Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MANSTEIN von Erich (właściwie Fritz Erich von Lewinski).        
Urodzony 24 listopada 1887 r. w Belinie.  Edwarda von Levinskiego (generała armii pruskiej o polskich przodkach) i Heleny von Sperling. Był wychowywany przez bezdzietnego wuja, majora Georga von Manstein. W 1901 r. został przez niego adoptowany. Razem z nim często zmieniał garnizony w Turyngii, Meklemburgii, Strassburgu i Alzacji-Lotaryngii. W latach 1894-1899 uczęszczał do liceum. W 1900 r. wstąpił do szkoły pruskiego korpusu kadetów w Plön w Holsztynie. Lata 1901-1905 spędził w „Głównym Zakładzie dla Kadetów” w Berlinie-Lichterfelde. 6 marca 1906 r., po zdaniu matury, wstąpił jako podchorąży do 3. spieszonego pułku gwardii. 27 stycznia 1907 r. został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 14 czerwca 1905 r. 1 lipca 1911 r. przeniesiono go na stanowisko adiutanta batalionu strzelców 3. spieszonego pułku gwardii. Jesienią 1913 r. został skierowany na studia do akademii wojennej. 1 czerwca 1914 r. został awansowany na stopień porucznika. 2 sierpnia 1914 r. przeniesiono go na stanowisko adiutanta 2. pułku rezerwowego gwardii. W szeregach tego pułku zdobywał twierdzę Namur. Walczył z Rosjanami nad jeziorami mazurskimi. Uczestniczył w kampanii jesiennej 1914 r. w Polsce, 17 listopada 1914 r. został ranny. 24 lipca 1915 r. awansowano go na stopień kapitana. Służył przeważnie w sztabach. 17 czerwca 1915 r. został oficerem sztabowym w Grupie Armii „Gallwitz” w Polsce, a później w Serbii.  19 sierpnia 1915 r. przeniesiono go na stanowisko adiutanta w sztabie 12. Armii. 22 stycznia 1916 r. został przeniesiony do sztabu 11. Armii pod Verdun. W lipcu 1916 r. przeniesiono go do sztabu 1. Armii nad Sommą. W 1917 r. był szefem Wydziału Operacyjnego (Ia) w 4. Dywizji Kawalerii w Kurlandii. W maju 1918 r. przeniesiono go na stanowisko szefa Wydziału Operacyjnego (Ia) w 213. Dywizji Piechoty na froncie zachodnim. Brał udział w ofensywach w maju i czerwcu 1918 r. pod Reims i w walkach obronnych pod Sedanem. Po wojnie służył na początku w dowództwie korpusu w Magdeburgu. Na początku 1919 r. przeszedł na własną prośbę do dowództwa Grenzschutzu „Wschód” we Wrocławiu. Wkrótce przeniesiono go do II Dowództwa Korpusu Reichswehry w Kassel. 1 października 1920 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy kompanii w 5. pułku piechoty w Angermünde na Pomorzu. 1 października 1923 r. przeniesiono go na stanowisko szefa sztabu dowódcy I Okręgu Wojskowego, później II Okręgu Wojskowego w Szczecinie, a następnie IV Okręgu Wojskowego w Dreźnie. 1 lutego 1927 r. został awansowany na stopień majora. Od jesieni 1927 r. był szefem sztabu pełnomocnika dowódcy 4. Dywizji Piechoty ds. piechoty w Dreźnie. 1 września 1929 r. został powołany do Ministerstwa Reichswehry. Kierował grupą I Wydziału Wojsk Lądowych w Zarządzie Oddziałów, zajmującą się m.in. planami mobilizacyjnymi. 1 kwietnia 1931 r. awansowano go na stopień podpułkownika. 1 października 1932 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu strzelców w 4. pułku piechoty w Kołobrzegu. Uczestniczył w 1932 r. w wyjeździe grupy oficerów do Rosji Sowieckiej. Brał udział jako obserwator w manewrach letnich w rejonie Charkowa. 