Z Małopolska w II Wojnie Światowej

FIELDORF August Emil.    
Urodzony 20 marca 1895 r. w Krakowie. Syn Andrzeja (kolejarza) i Agnieszki z d. Szwanda. Uczęszczał do czteroklasowej III Szkoły Męskiej im. św. Mikołaja przy ul. Lubomirskich 19. W roku szkolnym 1906/7 uczył się w klasie IIb V Gimnazjum w Krakowie, potem kontynuował naukę w III Gimnazjum. Był niesfornym uczniem, dlatego przeniesiono go do Seminarium Nauczycielskiego Męskiego. W domu mikrobiologa i immunologa prof. Odona Bujwida przy ul. Lubicz 32 (w którym mieszkał z rodzicami) poznał młodzież zrzeszoną w „Strzelcu”. W 1910 r., razem z rodzicami, przeprowadził się na ul. Bosacką 12 (nr później zmieniony na 26). W grudniu 1912 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego w Krakowie, w którym odbył przeszkolenie rekruckie w 1. kompanii, a następnie ukończył kurs podoficerski. 6 sierpnia 1914 r. zgłosił się na ochotnika do oddziału formowanego na Oleandrach. Na szlaki I wojny światowej wyruszył prawdopodobnie z Oleandrów z grupą Mieczysława Trojanowskiego . Służbę wojskową rozpoczął w 1. kompanii IV batalionu 1. pułku Legionów jako dowódca sekcji. Chrzest bojowy przeszedł 14 sierpnia 1914 r. pod Brzegami. 10 października 1914 r. został awansowany na stopień sierżanta. 7 listopada 1914 r. przeniesiono go do III batalionu 1. pułku Legionów. W grudniu 1914 r., po reorganizacji Legionów, był zastępcą dowódcy plutonu w 2. kompanii III batalionu 1. pułku piechoty pod dowództwem Edwarda Śmigłego - Rydza. Od 24 marca do 6 listopada 1915 r. był szefem w 3. oddziale karabinów maszynowych 1. pułku piechoty Legionów. Przeszedł do służby w 7. pułku piechoty (tzw. zapasowym), w którym przebywał dwukrotnie: od 8 do 16 lutego 1916 r. i od 11 lipca 1916 r. do października 1916 r. Od 3 października 1916 r. do 21 sierpnia 1917 r. służył w 5. pułku piechoty. Jesienią 1916 r. został awansowany na stopień starszego sierżanta. Od stycznia 1917 r. uczył się w niższej szkole oficerskiej, którą ukończył z wynikiem dobrym. W rezultacie tzw. kryzysu przysięgowego, po odmowie złożenia przysięgi przez 5. pułk piechoty Legionów, 5 lipca 1917 r. wraz z innymi „galicjanami” został odesłany do Przemyśla, do tworzonego tam Polskiego Korpusu Posiłkowego. Złożył podanie o zwolnienie z Legionów. Po wcieleniu do armii austriackiej został wysłany na front włoski. Od września 1917 r. do września 1918 r. służył w 2. kompanii karabinów maszynowych (pozycyjnych) przy 2. Brygadzie Cesarskich Strzelców (2. Stab. Mg. Komp. 2. Kaiser - Jäger Brigade) na froncie w południowym Tyrolu. W sierpniu 1918 r. nie powrócił z urlopu do macierzystej jednostki, lecz jako chory zgłosił się na leczenie. Przebywając podczas urlopu w Krakowie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (16 lipca lub 10 sierpnia 1918 r. - według różnych źródeł). Otrzymał przydział do lotnego oddziału pod dowództwem podporucznika Eugeniusza Wyrwińskiego-Koguta. 31 października 1918 r. brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich. Po oswobodzeniu Krakowa zgłosił się na apel generała Bolesława Roi do odtwarzanego 5. pułku piechoty Legionów. 24 grudnia 1918 r. został mianowany na stopień podporucznika (nominację tę zatwierdzono 18 marca 1919 r. ). Od grudnia 1918 r. do lutego 1919 r. był instruktorem w szkole karabinów maszynowych. W lutym 1919 r. został przeniesiony do 1. pułku piechoty Legionów, w którym od 12 marca 1919 r. był dowódcą 1. kompanii I batalionu. W styczniu 1919 r., razem z pułkiem pozostającym w składzie 2. Dywizji Piechoty, a później 1. Dywizji Piechoty Legionów, brał udział w kampanii wileńskiej. 20 kwietnia 1919 r. wkroczył z pułkiem do Wilna. W sierpniu 1919 r. pełnił funkcję dowódcy 2. kompanii I batalionu 1. pułku piechoty Legionów. 