Z Małopolska w II Wojnie Światowej

GLEMMA Tadeusz.        
Urodzony 28 października 1895 r. w Chełmży. Synem Jana (kupca) i Antoniny z d. Jankowskiej. W latach 1905-1908 uczęszczał do progimnazjum humanistycznego w Chełmży. W latach 1908-1914 był uczniem gimnazjum klasycznego w Chełmży. Od 1914 r. studiował w Seminarium Duchownym w Pelplinie. W 1918 r. otrzymał tam święcenia kapłańskie. Pracował jako duszpasterz młodzieży, był nauczycielem historii i religii w szkołach powszechnych w Oliwie, Wrzeszczu i Barłożnie oraz sekretarzem generalnym Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej na Pomorzu. W latach 1921–1924 kontynuował studia w dziedzinie historii i teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1924 r. obronił doktorat z teologii na podstawie pracy Historiografia diecezji chełmińskiej aż po rok 1821. W czasie studiów był równocześnie nauczycielem historii i religii w gimnazjum sióstr urszulanek w Krakowie oraz asystentem w Seminarium Filozofii Chrześcijańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1924–1926 pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Kościerzynie. Od 1926 r. wykładał historię Kościoła, patrologię i historię sztuki sakralnej w Seminarium Duchownym w Pelplinie. Od 1928 r. był członkiem zwyczajnym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Należał do Towarzystwa Naukowego w Toruniu. W 1929 r. powrócił do pracy na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obronił pracę habilitacyjną Stany pruskie i biskup chełmiński Piotr Kostka wobec drugiego bezkrólewia. Został docentem w Katedrze Historii Kościoła w Polsce na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1932 r. mianowano go profesorem nadzwyczajnym. Objął wówczas kierownictwo tej katedry, które sprawował do 1954 r. Wykładał również w latach 1932-1939 historię Kościoła na Wyższych Kursach Katechetycznych sióstr urszulanek w Krakowie. Od 1934 r. brał udział w pracach Komisji Historycznej Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1936-1939 był dyrektorem Archiwum Konsystorskiego, a w latach 1936-1954 Archiwum Kapitulnego w Krakowie. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”[1]. Osadzono go w więzieniu Montelupich[2]. Został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie[3]. Przewieziono go do więzienia we Wrocławiu[4]. Został osadzony w KL Sachsenhausen[5]. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu[6]. Od 1942 r. był dziekanem tajnego Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1943 r. został kanonikiem honorowym kapituły katedralnej w Krakowie. Po wojnie powrócił do pracy na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1946–1956 zasiadał w Sądzie Metropolitalnym. Nosił tytuł szambelana papieskiego. W 1951 r. został członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1954 r. wykładał w Seminarium Duchownym w Krakowie i był archiwariuszem Archiwum Kapitulnego w Krakowie. Ogłosił ponad 100 prac naukowych.    
Zmarł 7 maja 1958 r. w Krakowie.      
Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 267; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 272; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 402;