Z Małopolska w II Wojnie Światowej

JAENECKE Erwin.        
Urodzony 22 kwietnia 1890 r. w Freren. Ukończył szkołę średnią. Jako kadet wstąpił 27 marca 1911 r. do 10. batalionu Pionierów w Minden. 1 października 1911 r. został skierowany do Szkoły Wojennej w Hanowerze. Po jej ukończeniu 30 lipca 1912 r. wrócił do batalionu. 18 sierpnia 1912 r. mianowano go podporucznikiem. Po wybuchu I wojny światowej jego 2. kompanię przydzielono do Batalionu Uzupełnień. 23 lipca 1915 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy 5. kompanii. 27 stycznia 1916 r. został awansowany na stopień porucznika. 3 marca 1916 r. przeniesiono go na stanowisko adiutanta batalionu. 23 października 1916 r. ponownie objął dowodzenie 5. kompanią. 9 września 1917 r. przeniesiono go na stanowisko oficera do zleceń w sztabie 19. Dywizji Piechoty. 13 maja 1918 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy 2. baterii (dywizjonu ?) 26. hanowerskiego pułku artylerii polowej. 24 czerwca 1918 r. odszedł z tego stanowiska. 29 sierpnia 1918 r. przeniesiono go na stanowisko II oficera sztabu 26. Dywizji Piechoty. Po zakończeniu I wojny światowej, 16 grudnia 1918 r. powrócił do macierzystego 10. batalionu pionierów. Został zdemobilizowany. 7 stycznia 1919 r. wstąpił do Freikorpsu. Był dowódcą 2. kompanii dywizjonu moździerzy Dywizji Strzelców Konnych Gwardii. 20 lutego 1918 r. został przeniesiony do Sztabu Generalnego, a pół roku później do 30. pułku piechoty Reichswehry. 6 października 1919 r. przeniesiono go do sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego VI w Münster. Rok później został przeniesiony na stanowisko oficera pomocniczego sztabu 6. Dywizji Piechoty. Następnie skierowano go do kurs oficerów sztabowych. Po roku został przeniesiony do 9. pułku kawalerii. 1 maja 1922 r. awansowano go na stopień rotmistrza. Został przeniesiony do Ministerstwa Obrony. Był oficerem do specjalnych poruczeń w II Oddziale gdzie nadzorował Oddział Łączności. W 1925 r. przeniesiono go do Królewca na stanowisko dowódcy 1. kompanii 4. batalionu pionierów. 1 października 1931 r. został awansowany na stopień majora i przeniesiony do 2. pułku kawalerii. We wrześniu 1932 r. przeniesiono go na stanowisko komendanta kursu w berlińskiej Akademii Wojennej, działającej wbrew ograniczeniom Traktatu Wersalskiego. Po przejściu do Wehrmachtu 1 kwietnia 1934 r. został awansowany na stopień podpułkownika. W październiku 1934 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy 31. batalionu budowlanego pionierów w Höxter nad Wezerą. 1 marca 1936 r. awansowano go na stopień pułkownika. 26 kwietnia 1937 r. był szefem Sztabu Specjalnego „W” Legionu Condor w Hiszpanii. Uważał zbombardowanie tego dnia Guerniki za duży sukces Luftwaffe. W czasie Anschlussu Austrii był głównym kwatermistrzem 8. Armii. W październiku 1938 r. brał udział w przyłączeniu do Rzeszy Sudetów. Od 10 listopada 1918 r. był szefem sztabu Inspektoratu Umocnień. Jako główny kwatermistrz 8. Armii brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. 3 października 1939 r. został głównym kwatermistrzem Oberost (Naczelnego Dowódcy Wojsk na Wschodzie). 1 listopada 1939 r. mianowano go generałem majorem. 1 maja 1940 r. został głównym kwatermistrzem frontu zachodniego w Belgii i rejonie Paryża. 16 października 1940 r. mianowano go dowódcą wojsk w okupowanej Francji. 1 listopada 1941 r. został awansowany na stopień generała porucznika. 1 lutego 1942 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy 389. Dywizji Piechoty na froncie wschodnim. Od 14 października 1942 r. dowodził Grupą Bojową w składzie 305. i 389. Dywizji Piechoty atakująca Fabrykę Traktorów, a po 16 października 1942 r. fabrykę amunicji „Barykada” w północnym Stalingradzie. 1 listopada 1942 r. został mianowany dowódcą IV Korpusu Armijnego. 1 grudnia 1942 r. awansowano go na rzadki stopień generała pionierów. W końcu listopada 1942 r. jego Korpus bronił całością sił linii Marinowka – Cybenko – Elchi – Wołg. Wierzył, że możliwe jest zaopatrywanie z powietrza wojsk w okrążeniu i przebicie się wąskim pancernym klinem do pozycji własnej piechoty. Wg jego obliczeń ok. 120 tys. ludzi (spośród 350 tys.) udałoby się w ten sposób wyprowadzić z okrążenia. Został ranny i jako ostatni oficer wysokiego szczebla ewakuowany w styczniu 1943 r. drogą lotnicza ze stalingradzkiego kotła. 1 kwietnia 1943 r. mianowano go dowódcą LXXXII Korpusu Armijnego na Kaukazie. 25 czerwca 1943 r. objął dowodzenia 17. Armią na froncie kaukaskim i wycofał ją na Krym. Wg niepotwierdzonych danych jesienią 1943 r. nakazał użycie gazów bojowych przeciwko partyzantom na Kerczu. W styczniu 1944 r. został awansowany na stopień generała pułkownika. 29 kwietnia 1944 r. spotkał się z Adolfem Hitlerem w Berchtesgaden, przekonywał go do konieczności ewakuacji 17. Armii odciętej na Krymie. W drodze powrotnej jego samolot zatrzymano w Gałaczu i postawiono go przed sądem wojennym, jako odpowiedzialnego za utratę Krymu. Na skutek poparcia Heinza Guderiana nie został skazany, ale po przeciągającym się procesie 31 stycznia 1945 r. usunięty z wojska. 12 czerwca 1945 r. został zatrzymany przez NKWD. Sąd wojenny skazał go na karę śmierci, później wyrok zmniejszono do 25 lat pobytu w poprawczym obozie pracy. W październiku 1955 r., po moskiewskich rozmowach kanclerza Konrada Adenauera, został zwolniony i odesłany do Niemiec.        
Zmarł 3 lipca 1960 r. w Kolonii.        
Odznaczony: Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża, Krzyżem Żelaznym I i II klasy (w 1914 r.), Krzyżem Fryderyka Augusta I i II klasy, Bruszwickim Wojennym Krzyżem Zasługi II klasy, Lipskim Orderem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Honorowym Weteranów, Odznaką Za Zasługi dla Wehrmachtu I, II, III i IV klasy, Odznaką Pamiątkową 13 marca 1938 r., Odznaką Pamiątkową 1 października 1939 z Okuciem Praskiego Zamku, Krzyżem Hiszpanii, Okuciami do Żelaznego Krzyża I i II klasy, Odznaką za Rany (czarną) w 1939 r., Srebrną Odznaką Szturmową Piechoty, Złotym Krzyżem Niemieckim, rumuński Orderem Wojskowym Michała Walecznego II i III klasy.