27 września 1919 r. wraz z 1. kompanią brał udział w walkach o Dyneburg (obecnie Dźwińsk), a później pełnił służbę na linii demarkacyjnej. 22 października 1919 r. złożył podanie o przyjęcie do korpusu oficerów zawodowych. W styczniu 1920 r. ponownie walczył o Dyneburg, w którym od 15 lutego 1920 r. objął służbę garnizonową. Wówczas chory trafił do szpitala. Do pułku wrócił 30 czerwca 1920 r. na stanowisko dowódcy 1. kompanii karabinów maszynowych. Od lipca 1920 r. wraz z 1. pułkiem piechoty Legionów walczył pod Kijowem i Żytomierzem. W walkach odwrotowych nad Styrem i Bugiem jego kompania prowadziła działania zaczepne i poniosła duże straty. W sierpniu 1920 r. pułk przewieziono koleją przez Lwów - Przeworsk - Rozwadów - Lublin do Trawnik, skąd został przerzucony pod Lubartów, na pozycję wyjściową do ataku w ramach tzw. bitwy warszawskiej. Po walkach o Białystok został awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem od 2 maja 1920 r. Od 13 września 1920 r. uczestniczył w walkach w rejonie Berenik i Staworowa. W 1921 r. otrzymał awans na stopień kapitana. 10 sierpnia 1922 r. został skierowany na kurs Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, który ukończył w lutym 1923 r. 9 lutego 1923 r. powrócił do 1. pułku piechoty Legionów na stanowisko dowódcy 5. kompanii. 28 marca 1923 r. został odkomenderowany na stanowisko dowódcy Kursu Oficerów Rezerwy przy dowództwie 1. Dywizji Piechoty Legionów. 4 kwietnia 1923 r. ponownie objął na stanowisko dowódcy 5. kompanii 1. pułku piechoty. Od 9 maja do 5 października 1923 r. zastępował dowódcę II batalionu tego pułku. 26 sierpnia 1924 r. został odkomenderowany do Dowództwa 1. Dywizji Piechoty na stanowisko II oficera sztabu. Po powrocie z urlopu regulaminowego objął stanowisko dowódcy 1. kompanii 1. pułku piechoty Legionów. Od 13 czerwca do 5 listopada 1925 r. był dowódcą II baonu tego pułku, po czym ponownie dowódcą 1. kompanii. W maju 1926 r., razem z 1. Dywizją Piechoty Legionów, ruszył na Warszawę. W walkach na ulicach stolicy został ranny w ramię odłamkiem. Od 30 lipca do 15 listopada 1926 r. pełnił obowiązki dowódcy I batalionu 1. pułku piechoty Legionów. 15 listopada 1926 przesunięto go na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego. W maju 1927 r. został wyznaczony na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego w 1. pułku piechoty Legionów. Od 1 czerwca do 7 września 1927 r. uczestniczył w unifikacyjno-doskonalącym kursie dla kapitanów zorganizowanym w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Kurs ukończył z wyróżnieniem, po czym został awansowany na stopień majora ze starszeństwem 1 stycznia 1928 r. Jesienią 1927 r. powrócił do 1. pułku piechoty Legionów, po czym został przeniesiony do Dowództwa 1. Dywizji Piechoty Legionów na stanowisko p.o. komendanta rejonowego Przysposobienia Wojskowego. W 1929 r. przeniesiono go do Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy Dowództwie Okręgu Korpusu III w Wilnie na stanowisko inspektora wyszkolenia Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. W marcu 1930 r. powrócił do 1. pułku piechoty Legionów na stanowisko kwatermistrza. 20 kwietnia 1931 r. zwolniono go z korpusu oficerów piechoty i oddano do dyspozycji dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Z ramienia tego Urzędu wysłano go do Francji na stanowisko zastępcy kierownika Instruktoratu Wychowania Fizycznego przy Ambasadzie Rzeczpospolitej w Paryżu. Miał zorganizować i pełnić obowiązki komendanta Zachodniego Okręgu Związku Strzeleckiego. We Francji przebywał od maja 1931 do marca 1932 r. 1 stycznia 1932 r. otrzymał awans na stopień podpułkownika. 