Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MALCZEWSKI Jacek.        
Urodzony 15 lipca 1854 r. w Radomiu. Syn Juliana (generalnego sekretarza Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego guberni radomskiej) i Marii z d. Korwin-Szymanowskiej. W 1867 r. rodzice wysłali go do majątku wuja Feliksa Karczewskiego w Wielgiem, gdzie jego opiekunem i nauczycielem był Adolf Dygasiński. W 1871 r. przeprowadził się do Krakowa. Uczył się w gimnazjum. Był wolnym słuchaczem Szkoły Sztuk Pięknych. Na prośbę Jana Matejki porzucił gimnazjum i studiował tylko w Szkole Sztuk Pieknych. W październiku 1875 r. wyjechał na studia do Paryża. Do pracowni Jana Matejki powrócił jesienią 1877 r. W 1880 zwiedził Włochy. Był we Lwowie. Podróżował po Podolu. W 1884 r. wziął udział w zorganizowanej przez Karola Lanckorońskiego wyprawie archeologicznej do Azji Mniejszej. W 1885 r. wyjechał do Monachium. Uczył malarstwa kobiety, które wówczas nie miały prawa studiować w Szkole Sztuk Pięknych. W 1897 r. był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1900 r.  po konflikcie z Julianem Fałatem opuścił krakowską Akademię Sztuk Pięknych. Zorganizował wiele wystaw swoich prac. Podróżował do Włoch. W 1910 r. wrócił na Akademię Sztuk Pięknych. W 1912 r. został rektorem Akademii Sztuk Pięknych. Początek I wojny światowej spędził w Wiedniu. Do Krakowa wrócił w 1916 r. W 1921 r. ustąpił z funkcji profesora Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1923–1926 mieszkał w Lusławicach. Założył tam szkółkę malarską dla utalentowanych dzieci wiejskich. W 1927 r. otrzymał nagrodę artystyczną miasta Warszawy. W 1929 r. został uhonorowany został Wielkim Złotym Medalem na Wystawie Krajowej w Poznaniu.        
Zmarł 8 października 1929 r. w Krakowie, pochowano go w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.        
Odznaczony Orderem Polonia Restituta IV klasy (1921 r.).        
Od 1987 r. był żonaty z Marią Gralewską, miał córkę Julię (urodzoną w 1888 r.) i syna Rafała (urodzonego 24 października 1892 r., malarza).