W 1913 r. został przeniesiony do sztabu generalnego i awansowany na stopień kapitana. Podczas I wojny światowej służył w różnych jednostkach jako oficer sztabowy. W 1918 r. został awansowany na stopień majora. Po wojnie pozostał w  Reichswehrze. W 1925 r. awansowano go na stopień podpułkownika. W 1928 r. został awansowany na stopień pułkownika. W 1929 r. mianowano go szefem departamentu wyszkolenia w ministerstwie spraw wojskowych. 1 października 1931 r. został mianowany na stopień generała-majora. 1 marca 1932 r. przeniesiono go na stanowisko inspektora artylerii. W 1933 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu nr 1 i zarazem dowódcy 1. Dywizji Piechoty. Na początku 1934 r. awansowano go na stopień generała-porucznika. 1 października 1935 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy 1. Korpusu. 20 kwietnia 1936 r. awansowano go na stopień generała artylerii. 1 kwietnia 1937 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy nowo powstałej Gruppenkomando IV w Lipsku. 4 lutego 1938 r. został mianowany naczelnym dowódcą wojsk lądowych (Oberbefehlshaber des Heeres) i otrzymał awans na stopień generała-pułkownika. Kierował kampaniami wojennymi w Polsce w 1939 r., Danii, Norwegii i Francji w 1940 r. 19 lipca 1940 r. został awansowany na stopień feldmarszałka. Przygotowywał plany ataku na Rosję. W 1941 r. dowodził kampanią na Bałkanach i pierwszą fazą ataku na Rosję. 19 grudnia 1941 r. został zdymisjonowany, jako odpowiedzialny za klęskę pod Moskwą. Do końca wojny nie powrócił do czynnej służby. Od 1941 r. przebywał w majątku żony w Bolkowie na Dolnym Śląsku. Zajmował się rodziną i ogrodem. Nie angażował się w życie miasta i nie był rozpoznawany przez mieszkańców. W latach 1942-1945 mieszkał głównie w zameczku myśliwskim Tři Trubky w Czechach. 12 stycznia 1945 r. uciekł koleją do Niemiec. Sprzymierzeni aresztowali go w jego domu w Szlezwiku-Holsztynie. Był świadkiem w procesie norymberskim.            
Zmarł 18 października 1948 r. na niewydolność krążenia w brytyjskim szpitalu wojskowym w Hamburgu.      
Odznaczony: Krzyżem Rycerskim Orderu Żelaznego Krzyża, Krzyżem Rycerskim z Mieczami, Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża (30 września 1939 r.), Krzyżem żelaznym I i II klasy (za I wojnę światową), austriackim Krzyżem Zasługi Wojskowej (1915 r.) fińskimi Krzyżem Wielkim Orderu Białej Róży (10 marca 1939 r.) i Krzyżem Wielkim Orderu Krzyża Wolności (25 czerwca 1942 r.), japońskim Orderem Wschodzącego Słońca I klasy (26 września 1942 r.)rumuńskimi Orderami Michała Walecznego III, II i I klasy, węgierskim Wielkim Krzyżem z Mieczami Orderu Zasługi, i złotą odznaką honorową NSDAP.         
Od 29 grudnia 1910 r. był żonaty z Elisabeth von Karstedt. Rozwiedli się 8 kwietnia 1938 r. Mieli troje dzieci. Po raz drugi ożenił się 23 września 1938 r. z Charlotte Rüffer.