Z Małopolska w II Wojnie Światowej

'MIERZWIŃSKI Stanisław.            '
Urodzony 5 stycznia 1922 r. w Warszawie. W 1939 r. wstąpił do Narodowej Organizacji Wojskowej. Używał pseudonimu „Michał”. Po podpisaniu umowy scaleniowej przeszedł do Armii Krajowej. W drugiej połowie 1943 r. walczył w składzie OP 11 dowodzonego przez J. Czuchrę[1]. Odbijał w rejonie Sanoka Żydów wiezionych na egzekucję. 19 czerwca 1944 r. był jedynym z uczestników konspiracyjnego wykładu podchorążówki w domu Wójcików w Korczynie, któremu udało się uciec z obławy i uniknąć aresztowania[2]. W lipcu 1944 r. ukończył konspiracyjną podchorążówkę Inspektoratu Jasło Armii Krajowej w Łękach Dukielskich[3]. W stopniu porucznika (?) dowodził oddziałem partyzanckim w rejonie Myślenic. Został aresztowany w lipcu 1945 r. Zwolniono go na mocy amnestii. W czerwcu 1946 r. przedostał się do Berlina „zachodniego”. Wstąpił do polskiej 1. Dywizji Pancernej. Od września 1946 r. działał w strukturach rządu na uchodźstwie. W listopadzie 1947 r. powrócił do Kraju z zadaniem odbudowy struktur Stronnictwa Narodowego. 10 grudnia 1947 r. został aresztowany w Poznaniu i skazany na karę śmierci.  
Stracono go 18 lutego 1949 r.          
Grzywacz-Świtalski Łukasz, Z walk na Podkarpaciu, Warszawa 1971, s. 143, 171, 174, 175; Spoczęli w Panteonie Żołnierzy Niezłomnych, „Nasza Służba. Dwutygodnik Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego” 2019 nr 16 (604), s.7;