Z Małopolska w II Wojnie Światowej

JAROSIEWICZ-ANDERSOWA Irena Renata, pseudonim artystyczny Renata Bogdańska (1920-2010).        
Urodzona 12 maja 1920 r. w Ołomuńcu. Córka Mikołaja Jarosiewicza (Rusina, księdza unickiego) i Heleny z d. Niżankowskiej (Polki). W 1938 r. ukończyła we Lwowie Ukraińskie Gimnazjum Humanistyczne dla dziewcząt. W tym samym okresie przez pięć lat pobierała lekcję gry na fortepianie. W latach 1936-1939 uczyła się śpiewu pod kierunkiem Łucji Ułuchanowej. W latach 1938-1939 uczęszczała do konserwatorium im. M. Łysenki. W 1939 r. śpiewała w chórze Opery Lwowskiej. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa, związała się z zespołem Henryka Warsa, z którym odbyła tournėe po ZSSR. W 1940 r. wstąpiła do grupy Feliksa Konarskiego - Żelazno-dorożnyj Jazz w Taszkiencie, z którą przybyła do Tockoje w 1941 r. gdzie formowało się Wojsko Polskie. W powstałym w grudniu 1941 r. Teatrze Żołnierza Polskiego w Buzłuku grała 31 grudnia 1941 r. w premierze „Wesołego Sylwestra”. Wiosną 1942 r. wraz z tzw. Polską Paradą występowała w Krasnowodosku. Następnie wraz Armią Polską opuściła terytorium Związku Sowieckiego. Śpiewała jako solistyka w zespołach Armii Polskiej na Wschodzie i 2. Korpusu Polskiego, m. in. w: Teheranie, Bagdadzie, Palestynie, Aleksandrii. Brała udział w przedstawieniu poprzedzającym atak na Monte Cassino w maju 1944 r. W tym samym czasie poznała generała Władysława Andersa. Na przełomie lat 1945-1946 zagrała jedną z głównych ról w filmie Michała Waszyńskiego „Wielka droga”, oraz w polsko-włoskim filmie fabularnym „Nieznajomy z San Marino”. W 1947 r. zespół w którym grała zdobył pierwszą nagrodę na Festiwalu Muzyki Międzynarodowej w Rzymie. W 1948 r. przybyła do Wielkiej Brytanii i wyszła za mąż za generała Władysława Andersa. Po urodzeniu córki Anny Marii zawiesiła na pewien okres karierę artystyczną. W 1952 r. rozpoczęła publiczne występy od nagrań w Radiu Wolna Europa w Monachium. Od 1953 r. śpiewała w radiu BBC (około tysiąca razy). Grała w kabaretach polskiej emigracji m. in. w zespole Mariana Hemara, w klubie Society w Londynie, w Niemczech Zachodnich i w Stanach Zjednoczonych. W latach 1959 – 1994 wraz z pianistką Marią Drue śpiewała w ośrodkach polskiej emigracji i polonii w Izraelu, Szwecji, Włoszech i USA. Często występowała w Ognisku Polskim i Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym w Londynie. Była członkiem Związku Artystów Scen Polskich za Granicą. W 1989 r. w Teatrze Hemara wsparła fundusz Tadeusza Mazowieckiego. Karierę zakończyła w 1994 r. w Sali Kongresowej w Warszawie, śpiewając piosenki F. Konarskiego. Od czasu śmierci męża uczestniczyła w uroczystościach poświęconych 2. Korpusowi Polskiemu we Włoszech, Wielkiej Brytanii, a po 1990 r. w kraju. W 1998 r. Telewizja TV Polonia przedstawiła jej sylwetkę międzynarodowej widowni.        
Zmarła 29 listopada 2010 roku w Londynie, została pochowana na Cmentarzu Polskim w Monte Cassino, obok swojego męża generała broni Władysława Andersa.

Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego 12 maja 2007 „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność polonijną i społeczną”), Złotym Krzyżem Zasługi (w 1967 r. przez prezydenta Augusta Zaleskiego).        
Była dwukrotnie zamężna. W okresie sowieckim z Gwidonem Boruckim (1912-2009, śpiewakiem i aktorem), od 1948 r. z generałem Władysławem Andersem, z tego związku miała córkę Annę Marię.        
Artyści emigracyjnej Melpomeny 1939 – 1945, wybór, opracowanie A. Mieszkowska, Londyn 1998; Bobka L., Nieznana Gwiazda, „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza”, Londyn 27 XI 1998; Mierzwiński Z., Mąż zawsze lubił moje śpiewanie, „Panorama Polska. Nasza Ojczyzna”, Londyn 1989;        
Jacek Krzysztof Danel