Z Małopolska w II Wojnie Światowej

GALICA Władysław.           
Urodzony 20 września 1900 r. w Chicago. Syn Stanisława i Marii z d. Pawlikowskiej. W 1904 r. przyjechał z rodzicami do Polski. Ukończył III Gimnazjum w Krakowie. W 1917 r. był żołnierzem 4., a następnie 10. kompanii Polskiego Korpusu Posiłkowego w Bolechowie. W lutym 1918 r. został internowany na Węgrzech. W kwietniu 1918 r. uciekł z obozu do Krakowa. Podjął studia w Wyższej Szkoły Budownictwa. W listopadzie 1918 r. zgłosił się do służby w 4. pułku piechoty. Był dwukrotnie ranny. Od roku 1919 r. służył na stanowisku dowódcy plutonu karabinów maszynowych 6. pułku piechoty. Od lutego do czerwca 1920 r. odbywał kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Warszawie. Służbę kontynuował jako instruktor kompanii karabinów maszynowych 5. pułku piechoty, a potem 20. pułku piechoty. Od października 1920 r. był dowódcą plutonu w 51. pułku piechoty. Od stycznia 1921 r. dowodził plutonem karabinów maszynowych w tym pułku. W maju 1921 r. został oficerem ordynansowym 14. Brygady Piechoty. W lutym 1922 r. przeniesiono go na stanowisko adiutanta III batalionu 51. pułku piechoty. Został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 r. Przeniesiono go do 69. pułku piechoty w Gnieźnie. Ukończył studia w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportu. Od 1935 r. był oficerem 13. pułku piechoty. W 1938 r. został instruktorem w Ośrodku Wyszkolenia Rezerwy Piechoty w Różanie. We wrześniu 1939 r. był dowódcą III batalionu 161. pułku piechoty rezerwy w 41. Dywizji Piechoty Rezerwowej. Dostał się do niewoli, z której udało mu się zbiec w 1940 r. Włączył się w działania i organizację struktur konspiracyjnych. Został szefem sztabu Okręgu Kraków Związku Walki Zbrojnej. Używał pseudonimów "Bródka" i "Dulęba". Wiosną 1941 r. został rozpracowany przez krakowskie gestapo, co spowodowało konieczność przeniesienia go do Warszawy. Od lipca 1941 r. pełnił funkcję Głównego Inspektora Wojskowej Służby Ochrony Powstania. 11 listopada 1942 r. został awansowany na stopień podpułkownika dyplomowanego (?). Gestapo aresztowało go 2 czerwca 1943 r. w „kotle” przy ul. Wspólnej 6 w Warszawie. Został osadzony na Pawiaku. 
Zamordowano go 7 września 1943 r. podczas śledztwa na Pawiaku.  
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy (pośmiertnie), dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (w marcu 1943 r. ), Krzyżem Armii Krajowej (pośmiertnie).          
Centralne Archiwum Wojskowe, Teczka personalna W. Galicy; Kartoteka osobowa Muzeum Więzienia Pawiak; AK w dokumentach, Londyn 1970 - 1976; Bartosz Władysław, W sprawie braci Galiców, „Kierunki” 1984 nr 29; Domańska R., Pawiak, więzienie Gestapo. Kronika 1939 - 1944, Warszawa 1978; Głowacki Ludwik, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939 r., Warszawa 1975; Grzywacz - Świtalski Łukasz, W 25 rocznicę śmierci płk. Władysława Galicy, „WTK” 1968 nr 36; Grzywacz - Świtalski Łukasz, Z walk na Podkarpaciu, Warszawa 1971; Jellenta Stefan, W sprawie braci Galiców, „Kierunki” 1984 nr 17; Kunert Andrzej Krzysztof, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939 – 1944, t. 1, Warszawa 1987; Pluta - Czachowski Kazimierz, Aresztowania w Krakowie, „Kierunki” 1984 nr 10; Terej Jerzy Janusz, Na rozstajach dróg. Ze studiów nad obliczem i modelem AK, Wrocław 1980; Wanat Leon, Za murami Pawiaka, Warszawa 1972; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974; Zając S., W pobliżu siedziby Hansa Franka, Warszawa 1986; Znamirowski F. J., Pamiętamy, Toronto 1971;