23 marca 1932 r. objął stanowisko zastępcy dowódcy 1. pułku piechoty Legionów. Od 16 stycznia do 15 kwietnia 1934 r. był p.o. dowódcy 1. pułku piechoty Legionów. W Związku Legionistów pełnił funkcję zastępcy Komendanta Koła Pułkowego 1. pułku piechoty Legionów. W Związku Oficerów Rezerwy prowadził ćwiczenia aplikacyjne i wykłady. Odrzucił propozycję objęcia wyższego stanowiska poza wileńszczyzną. W listopadzie 1935 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy samodzielnego batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza „Troki” w Trokach koło Wilna. 1 listopada 1937 r. został zastępcą dowódcy pułku Korpusu Ochrony Pogranicza „Wilno”. 28 stycznia 1938 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy 51. pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach. Od 27 sierpnia 1939 r. przeprowadzał mobilizację 51. pułku piechoty dla 12. Dywizji Piechoty w Grupie Operacyjnej „Południe” gen. S. Skwarczyńskiego podlegającej Armii „Prusy”. Od 5 do 7 września 1939 r. przebywał wraz z pułkiem w rejonie Skarżyska - Kamiennej, gdzie prowadził przygotowania do obrony linii kolejowych. 8 września 1939 r. jego 51. pułk piechoty został przegrupowany w rejon Ostróżka, gdzie stanowił tylną straż 12. Dywizji Piechoty. Pułk wszedł w kontakt bojowy z Niemcami w rejonie Dąbrowy (obecnie Dubrawy). Po rozbiciu 12. Dywizji Piechoty przedzierał się do jej Ośrodka Zapasowego w Złoczowie. 23 września 1939 r. razem z towarzyszącymi mu oficerami zdecydował się na powrót do Krakowa, gdzie przebywał od 25 września do 11 października 1939 r. Nie znalazłszy kontaktu z organizującym się podziemiem, postanowił przedostać się wraz z mjr. Z. Rotterem i S. Łypkiem do Francji . 21 października 1939 r. przekroczyli granicę słowacką, a nocą 25/26 października 1939 r. przeszli granicę słowacko - węgierską w rejonie Rożniawy. Po stronie węgierskiej zatrzymała ich policja. Został internowany w obozie Pelsöc (obecnie Plěsivec w Słowacji). Wezwany przez sztab Naczelnego Wodza do Francji, zbiegł z obozu internowania. 9 lutego 1940 r. zameldował się w koszarach Bessieres w Paryżu. Po weryfikacji został skierowany do Rezerwowego Ośrodka Szkolenia Oficerów w Vichy, jako oficer bez przydziału. Od 22 kwietnia 1940 r. przebywał w obozie Cöetquidan na kursie oficerów sztabowych. 3 maja 1940 r. r. został awansowany na stopień pułkownika. Po koniec maja 1940 r. otrzymał przydział do Wojskowego Biura dla Spraw Kraju, działającego przy generale Kazimierzu Sosnkowskim. Tam otrzymał, jako ochotnik, zadanie powrotu do Kraju. 8 czerwca 1940 r. po raz pierwszy został odprawiony do Kraju. Z powodu działań wojennych we Francji wyjazd po ewakuacji do Anglii nastąpił dopiero 17 lipca 1940 r. - był pierwszym emisariuszem Naczelnego Wodza i Rządu Rzeczypospolitej wysłanym z Wielkiej Brytanii. W dokumentach Sztabu Naczelnego Wodza określono go kurierem dyplomatycznym. Posługiwał się paszportem na nazwisko „Emil Wielowiejski”. Zaopatrzony w instrukcję nr 5, dolary oraz instrukcje dla baz polskich wyruszył z Liverpoolu statkiem do Kapsztadu, stamtąd samolotem do Kairu, gdzie przybył 11 sierpnia 1940 r. 17 sierpnia 1940 r. drogą lotniczą do miejscowści Adana w Turcji. Następnie pojechał koleją przez Turcję, Grecję do Belgradu, gdzie dotarł 23 sierpnia 1940 r. W Budapeszcie był 28 sierpnia 1940 r. i 6 września 1940 r. udał się dalej do kraju trasą o kryptonimie „Szkoła”. Nocą 6/7 września 1940 r. przekroczył granicę węgiersko-słowacką, a następnej nocy granicę Generalnego Gubernatorstwa. Do Warszawy dotarł prawdopodobnie 9 września 1940 r. Okres kwarantanny spędził w mieszkaniu Aliny Nowakowej przy ul. 3 Maja nr 5. Tam otrzymał dokumenty na nazwisko „kolejarza Walentego Gdanickiego”. Używał pseudonimów „Jordan”, „Lutyk”, „Maj Sylwester”, „Nil”, „Sylwester”, „Weller”, „Wielowiejski Emil”. Objął funkcję oficera do zadań specjalnych przy Komendancie Głównym Związku Walki Zbrojnej. W drugiej połowie października 1940 r. został przydzielony do komórki Inspektorów Głównych Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej, gdzie objął funkcję inspektora Obszaru Krakowsko-Śląskiego (wg. innych źródeł do czerwca 1941 r. przejściowo pełnił funkcję szefa Oddziału I Sztabu Komendy Głównej, którą z końcem czerwca 1941 r. przekazał Antoniemu Sanojcy „Kortum”). W lutym 1941 r. przebywał w Krakowie, gdzie spotkał się z rodziną. 