Z Małopolska w II Wojnie Światowej

CZUHAJOWSKI Bolesław.           
Urodzony 23 lipca 1896 r. we Lwowie[1]. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego w Rzeszowie. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Miał tytuł naukowy doktora praw[2]. Był absolwentem Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie oraz Akademii Handlowej w Krakowie. W 1914 r. ukończył kurs dla młodych oficerów. Walczył w szeregach Legionów. Był ranny w bitwie pod Jastkowem. Został zdemobilizowany w stopniu kapitana. Pracował jako sędzia we Lwowie i w Nowym Targu. Działał w Towarzystwie Szkoły Ludowej. Organizował szkoły i biblioteki. W 1929 r. objął stanowisko wiceprezesa Sądu Okręgowego w Krakowie. W samorządzie krakowskim działał od 1931 r. zajmując się sprawami budżetowymi. W 1935 r. został notariuszem. Przejął po Ludwiku Midowiczu kancelarię przy ul. Św. Jana 18 w Krakowie. Był urzędnikiem państwowym[3], wicewojewodą śląskim[4]. 1 maja 1939 r. mianowano go komisarycznym Prezydentem Krakowa[5]. 3 września 1939 r. na polecenie wojewody krakowskiego Józefa Tymińskiego został ewakuowany do Brzeżan. Zabrał część dokumentów miejskich, księgi poborowych i 400 tysięcy złotych na pobory i nieprzewidziane wydatki. 17 września 1939 r. cofnął się do Lwowa. Wrócił do Krakowa w listopadzie 1939 r. . Złożył sprawozdanie oraz rozliczył się z pobranych pieniędzy rządzącemu Krakowem Ernestowi Zörnerowi. Pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu w Krakowie[6]. Był trzykrotnie aresztowany[7] i więziony na Montelupich[8]. Dwukrotnie zwalniano go[9]. Za trzecim razem został aresztowany 12 maja 1941 r. i 26 czerwca 1941 r. wywieziony do KL Auschwitz[10].    
Rozstrzelano go 3 lipca 1941 r. w KL Auschwitz[11].    
Hein Wincenty, Jakubiec Czesława, Montelupich, Kraków 1985, s. 244; Lista strat kultury polskiej, Warszawa 1947, s. 44; Wroński Tadeusz, Albrecht Jacek, Ludzie z marmurowej tablicy, Kraków 1982, s. 122;