Z Małopolska w II Wojnie Światowej

JAROSZ Henryk.

Był synem małorolnego chłopa z Janowic. W stopniu plutonowego bronił we wrześniu 1939 r. Modlina. Po kapitulacji Twierdzy poszedł do niemieckiej niewoli. W początkach 1941 r. został zwolniony z obozu i wrócił do Janowic. Objął stanowisko kierownika działu wywiadu i przysposobienia wojskowego Polskiej Organizacji Patriotycznej „Młody Orzeł”. Używał pseudonimów „Swen” i „Wilson”. W kwietniu 1941 r. przejął stanowisko komendanta Polskiej Organizacji Patriotycznej „Młody Orzeł”, a Stanisław Oczkowicz „Sęp” został jego zastępcą. Polska Organizacja Patriotyczna „Młody Orzeł” rozpadła się na tle stosunku do wojny niemiecko-sowieckiej. W lipcu 1941 r. przeszedł do nowoutworzonej Kompanii Dozorowania im. generała Władysława Sikorskiego na stanowisko jej komendanta wojskowego. Latem 1942 r. brał udział w napadzie na dom Stanisława Oczkowicza „Sęp”. Odmówił Bronisławowi Goli „Szafran”, dowódcy miejscowej Placówki Armii Krajowej, zwrotu zrabowanej wówczas broni i sprzętu. Przeszedł do Ludowej Straży Bezpieczeństwa na stanowisko dowódcy plutonu w Słaboszowie.

Michta Norbert, Kiedy zbliżała się wolność, cz. 2, „Za Wolność i Lud” 1984 nr 33 s. 7; Szaleniec Leopold, Pamięci „Młodego Orła”, „Za Wolność i Lud” 1989 nr 44 s. 5; Ważniewski Władysław, Walki partyzanckie nad Nidą 1939 – 1945, Warszawa 1969 s. 46, 48;