14 lipca 1941 r. brał udział w pogrzebie matki na cmentarzu Rakowickim (obserwował ceremonię z ukrycia). Pod koniec października 1941 r. zorganizował w Krakowie przeniesienie ukrytego tam sztandaru 51. pułku piechoty Legionów od Jadwigi Trzcińskiej z ul. Smoleńsk nr 26 do mieszkania Zofii Misiołek przy ul. Lubicz 32. Wziął osobiście udział w tej akcji. Od 26 października 1941 r. bezpośrednio przygotowywał powrót marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza z miejsca internowania do kraju. Organizował dla niego kwaterę w Warszawie przy ul Marszałkowskiej. W listopadzie 1941 r. został oddelegowany na teren Okręgu Wileńskiego Związku Walki Zbrojnej. Zawiózł instrukcje Komendanta Głównego Aleksandrowi Krzyżanowskiemu „Wilk”. Odwiedził także żonę i córki w Wilnie. W grudniu 1941 r. powrócił do Warszawy. W połowie grudnia 1941 r. otrzymał polecenie generała Stefana Roweckiego „Grot” przygotowania się do wyjazdu do Białegostoku, celem objęcia funkcji Komendanta Obszaru II. Jako Komendant Obszaru II używał pseudonimów „Weller” i „Jordan”. Po konflikcie z Komendantem Okręgu Białystok Władysławem Liniarskim „Mścisław”, w czerwcu 1942 r., został odwołany przez S. Roweckiego z funkcji Komendanta Obszaru razem ze swoim szefem sztabu majorem. Marianem Dorotycz-Malewiczem „Topór”; (niektóre źródła podają datę odwołania na maj, a nawet lipiec 1942 r.). Po powrocie do Warszawy latem 1942 r. S. Rowecki „Grot” powierzył mu zadanie utworzenie nowej organizacji dywersyjnej. W sierpniu 1942 r. został kierownikiem - Szefem Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Jako szef Kedywu wchodził w skład Kierownictwa Walki Podziemnej. Od połowy 1943 r., równolegle z pracą w Kedywie, przygotowywał z polecenia generała Tadeusza Komorowskiego odrębną strukturę tajnej organizacji „Niepodległość”. Dowództwo Kedywu przekazał swemu zastępcy Janowi Mazurkiewiczowi „Radosław” w lutym 1944 r. 29 lipca 1944 r. na stanowisko zastępcy dowódcy Armii Krajowej został wyznaczony generał Leopold Okulicki. Został jego zastępcą. Obu odsunięto od działań bieżących Komendy Głównej Armii Krajowej. Mieli pozostać zakonspirowani w Warszawie podczas powstania. W sierpniu 1944 r. zachorował na czerwonkę i po dwu tygodniach został wywieziony z walczącej Warszawy karetką do Nadarzyna. Zamieszkał w majątku Bieliny, skąd wkrótce przeniósł się do Podkowy Leśnej, do mieszkania przy ul. Sosnowej 16. Tam, nierozpoznany, przetrwał obławę niemiecką na ukrywających się akowców. Z Podkowy Leśnej pod nazwiskiem „dr Latawiec” przeniósł się do Brwinowa, do mieszkania Szterów przy ul. Grodziskiej 4/10. 28 września 1944 r. został mianowany na stopień generała brygady. Przed kapitulacją powstania nawiązał ponownie kontakt z generałem T. Komorowskim „Bór”, który wyznaczył go na stanowisko dowódcy organizacji „Niepodległość” - NIE. W depeszy z 22 października 1944 r. skierowanej do Londynu został wyznaczony przez p.o. Komendanta Głównego Armii Krajowej gen. Leopolda Okulickiego „Niedźwiadek” na stanowisko szefa sztabu Komendy Głownej Armii Krajowej - lecz funkcji tej nie przyjął. Pod koniec listopada 1944 r. został przez L. Okulickiego wezwany do Częstochowy, gdzie zaproponowano mu stanowisko zastępcy dowódcy Armii Krajowej. W Częstochowie zamieszkał u Szudeja przy ul św. Barbary. Jako „W. Gdanicki” został „zatrudniony” w charakterze inspektora Polskiego Komitetu Opiekuńczego. 