Z Małopolska w II Wojnie Światowej

BRZEZICKI Eugeniusz.     
Urodzony 1 grudnia 1890 r. Studia medyczne ukończył w 1914 r. we Lwowie z tytułem doktora wszech nauk lekarskich. W latach 1922-1939 był asystentem Kliniki Neurologiczno-Psychiatrycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Odbył staże naukowe w zakresie neurologii i psychiatrii w Szwajcarii, Francji  i w Wiedniu. W 1930 r. uzyskał habilitację na podstawie pracy Parkinsonismus symptomaticus. Od 1932 r. pracował jako docent neurologii i psychiatrii w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Nie poszedł do niewoli. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie "Sonderaktion Krakau". Po  przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków). 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. W obozie wzbudził szacunek swoją nieugiętą postawą wobec esesmanów i koleżeństwem wobec współwięźniów. Z obozu został zwolniony 8 lutego 1940 r. Po wojnie był kierownikiem Kliniki Psychiatrii Akademii Medycznej w Krakowie. W 1947 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1957 r. mianowano go profesorem zwyczajnym. Napisał 116 prac naukowych. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Kolekcjonował dzieła sztuki oraz zegary.    
Zmarł 6 września 1974 r.         
Gwiazdomorski Ja, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969 s. 267; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020];Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974 s. 47, 401;