Z Małopolska w II Wojnie Światowej
HARSTER Wilhelm.
Urodzony 21 lipca 1904
r. w Kelheim w Bawarii. Syn Teodora (asesora rządowego). Od 1910 r. uczęszczał do szkoły podstawowej w Monachium. W 1913 r.
rozpoczął naukę w gimnazjum humanistycznym. W 1920 r.
wstąpił do Freikorps Oberland. Po
rozwiązaniu w czerwcu 1921
r. Freikorpsu wstąpił do
organizacji Bund Oberland. Maturę zdał w 1922 r.
Rozpoczął studia prawnicze
na Uniwersytecie w Monachium. W 1927 r. na Uniwersytecie Erlangen
uzyskał tytuł doktora prawa. Na początku 1929 r. zdał egzamin państwowy i rozpoczął pracę w wydziale dochodzeniowym komendy
policji w Stuttgarcie. 1 maja 1933 r. wstąpił do NSDAP, a 9 września 1933 r. do SS. Miał stopień SS-Obersturmbannführera.
Był szefem gestapo w
Innsbrucku. 20 września 1939
r. został szefem Sipo i SD w
Krakowie. 26 października
1939 r. został pierwszym
szefem Sipo i SD w Dystrykcie Kraków. 28 października 1939 r. brał udział w konferencji u gubernatora generalnego
Hansa Franka1. 28 października 1939 r. wziął w Krakowie udział w konferencji Reichsführera SS Heinricha Himmlera z
zastępcą Generalnego Gubernatora Arthurem
Seyss-Inquartem, wyższym
dowódcą SS i policji
Wilhelmem Krügerem, szefem dystryktu krakowskiego Otto Wächterem. 15 lipca
1940 r. został przeniesiony
na stanowisko dowódcy Sipo i SD w okupowanej Holandii. Był odpowiedzialny za deportacje
Żydów do obozów
zagłady. W maju 1943 r.
wydał polecenie „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” podlegającym mu komendantom obozów
koncentracyjnych w Holandii. 25 czerwca 1943 r. zameldował przełożonym wykonanie tego zadania. 28 sierpnia 1943 r. odwołano go z tego stanowiska. 9 listopada
1943 r. został
dowódcą Sipo i SD we
Włoszech. 10 maja 1945 r.
dostał się w Bolzano do brytyjskiej niewoli.
Początkowo
przebywał w obozie we
Włoszech, później przewieziono go do Londynu i
oskarżono o zbrodnie
wojenne. 21 sierpnia 1947 r. został przekazany władzom holenderskim. 23 marca 1949 r. został skazany przez specjalny sąd w Hadze na stosunkowo niedługi pobyt 12 lat w więzieniu (jego przełożony i dwaj podwładni w tym czasie zostali skazani na karę śmierci i straceni). Karę skrócono mu później do połowy.
14 października 1955 r.
został deportowany do
Niemiec. Przeszedł proces
denazyfikacyjny w Bawarii. Od 27 października 1956 r. pracował w administracji państwowej. 31 lipca 1963 r. objął stanowisko w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych Bawarii, ale po
publikacjach prasowych ujawniających jego przeszłość
został zawieszony w
czynnościach. W styczniu
1966 r. osadzono go w areszcie śledczym. W styczniu 1967 r. zeznał na procesie, iż wiedział że celem deportacji Żydów była ich
eksterminacja. 24 lutego 1967 r. został skazany w Monachium na 15 lat więzienia, ale później go amnestionowano.
Zmarł 25 grudnia
1991 r. w Monachium.
Od 30 września 1930 r. był żonaty z Marią
Hirsch, miał dwóch synów:
Klausa (ur. w 1933 r.) i Gerda (ur. w 1937 r.).
Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego
Krakowa, Kraków 1974, s. 40;
1 Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 40;