16 stycznia 1945 r. przebywał w Krakowie, gdzie uczestniczył w spotkaniu z J. S. Jankowskim, L. Okulickim i S. Jasiukowiczem (na spotkaniu tym Okulicki zapowiedział objęcie bezpośredniego kierownictwa nad organizacją NIE). NKWD aresztowało go 7 marca 1945 r. jako podejrzanego o spekulację i przewiozło do siedziby NKWD we Włochach. Został odesłany do obozu w Rembertowie. 26 marca 1945 r. wywieziono go do ZSRR pierwszym transportem, razem z Volksdeutschami. Przez Orszę i Moskwę, 19 kwietnia 1945 dotarł na Ural. Osadzono go w obozie leśnym w Starej Berezówce, rejon Wierchoturie. Potem przebywał w łagrach w Stupinie, a następnie w Nowej Berezówce. W trzecim kwartale 1945 r. przeniesiono go do łagru w Borowlance, a w drugiej połowie 1946 r. do łagru w Wierchoturie. Wrzesień 1946 r. spędził w łagrze Stupino, a w październiku 1946 r. skierowany został do łagru Rież pod Swierdłowskiem. Chory trafił do Możgi pod Kazaniem. W październiku 1947 r. został zwolniony i odesłany do Polski. Granicę przekroczył 26 października 1947 r. wraz z całym transportem w Białej Podlaskiej. W Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym zarejestrował się pod nr 2926 jako Walenty Gdanicki s. Wawrzyńca i Anny z d. Żabińskiej, urodzony 3 stycznia 1897 r w Lubieszowie. Z Białej Podlaskiej, chory na zapalenie płuc, udał się do Warszawy, gdzie zgłosił się do Polskiego Czerwonego Krzyża. W Warszawie spotkał S. Jasińskiego, u którego wyleczył się z zapalenia płuc. Po czterech tygodniach wyjechał do Krakowa, zamieszkał u brata Józefa przy ul. Bosackiej 11/6. W pierwszej dekadzie grudnia 1947 r. przeniósł się do Łodzi, gdzie przy ul. Próchnika 39/15 mieszkała jego żona z córkami. W Łodzi zamieszkał przy ul. Jakuba 8/4a, w mieszkaniu należącym do Heleny Błociszewskiej. Od stycznia 1948 r. był rozpracowywany przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego. W lutym 1948 r., idąc za radą generała Stanisława Tatara, postanowił się ujawnić. Po zgłoszeniu się do Rejonowej Komendy Uzupełnień - Łódź ujawnił swe dane osobowe. Tam, zgodnie z posiadanymi dokumentami, został zarejestrowany pod nazwiskiem Walenty Gdanicki. W czerwcu 1948 r. zwrócił się z pismem do Ministra Obrony Narodowej o przejście w stan spoczynku. Lato 1948 r. spędził na wypoczynku w Poddębcu koło Łodzi. Na przełomie 1948/1949 r. wyjechał do Jeleniej Góry. W 1950 r. przebywał m. in. na kuracji w Zakopanem. Często zmieniał miejsca pobytu, krążył pomiędzy Krakowem, Bystrą Podhalańską, Warszawą. 10 listopada 1950 r. stawił się na drugie wezwanie łódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i po przesłuchaniu został zatrzymany. Przewieziono go do Warszawy i osadzono na ul. Koszykowej. Zaproponowano mu współpracę i firmowanie fikcyjnego V Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Po odmowie podjęcia współpracy 17 listopada 1950 r. przeniesiono go do więzienia Mokotowskiego i umieszczono w celi nr 11. W śledztwie był konfrontowany z T. Grzmielewskim „Igor” i Władysławem Liniarskim, którzy potwierdzili sfingowane zarzuty stawiane przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. 4 sierpnia 1951 r. zamknięto postępowanie śledcze i sporządzono akt oskarżenia. 16 kwietnia 1952 r. został skazany przez Sąd Wojewódzki dla miasta stołecznego Warszawy na karę śmierci. Po wyroku osadzono go w celi nr 24 mokotowskiego więzienia. 20 października 1952 r., po rozprawie rewizyjnej przed Sądem Najwyższym, skazano go ponownie na karę śmierci. Rodzina napisała o prośbę o ułaskawienie do Bolesława Bieruta. Rada Państwa, a właściwie jej przewodniczący B. Bierut, nie skorzystała z tego prawa.        
