Z Małopolska w II Wojnie Światowej

JEŻEWSKI Mieczysław.     
Urodzony w 1890 r. w Warszawie. Ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1920 r. na ochotnika brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1921 r. pracował na stanowisku starszego asystenta a Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1922 r. był zastępcą profesora fizyki doświadczalnej. Prowadził badania właściwości dielektryków i ciekłych kryształów. Uzyskał stopień naukowy doktora. Od 1923 r. wykładał na Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1924 r. habilitował się. Został stypendystą Fundacji Rockefelera w Zurychu. Prowadził badania z optyki. W 1926 r. został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego fizyki w Akademii Górniczej w Krakowie. Objął stanowisko kierownika Zakładu Fizyki na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej. Zajmował się właściwościami fal radiowych. W 1929 r. został dziekanem Wydziału Hutniczego Akademii Górniczej. W 1934 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. Od 1934 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk Technicznych i Polskiej Akademii Umiejętności. W 1936 r. został członkiem zwyczajnym Akademii Nauk Technicznych i Polskiej Akademii Umiejętności. W 1937 r. wszedł do Rady Naukowej Lotu balonowego do stratosfery „Gwiazdą Polski”. W 1939 r. objął funkcję prorektora Akademii Górniczej. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”[1]. Osadzono go w więzieniu Montelupich[2]. Został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie[3]. Przewieziono go do więzienia we Wrocławiu[4]. Został osadzony w KL Sachsenhausen[5]. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu[6]. Wrócił do Krakowa i wykładał w oficjalnej Państwowej Szkole Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Prowadził tajne nauczanie na poziomie akademickim. Po zakończeniu wojny ponownie został prorektorem Akademii Górniczej. W 1948 r. przeniósł się na stanowisko dyrektora Głównego Instytutu Fizyki Technicznej Politechniki Warszawskiej. W 1952 r. powrócił do pracy na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Został kierownikiem Katedry Fizyki i Zakładu Fizyki Technicznej. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1957–1971 był wiceprezesem Polskiej Akademii Umiejętności.     
Zmarł w 1971 r.          
Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 267; Powstanie Instytutu Fizyki UJ, „Alma Mater” nr 114 nr 2, s. 7; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 272; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 402;