Z Małopolska w II Wojnie Światowej

FIK Eugeniusz.         
Urodzony 18 stycznia 1906 r. w Przeciszowie pow. Wadowice. Syn Macieja (majstra murarskiego, zmarł w 1912 r. ) i Pauliny. Miał brata Ignacego (1904-1942; krytyka literackiego, działacza komunistycznego zamordowanego przez Niemców). Pierwsze trzy klasy szkoły powszechnej ukończył w Przeciszowie, następne klasy szkoły powszechnej kończył w Wadowicach. W 1918 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum w Wadowicach. W październiku 1918 r. wstąpił do I Drużyny Skautów. W 1920 r. przeniósł się do III klasy III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Należał do 6. Krakowskiej Drużyny Harcerzy. W 1921 r. był łącznikiem w III Powstaniu Śląskim. W 1921 r. rozpoczął praktykę w Drukarni Anczyca w Krakowie, ukończył ją w lipcu 1925 r. W latach 1921-1924 należał do „Czarnej Trzynastki Krakowskiej”. Od 1924 r. był zastępowym. W latach 1926 - 1927 był pracownikiem drukarni Anczyca. Został drużynowym VI Krakowskiej Drużyny Harcerzy, uważany był w tym czasie za słabego instruktora. W maju 1927 r. uratował tonącą w Wiśle samobójczynię. W latach 1928 - 1929 odbył służbę wojskową w 20. pułku piechoty. W 1931 r. uzyskał stopień podharcmistrza i w 1932 r. został mianowany komendantem hufca „Wawel”. Powrócił do pracy w Drukarni Anczyca. W latach 1932 - 1935 był przeważnie bezrobotny, pracował dorywczo. W latach 1934-1938 po raz drugi był komendantem hufca „Wawel”. W 1935 r. kierował 752 osobową reprezentacją Krakowskiej Chorągwi Harcerzy na Jubileuszowym Zlocie 25-lecia Związku Harcerstwa Polskiego w Spale. Od 1935 r. był współdzierżawcą Drukarni Bratniej Pomocy Medyków. Od 1937 r. był drużynowym i komendant II Hufca w Krakowie. Został zmobilizowany w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. w stopniu kaprala do 20. pułku piechoty Ziemi Krakowskiej. W walkach pod Zamościem został ranny i dostał się do niewoli. Umieszczono go w obozie przejściowym w Przeworsku. Uciekł z transportu jenieckiego w Prokocimiu k. Krakowa. W październiku 1939 r. wyjechał do Lwowa z zamiarem odszukania przyjaciela zaginionego w czasie ewakuacji. Do Krakowa powrócił w listopadzie 1939 r. W kwietniu 1940 r. zorganizował zajęcia harcerskie dla najmłodszych członków VI i VII Krakowskich Drużyn Harcerzy. Pod koniec tego roku wciągnięty do konspiracji, zajmował się kolportażem i małym sabotażem. Używał pseudonimu „Osk”. W czerwcu 1941 r. po pierwszej serii aresztowań w środowisku harcerskim uczestniczył w odbudowie kontaktów organizacyjnych. Był wówczas zastępcą komendanta Chorągwi Krakowskiej Szarych Szeregów. W marcu 1942 r. został komendantem Chorągwi. Wprowadził cotygodniowe odprawy dla kadry. Nasilił współpracę z Armia Krajową. Nakazał nasilenie działalności wywiadowczej i propagandowej, w tym stworzenie specjalnych patroli dla Akcji „N”. Najstarszych harcerzy skierował do Kedywu Armii Krajowej. W marcu 1943 r. byl intensywnie poszukiwany przez gestapo po aresztowaniu i śmierci brata (sekretarza Komitetu Okręgowego Polskiej Partii Robotniczej w Krakowie) odsunął się od działalności konspiracyjnej. Został wówczas odwołany przez Kwaterę Główną z funkcji komendanta Chorągwi. 30 stycznia 1945 r. na spotkaniu instruktorów w Krakowie został ponownie wybrany komendantem Chorągwi. Wybór ten został zatwierdzony przez Ministra Oświaty i Naczelnika Harcerzy. Zorganizował harcerską akcję porządkowania Wawelu i zbiórkę 24 tys. książek dla bibliotek na Śląsku. W kwietniu 1945 r. ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną ds. byłej Armii Krajowej. W maju 1945 r. wszedł w skład Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerzy. Nadal otaczał się harcerzami z Szarych Szeregów i Armii Krajowej. Stworzył z nich XXIX Drużynę Harcerzy „Huragan”. Latem 1946 r. apelował o tworzenie robotniczych i wiejskich drużyn harcerskich. Był komendantem obozu letniego harcerzy w Jeleniej Górze, na którym zginął od eksplozji granatu jeden z uczestników. W listopadzie 1946 r. przypominał o zasadzie apolityczności harcerstwa w kontekście udziału w referendum ludowym. W marcu 1947 r. nakazał instruktorom zapoznanie się z ustawą amnestyjną i udzielanie pomocy tym, którzy zechcą z niej skorzystać. 15 czerwca 1947 r. został zwolniony z funkcji komendanta Chorągwi i wystąpił z harcerstwa. W latach 1947 - 1950 pracował w Drukarni "Bratniaka". Po jej upaństwowieniu był zatrudniony jako składacz ręczny i oddziałowy w drukarni „Książka i Wiedza”. W 1951 r. przesłuchiwali go funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie. W 1956 r. powrócił do pracy harcerskiej. Przez trzy kolejne lata był komendantem Chorągwi w Krakowie. W 1959 r. z powodów zdrowotnych zrezygnował ze stanowiska. W 1960 r. wycofał się z czynnej działalności w Związku Harcerstwa Polskiego. Powrócił do niej w 1965 r., kiedy to został mianowany Harcmistrzem Polski Ludowej. W 1970 r. przeszedł na emeryturę. W 1979 r. w Hufcu Kraków-Krowodrza obchodził 60 lecie działalności harcerskiej. Ostatnio mieszkał w Krakowie przy Al. Krasińskiego 28/6.            
Zmarł 18 kwietnia 1985 r. w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. 
Rodziny nie założył.     
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1947), Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotym Krzyżem harcerskiego Odznaczenia Honorowego „Za Zasługę” i Złotym Krzyżem „Za zasługi dla ZHP”.           
Akta osobowe Delegatura UOP w Krakowie; USC w Krakowie, Indeks Zgonów Kraków Krowodrza 1985, poz. nr 816; Epitafium dla czterdziestu, Kraków 1994, s. 17, 18; Fik Eugeniusz, Jak pracują harcerze. Rozmowa z Komendantem Chorągwi ..., „Młoda Rzeczpospolita” 1946 nr 1 s. 6; Fik Eugeniusz, Kształtowanie charakteru. Rozmowa z ..., „Motywy” 1983 nr 31 s. 8, 9; Fik Eugeniusz, Od najmłodszych lat do późnej siwizny, „Biuletyn Komisji Historii Ruchu Młodzieżowego przy Zarządzie Krakowskim ZSMP” 1981 s. 43-47; Grzebyk Krzysztof, Harcerstwo krakowskie w latach 1946-1947, „Harcerz Rzeczpospolitej” 1983 nr 6 s. 20-23; Grzebyk Krzysztof, Krakowska Chorągiew ZHP w 1945 roku, „Harcerz Rzeczpospolitej” 1983 nr 4 s. 11-14; Kwiatek A. M., 6 Krakowska Drużyna Harcerzy w latach 1911-1971, praca magisterska WSP Kraków 1983; Leonhard Bolesław, Harcerski słowniczek abstynencki, Kraków 1992, s. 54; Leonhard Bolesław, Kalendarium z dziejów harcerstwa krakowskiego 1910-1950, Kraków 1984; Odeszli, „Kraków” 1985 nr 3 s. 60; Gaweł Tadeusz, Pokłon Tym, którzy tworzyli . . ., Kraków 1999, s. 60; Pełka Z., Szara Siódemka, „Dziennik Polski” 1987 nr 241 s. 6; Porębski Stanisław, Krakowskie Szare Szeregi, Kraków 1985; Porębski Stanisław, Pożegnanie Druha komendanta Eugeniusza Fika, „Harcerz Rzczypospolitej” 1985 nr 4 s. 6-7; Reaktywowanie harcerstwa w Krakowie w 1956 roku, Kraków 1998; Rybski Bolesław, Wspomnienia z okresu pracy w Krakowskiej Komendzie Chorągwi Harcerstwa w latach 1956-1959, [w:] Komendanci Krakowskiej Chorągwi ZHP z lat 1956-1959 o swojej pracy, Kraków 1999 s. 21-27; Skrobecki Czesław, Podgórski pluton dywersyjny „Alicja” Szarych Szeregów w Krakowie, Kraków 1983, s. 2; Szare Szeregi. Harcerze 1939 - 1945 t. 1, Warszawa 1988, s. 138, 148; Świąder T., Wspomnienie o Eugeniuszu Fiku, „W Marszu 1939 – <st1:metricconverter w:st="on" productid="1945”">1945”</st1:metricconverter> nr 11 s. 97; Z żałobnej karty, „Kierunki” 1985 nr 46 s. 15; Informacje B. Leonharda;