1 grudnia 1933 r. został awansowany na stopień pułkownika. 1 lutego 1934 r. przeniesiono go na stanowisko szefa sztabu III Dowództwa Okręgu Wojskowego w Berlinie. 1 lipca 1935 r. przeniesiono go na stanowisko szefa I Oddziału (Operacyjnego) Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych. 1 października 1936 r. został mianowany na stopień generała majora i wyznaczony na stanowisko I Nadkwatermistrza i zarazem I zastępcy szefa Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych. 4 lutego 1938 r. został odwołany z tego stanowiska. Powierzono mu dowództwo 18. Dywizji Piechoty w Legnicy. 1 kwietnia 1938 r. awansowano go na stopień generała porucznika. Brał udział w aneksji Czechosłowacji na stanowisku szefa sztabu Armii. 18 sierpnia 1939 r. mianowano go szefem sztabu Grupy Armii „Południe”. Później był szefem sztabu Oberost (Naczelnego Dowódcy Wojsk na Wschodzie). 20 października 1939 r. został przeniesiony na front zachodni na stanowisko szefa sztabu Grupy Armii „A”. Na przełomie 1939 i 1940 r. opracował plan pokonania Francji przy zmasowanym użyciu czołgów i uderzeniu przez Ardeny na Sedan. 1 lutego 1940 r. odwołano go ze stanowiska i przeniesiono na stanowisko dowódcy XXXVIII Korpusu Armijnego. 1 czerwca 1940 r. został awansowany na stopień generała piechoty. Na czele swego korpusu przyczynił się do uzyskania zwycięstwa przebijając się w czternaście dni z linii Sommy nad Loarę. 22 czerwca 1941 r. dowodził LVI Korpusem Pancernym. Pierwszego dnia wojny pokonał 80 km i zdobył pod Ariogalą wielki wiadukt drogowy nad doliną Dubissy. 26 czerwca 1941 r. jego żołnierze zdobyli nieuszkodzone mosty w Dyneburgu. Po przełamaniu sowieckich pozycji nad jeziorem Ilmień nacierał w kierunku Leningradu. 15 września 1941 r. został przeniesiony na południe i mianowany dowódcą samodzielnej 11. Armii z zadaniem zdobycia Krymu. 7 marca 1942 r. awansowano go na stopień generała pułkownika. 1 lipca 1942 r., po zdobyciu Sewastopola, został mianowany na stopień feldmarszałka. Od 22 listopada 1942 r. dowodził Grupą Armii „Don” w czasie nieudanej próbie przyjścia z pomocą okrążonej pod Stalingradem 6. Armii. Dowodząc Grupą Armii „Południe” wygrał w marcu 1943 r. trzecią bitwę o Charków. Brał udział w operacji „Cytadela” na Łuku Kurskim. Dowodził w ciężkich walkach odwrotowych Grupy Armii „Południe”. 31 marca 1944 r. został odwołany ze stanowiska. W 1945 r. został aresztowany. 23 sierpnia 1949 r. postawiono go przed sądem w Hamburgu jako zbrodniarza wojennego, za stosowanie taktyki spalonej ziemi, represje w stosunku do ludności cywilnej i wydanie rozkazu nakazującego szczególnie ostre traktowanie Żydów i partyzantów. Karę odbywał w więzieniu w Werl. Zwolniono go w 1953 r. po poważnej operacji okulistycznej. W 1955 r. napisał książkę „Stracone zwycięstwo”.        
Zmarł 10 czerwca 1973 r. w Irschenhausen w Bawarii, został pochowany z honorami wojskowymi w Dorfmark.        
Odznaczony Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża (19 lipca 1940 r. za rajd z nad Sommy) z Liśćmi Dębu (14 marca 1943 r.) i Mieczami (30 marca 1944 r.), Krzyżem Żelaznym I i II klasy.