Z Małopolska w II Wojnie Światowej
GODLEWSKI Edward Józef
Urodzony 10 lipca 1895 r. w Harasimowiczach. Był synem Szymona i Marii z d. Rodziewicz. W latach 1908 - 1911 uczęszczał do szkoły powszechnej w Sokółce. W latach 1911 do 1914 kontynuował naukę w gimnazjum. Maturę zdał w 1915 r. W czasie I wojny światowej został powołany do armii carskiej. Walczył w jednostce kawalerii. Był kilkakrotnie ranny. 10 lutego 1917 r. został awansowany do stopnia chorążego. 1 sierpnia 1917 r. mianowano go na stopień podporucznika. W 1918 r. walczył w szeregach pułku polskiej kawalerii na Kubaniu wchodzącym w skład Armii Ochotniczej gen. M. Aleksiejewa . Od września 1918 r. służył w 4. Dywizji generała Lucjana Żeligowskiego . W 1919 r. uczestniczył w szarży polskich ułanów pod Jazłowcem. W 1921 r. otrzymał awans na stopień porucznika. W 1922 r. został awansowany na stopień rotmistrza. W roku 1924 awansowany go na stopień majora. 1 stycznia 1930 r. został awansowany na stopień podpułkownika. W 1930 r. był dowódcą 20. pułku ułanów w Rzeszowie. W 1936 r. awansowano go do stopnia pułkownika i mianowano na stanowisko dowódcy 14. pułku ułanów jazłowieckich. We wrześniu 1939 r. dowodził tym pułkiem w czasie walk nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej (brał udział w przebiciu się z Kampinosu pod Wólką Węglową). Uczestniczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy był leczony w Szpitalu Ujazdowskim, skąd zorganizowano mu ucieczkę. Od 29 października 1939 r. przebywał w Krakowie. Współorganizował najpierw Organizację Wojskową "KaeRGe", a później Związek Walki Zbrojnej. W latach 1940 - 1942 pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. W latach 1942 - 1943 pełnił funkcję Komendanta Obszaru Białystok Armii Krajowej. W listopadzie 1942 r., po serii wsyp, nakazał w Białymstoku wstrzymanie łączności konspiracyjnej. Został odwołany z Białegostoku. W latach 1943 - 44 miał przydział do Komendy Głównej Armii Krajowej. W marcu 1944 r. został przeniesiony do Krakowa. Od pierwszych dni kwietnia 1944 r. pełnił funkcję komendanta Okręgu. Używał pseudonimów „Garda”, „Izabelka”, „Jerzy” i konspiracyjnego nazwiska „Jerzy Niemorszczański”. Nakazał placówkom terenowym Armii Krajowej ścisłe przestrzeganie umowy scaleniowej z Batalionami Chłopskimi. W początkach maja 1944 r. odwołał Łukasza Grzywacz - Świtalskiego ze stanowiska Inspektora Rejonowego Armii Krajowej w Krośnie. 24 lipca 1944 r. został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej „Kraków” przygotowywanej do prowadzenia „Burzy” w Małopolsce. 26 lipca 1944 r. nakazał rozpoczęcie akcji „Burza” na wschodzie Okręgu Krakowskiego, w Podokręgu Rzeszów. Był przeciwny kontaktom Armii Krajowej z Niemcami, które utrzymywano w Inspektoracie Miechów, gdzie doprowadzono do chwilowego nieformalnego zawieszenia broni. 30 sierpnia 1944 r., po wręczeniu nominacji oficerskich absolwentom konspiracyjnej Szkoły Podchorążych Piechoty, nakazał batalionowi „Skała” przejście do lasów na zachód od szosy Warszawa - Kraków. 1 września 1944 r. dowódcy tego batalionu Kedywu wydał rozkaz marszu na pomoc Warszawie. 11 września 1944 r. nakazał ograniczenie „Burzy” w Okręgu Krakowskim do „polowania na broń”. Został aresztowany przez Niemców 19 października 1944 r. gdy podróżował bryczką z Kielc do pobliskiej wsi. Niezwłocznie przewieziono go do Krakowa i uwięziono przy ul. Montelupich. 6 grudnia 1944 r. został wywieziony z Krakowa i osadzony w KL Gross Rosen. W lutym 1945 r. przeniesiono go do KL Mauthausen.
Zmarł z głodu i wycieńczenia w obozie w maju 1945 r.
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari IV i V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Niepodległości i Krzyżem Żołnierskim Św. Jerzego IV klasy.
