Z Małopolska w II Wojnie Światowej

Feszczenko-Czopiwski Iwan.  
Urodzony 20 stycznia 1884 r. w Czudnowie na Wołyniu. Ukończył gimnazjum klasyczne w Żytomierzu. Podjął studia na Wydziale Chemii Politechniki Kijowskiej. W 1908 r. obronił pracą dyplomową z obróbki termicznej. Był inżynierem technologiem[1]. Otrzymał stypendium profesorskie przy Katedrze Metalurgii i Metalografii Politechniki Kijowskiej. W 1909 r. objął posadę asystenta i wykładowcy w Katedrze Metalurgii i Metalografii Politechniki Kijowskiej. Po uzyskaniu stypendium państwowego ufundowanego przez Ministerstwo Handlu i Przemysłu wyjechał do Wrocławia. W laboratorium metalograficznym profesora Paula Oberhofera wykonał pracę na temat „Teoria i praktyka procesów cementowania żelaza”. W 1914 r. wrócił do Kijowa. W 1918 r. w nowoutworzonej Republice Ukraińskiej objął stanowisko dyrektora Departamentu Przemysłu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Od 24 marca do 19 kwietnia 1918 r. był ministrem handlu i przemysłu.  i wicepremiera. Z ramienia rządu ukraińskiego negocjował państwowe umowy polsko-ukraińskie. Współpracował z Semenem Petlurą. Prowadził szeroką działalność organizacyjną na rzecz niezależności Ukrainy. Był przewodniczącym działającej na emigracji Rady Republiki. W 1921 r. ratując się przed aresztowaniem przez bolszewików wyjechał do Polski. Podjął pracę na Politechnice Warszawskiej na stanowisku starszego asystenta. W 1922 r. zatrudniono go na stanowisku profesora kontraktowego na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. W 1923 r. był członkiem Senatu Akademii Górniczej w Krakowie. Obronił pracę doktorską z zakresu nauk technicznych[2]. W 1927 r. otrzymał tytuł doktora nauk technicznych. Był członkiem wielu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, między innymi: Stowarzyszenia Hutników i Stowarzyszenia Mechaników Polskich, Russkowo Mietałłurgiczeskogo Obszczestwa, Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki we Lwowie, Institute of Iron and Steel i Institute of Metals w Londynie. Należał do Akademii Nauk Technicznych w Warszawie[3]. 24 lutego 1931 r. został habilitowany. Zrezygnował ze stanowiska profesora kontraktowego i objął kierownictwo Zakładu Badawczo-Doświadczalnego Huty „Baildon”. W Akademii Górniczej prowadził nadal wykłady i ćwiczenia z przedmiotu „Stale specjalne”. W 1937 r. otrzymał stanowisko profesora tytularnego obróbki termicznej i stali specjalnych Akademii Górniczej. Był założycielem, organizatorem i pierwszym Kierownikiem Zakładu Metalografii i Obróbki Termicznej (dziś Zakład Metaloznawstwa i Metalurgii Proszków) Akademii Górniczej. Był konsultantem i doradcą Państwowych Wytwórni Uzbrojenia w Warszawie. Napisał ponad sto prac naukowych. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”[4]. Osadzono go w więzieniu Montelupich[5]. Został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie[6]. Wg. Jana Gwiazdomorskiego zwolniono go 8 listopada 1939 r. z koszar przy ul. Mazowieckiej[7]. Wg Jerzego S. nastapiło to 9 listopada 1939 r. Wg. Tadeusza Wrońskiego przewieziono go do więzienia we Wrocławiu, został osadzony w KL Sachsenhausen, przeniesiono go do KL Dachau, skąd został zwolniony 8 lutego 1940 r.[8] 14 marca 1945 r. został aresztowany w Katowicach przez sowiecki patrol. Przewieziono go do Kijowa. Trybunał Wojskowy NKWD skazał go na 10 lat łagru.   
Zmarł 2 września 1952 r. w łagrze Abez' w republice Komi wskutek wycieńczenia.  
Był żonaty, miał córkę Irenę (zamężną Czopiwsko-Bohunową, zamieszkałą w Katowicach).  
Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 41, 267; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 402;