Z Małopolska w II Wojnie Światowej

HOLLIDT Karol Adolf.        
Urodzony 25 kwietnia 1891 r. w Speyer. Był synem nauczyciela. Od 1909 r. służył w 3. kompanii 117. pułku piechoty armii cesarskiej. W 1910 r. został mianowany na stopień podporucznika. W czasie I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. W 1915 r. został awansowany na stopień porucznika. W 1918 r. awansowano go na stopień kapitana. 1 lutego 1930 r. został awansowany na stopień majora. 1 lutego 1933 r. awansowano go na stopień podpułkownika i przeniesiono na stanowisko dowódcy 12. pułku piechoty w Dessau. W 1935 r. został awansowany na stopień pułkownika i przeniesiony na stanowisko szefa sztabu 1. Korpusu Armijnego w Królewcu. 1 kwietnia 1938 r. mianowano go na stopień generała majora. Dowodził kolejno 57., 116. i 136. pułkami piechoty. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził 52. Dywizją Piechoty. 20 października 1939 r. został szefem sztabu Naczelnego Dowódcy Wojsk na Wschodzie. 1 kwietnia 1940 r. awansowano go na stopień generała piechoty. Od października 1940 r. dowodził 50. Dywizją Piechoty w Grecji. Przeniesiono go na stanowisko XVII Korpusu Armijnego. Brał udział w nieudanej próbie odblokowania 6. Armii pod Stalingradem. Objął dowództwo 6. Armii po jej odtworzeniu. 1 września 1943 r. został awansowany na stopień generała pułkownika. W 1944 r. dowodził odwrotem 6. Armii znad Dniepru. Został przeniesiony na emeryturę. W 1945 r. dostał się w Holandii do amerykańskiej niewoli. 27 października 1948 r. został skazany w Norymberdze za przestępstwa wojenne. 22 grudnia 1949 r. zwolniono go z więzienia.        
Zmarł 22 maja 1985 r. w Siegen, został pochowany w Speyer.        
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Rycerskiego Żelaznego Krzyża (18 września 1941 r.), Liśmi Debowymi Krzyża Rycerskiego Żelaznego Krzyża (17 maja 1943 r.), dwukrotnie Krzyżem Żelaznym I klasy (18 października 1916 r. i 7 czerwca 1940 r.) i dwukrotnie Krzyżem Żelaznym II klasy (9 września 1914 r. i 30 maja 1940 r.), Krzyżem Honoru, Medalem Za Front Wschodni, Tarczą Krymu, Odznaką Za Rany, Orderem Michała Walecznego II klasy (19 września 1942 r.)