24 lutego 1953 r. o godz. 15,00 wykonano wyrok przez powieszenie. W 1957 r. świadek oskarżenia W. Liniarski odwołał obciążające zeznania, co stało się okolicznością uzasadniającą wznowienie postępowania sądowego, pomimo śmierci skazanego. 4 lipca 1958 r. umorzono śledztwo wobec braku dowodów jego winy. 8 grudnia 1972 r. na cmentarzu Powązkowskim odsłonięto jego symboliczny nagrobek ufundowany przez Ministra Obrony Narodowej Wojciecha Jaruzelskiego. 7 marca 1989 r. Prokurator Generalny Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej zmienił na jego korzyść postanowienia z lipca 1958 r. przez przyjęcie „iż podstawą umorzenia jest stwierdzenie, iż August Emil Fieldorf nie popełnił zarzucanego mu czynu”.          
Odznaczony: Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari (29 sierpnia 1944, nr 64), Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy (4 stycznia 1923 r., za walkę pod Hulewiczami, nr 7169), Krzyżem Niepodległości (19 marca 1932 r.), Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta (1937 r.), czterokrotnie Krzyżem Walecznych (za walki pod Staworowem, Wilnem, Dyneburgiem i Białymstokiem), Złotym Krzyżem Zasługi (w 1929 r., za osiągnięcia na polu Przysposobienia Wojskowego), czterokrotnie Medalem Wojska (15 sierpnia 1948 r.), Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” (1938 r.), Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (1928 r.), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921, Odznaką I Brygady „Za Wierną Służbę” (6 sierpnia 1916 r.), Krzyżem „Wilno”, łotewskim Medalem Pamiątkowym 1918-21, węgierskim Oficerskim Krzyżem Zasługi.        
Od 18 października 1919 r. był żonaty z Janiną Kobylińską, miał z nią dwie córki: Krystynę i Marię.  
Teczka personalna A. E. Fieldorfa w CAW; Teczka osobowa A. E. Fieldorfa w Studium Polski Podziemnej w Londynie; Fieldorf Maria, Zachuta Leszek, Gen. August Emil Fieldorf „Nil” 1895 – 1953, Informator wystawy w 100 - lecie urodzin gen. bryg. A. E. Fieldorfa, Kraków 1995; Fieldorf Maria, Zachuta Leszek, Gen. “Nil” August Emil Fieldorf. Fakty, dokumenty, relacje, Warszawa 1993, Fieldorf Maria, Zachuta Leszek, Więzienie i proces gen. „Nila”, „Tygodnik Powszechny” 1989 nr 10; Fieldorf Maria, Zachuta Leszek, Żołnierska droga gen. „Nila”, „Mówią Wieki” 1987 nr 10; Jankowski Stanisław Maria, Steny biją celnie, Kraków 1983; Kluza S., W potrzasku dziejowym. WiN na szlaku AK. Rozważania i dokumenty, Londyn 1978; Kunert Andrzej Krzysztof, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939 - 1945 t. 1, Warszawa 1987 r.; Kurtyka Janusz, Na szlaku AK (NIE, DSZ, WiN), „Zeszyty Historyczne” (Paryż) nr 94 z 1990 r.; Lipiński P., Temat życia: Wina, „Gazeta Wyborcza”, Magazyn, 1994 nr 46; Marat S., Snopkiewicz J., Zbrodnia. Sprawa gen. Fieldorfa „Nila”, Warszawa 1989; Ney-Krwawicz Marek, Komenda Główna AK 1939 - 1945, Warszawa 1990 r.; Skotnicki M., Janusz K., Bez grobu, „Dziennik Zachodni” 1995 nr 223 z 17-19 listopada; Słownik Historii Polski, red. A. Chwalba, T. Gąssowski, Kraków 1994;