Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MICIEK Władysław Alfred „Mazepa”, „Młot", „Wojewoda”, przybrane nazwiska „Jan Konstanty Kobudziński”, „Władysław Orłowski”, (1912 - 1944) – oficer Armii Krajowej.        
Urodzony 23 maja 1912 r. w Brzostku, pow. Pilzno. Syn Józefa (kowala) i Zofii. Uczęszczał do Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, następnie do Gimnazjum Państwowego w Jaśle, gdzie zdał maturę. Około 1930 r. rodzina Mićków wyjechała z Brzostka przenosząc się na teren północnej Polski. W 1932 r. ukończył trzy kursy szkoły ogrodniczej w Białej. W 1933 r. zaliczył rok w Szkole Ogrodniczej w Poznaniu. 18 września 1933 r. został wcielony do Dywizyjnego Kursu Podchorążych przy 4. pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie. Przysięgę wojskową złożył 29 listopada 1933 r. 1 czerwca 1934 r. awansowano go na stopień starszego strzelca. 3 czerwca 1934 r. został przeniesiony do 1. kompanii 3. pułku strzelców podhalańskich. Kurs podchorążych ukończył 12 lipca 1934 r. 20 lipca 1934 r. awansowano go na stopień kaprala podchorążego. 16 września 1934 r. został awansowany na stopień plutonowego podchorążego. 17 września 1934 r. zwolniono go do rezerwy. W latach 1935 i 1936 dwukrotnie odbywał ćwiczenia w 3. pułku strzelców podhalańskich. 17 października 1936 r. otrzymał awans na stopień sierżanta podchorążego. W styczniu 1937 r., po ćwiczeniach w 5. pułku strzelców podhalańskich, mianowano go na stopień podporucznika rezerwy piechoty. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. był oficerem 3. pułku strzelców podhalańskich, działającego w składzie 21. Dywizji Piechoty. Po zakończeniu walk powrócił do domu. Jesienią 1939 r. opuścił rodzinne strony z zamiarem przedostania się do Francji. 13 października 1939 r. przekroczył granicę polsko - węgierską, po czym został internowany. Po kilkutygodniowym pobycie w obozie uciekł. Dotarł do Francji, gdzie zgłosił się do Armii Polskiej otrzymując przydział na stanowisko dowódcy kompanii w 9. pułku piechoty, formowanego w ramach 3. Dywizji Piechoty. Po upadku Francji, w czerwcu 1940 r., wyruszył do Saint Nazaire, skąd ewakuował się do Wielkiej Brytanii. W Anglii otrzymał przydział na stanowisko dowódcy plutonu w 4. Brygadzie Strzelców, a po jej reorganizacji - w 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej. 23 września 1941 r. w rejonie Kincraig w Szkocji brał udział w ćwiczeniach bojowych polskich oddziałów spadochronowych. Tam zwerbowano go na kurs specjalnego przeznaczenia. Po odbyciu przeszkolenia na kursach dla cichociemnych, ze specjalnością w dywersji, został zaprzysiężony 24 sierpnia 1942 r. na rotę przysięgi Armii Krajowej. Do Polski odleciał nocą 25/26 stycznia 1943 r., w ramach operacji „Screwdriver”. Zrzut miał być dokonany na placówkę odbiorczą „Krzak”, położoną 16 km na południowy wschód od Łowicza. Jednak nie odebrano sygnałów świetlnych placówki i pilot skierował samolot w rejon zrzutowiska zapasowego, położonego około 15 km na wschód od czuwającej placówki. W trakcie lądowania zawisł na drzewie, kiedy zdołał się uwolnić i ukryć spadochron nie odnalazł już pozostałych skoczków. Spotkał się z nimi dopiero na punkcie kontaktowym w Warszawie. Po okresie aklimatyzacji otrzymał przydział do Kedywu Podokręgu Rzeszów Armii Krajowej na stanowisko oficera dywersji Inspektoratu Rejonowego Rzeszów Armii Krajowej. W maju 1944 r. został zastępcą szefa Kedywu Podokręgu. W tym czasie posługiwał się fałszywymi dokumentami, wystawionymi na nazwisko inżyniera pracującego w rzeszowskich zakładach lotniczych. Rozpoczynając swą działalność w kraju, wspólnie z kpt. Józefem Lutakiem „Dyzma”, zorganizował przeszkolenie grupy sabotażowej w Rzeszowie. Następnie utworzył z niej oddział, (składający się wyłącznie z kolejarzy), w celu prowadzenia akcji sabotażowej na kolei. W Kolbuszowskim Obwodzie Armii Krajowej przeprowadził szkolenie żołnierzy i organizował zespoły dywersyjne, którymi kierował osobiście. 15 marca 1944 r. dowodził, zarządzoną przez komendanta Obwodu Józefa Rządzkiego „Boryna”, akcją likwidacyjną Włodzimierza Halickiego - komendanta Kripo w Kolbuszowej. W kwietniu 1944 r. był współorganizatorem akcji „Jula” na terenie Inspektoratów AK Przemyśl i Jasło. W maju 1944 r. uczestniczył w przygotowaniach mających na celu odbicie pułkownika Józefa Spychalskiego „Luty” z więzienia gestapo. W momencie wybuchu powstania powszechnego miał pełnić funkcję oficera łącznikowego Podokręgu Rzeszów Armii Krajowej z Komendą Główną w Warszawie. Wybuch powstania 1 sierpnia 1944 r. zastał go Warszawie, gdzie przybył służbowo. W stopniu kapitana walczył w zgrupowaniu Kedywu.        
Poległ 6 sierpnia 1944 r. w walkach na ul. Elektoralnej.        
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V kl.        
Bartosz W., Księga chwały powiatu dębickiego cz. I, Dębica 1993, mszp. w zb. A. Zagórskiego; Dąbrowa - Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Warszawa 1972; Drogi cichociemnych, Londyn 1985; Garliński J., Politycy i żołnierze, Londyn 1968; Stańko Antoni, Gdzie Karpat progi..., Warszawa 1984; Tucholski Jędrzej, Cichociemni 1941 – 1945, Sylwetki spadochroniarzy, Warszawa 1984; Tucholski Jędrzej, Sylwetki cichociemnych, Warszawa 1976; Tucholski Jędrzej, Cichociemni, Warszawa 1988; Tucholski Jędrzej, Powracali nocą, Warszawa 1988; Zagórski Andrzej, Inspektorat AK Rzeszów, Kraków 1973;