Z Małopolska w II Wojnie Światowej

LIST Siegmund Wilhelm        
Urodzony 14 maja 1880 r. w Oberkirchberg. W 1898 r. wstąpił do armii bawarskiej. W 1900 r. został mianowany na stopień podporucznika. W 1904 r. objął stanowisko adiutanta batalionu. W 1908 r. rozpoczął studia na akademii wojskowej. Ukończył je w stopniu kapitana. Przydzielono go do bawarskiego sztabu generalnego. W czasie I wojny światowej służył początkowo w sztabie II Korpusu Armijnego (bawarskiego). Poważnie zachorował. Po wyzdrowieniu był II oficerem sztabu Grupy Armijnej „Stranz”. W 1917 r. przeniesiono go na stanowisko I oficera sztabu 8. Rezerwowej Dywizji Piechoty (bawarskiej). W styczniu 1918 roku został awansowany na stopień majora i przeniesiono do bawarskiego Ministerstwa Wojny. Po wojnie należał do Freikorpsu Epp. Zwalczał Bawarską Republikę Rad. Od kwietnia 1923 r. był dowódcą batalionu w 19. pułku piechoty. W 1924 r. został awansowany na stopień podpułkownika. Od 1926 r. pracował w ministerstwie obrony jako konsultant W Departamencie Wyszkolenia. 1 marca 1927 r. został awansowany na stopień pułkownika i mianowany szefem Departamentu Wyszkolenia. 1 października 1930 r. przeniesiono go na stanowisko komendanta szkoły piechoty w Dreźnie. W 1932 r. mianowano go na stopień generała porucznika. 1 października 1933 r. został dowódcą Okręgu Wojskowego 4 i zarazem IV Dywizji Piechoty. 1 października 1935 r. został mianowany generałem piechoty i głównodowodzący IV Korpusem. W lutym 1938 r. objął stanowisko dowódcze w armii austriackiej. Od 1 kwietnia 1938 r. odpowiadał za włączenie austriackiej armii w struktury Wehrmachtu. 1 kwietnia 1939 r. został awansowany na stopień generała pułkownika. We wrześniu 1939 r. dowodził 14. Armią. 11 września 1939 r. powołał w Krakowie Sąd Specjalny1. Od 3 do 26 października 1939 r. był szefem Zarządu Wojskowego2. Był dowódcą Okręgu Wojskowego Kraków3. Od końca października 1939 r. dowodził 12. Armią. Brał udział w kampanii francuskiej 1940 r. Jego Armia przełamała umocnienia Linii Maginota. 19 lipca 1940 r. został awansowany na stopień feldmarszałka. 6 kwietnia 1941 r. ze swoja Armia uderzył na Bałkany. 17 kwietnia 1941 r. przyjmował kapitulację Jugosławii. 21 kwietnia 1941 r. przyjął kapitulację Grecji. Ponieważ ceremonia odbyła się bez udziału Włochów została później powtórzona w obecności przedstawicieli Benito Mussoliniego. W czerwcu 1941 r. stacjonował ze swoim sztabem w Zakopanem (?)4. Na Bałkanach dowodził całością sił niemieckich. Po zakończeniu kampanii pozostał głównodowodzącym sił w południowo-wschodniej Europie. 4 października 1941 r. wydal rozkaz wzięcia zakładników, osadzenia ich w obozie koncentracyjnym i rozstrzelania ich w razie akcji partyzanckich. Zachorował i odszedł ze stanowiska. W początkach 1942 r. Hitler wysłał go do Norwegii w celu przygotowania obrony przed lądowaniem Aliantów. 1 lipcu 1942 r. objął dowództwo Grupy Armii „A” na froncie wschodnim. Po konflikcie z Adolfem Hitlerem w sprawie strategii walki, został pozbawiony 10 września 1942 r. dowództwa. Do końca wojny nie pełnił żadnych funkcji w armii. Po zamachu 20 lipca 1944 r. nie wysłał do A. Hitlera listu z deklaracją lojalności. W maju 1945 r. dostał się w Garmisch-Partenkirchen do niewoli amerykańskiej. W lutym 1948 r. w Norymberdze został skazany na dożywocie za wydanie rozkazu likwidacji zakładników na Bałkanach. Wysoki Komisarz Stanów Zjednoczonych John Jay McCloy odmówił 31 stycznia 1951 r. jego ułaskawienia. Zwolniono go z więzienia w Landsbergu w 1952 r. ze względu na zły stan zdrowia.        
Zmarł 17 sierpnia 1971 r. w Garmisch-Partenkirchen.        
Odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy (1914 r.), okuciami do Żelaznego Krzyża II klasy, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego (za kampanię wrześniową 1939 r.), Krzyżem Kawalerskim Orderu Królewskiego Hohenzollernów z Mieczami, Bawarskim Wojskowym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Koroną klasy IV, Krzyżem Kawalerskim Orderu Fryderyka, Wojskowym Krzyż Zasługi Austrii III klasy, czarną Odznaką Wound (1918), bułgarskim Krzyżem Kawalerskim Wojskowego Zakonu Zasługi.        
Datner Szymon, 55 dni Wehrmachtu w Polsce, Warszawa 1967, s. 89; Jagielski Bolesław, Z siłą halnego, Warszawa 1988, s. 19; Madajczyk Czesław, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, t.1, Warszawa 1970, s. 38; Radziwończyk Kazimierz, Okupacyjny zarząd i zbrodnie wojenne Wehrmachtu podczas agresji na Polskę, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1973 nr 2 s. 116; Radziwończyk Kazimierz, Plany polityczne III Rzeszy wobec Polski i ich realizacja w okresie od 1 września 1939 r.,  „Najnowsze Dzieje Polski” 1968 nr 12 s. 32;

---

1 Madajczyk Czesław, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, t.1, Warszawa 1970, s. 38;

2 Datner Szymon, 55 dni Wehrmachtu w Polsce, Warszawa 1967, s. 89;

3 Radziwończyk Kazimierz, Okupacyjny zarząd i zbrodnie wojenne Wehrmachtu podczas agresji na Polskę, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1973 nr 2 s. 116;

4 Jagielski Bolesław, Z siłą halnego, Warszawa 1988, s. 19;