Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MILEWSKI Tadeusz.        
Urodzony 17 maja 1906 r. w Kołomyi. Syn Feliksa (lekarza powiatowego) i Justyny z d. Wojakowskiej. Był absolwentem Gimnazjum im. Króla Kazimierza Jagiellończyka w Kołomyi. W 1925 r. podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Studiował językoznawstwo słowiańskie. W 1929 r. obronił prace doktorską i przeniósł się do Krakowa. W latach 1931-1933 studiował indoeuropeistykę w College de France w Paryżu. W 1933 r. uzyskał habilitację w Katedrze Filologii Słowiańskiej. W 1937 r. uzyskał po raz drugi stopień doktora habilitowanego, tym razem z indoeuropeistyki. W 1939 r. został mianowany profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ale w podjęciu pracy przeszkodził mu wybuch wojny. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Krakowa. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków. 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. 4 marca 1940 r. przeniesiono go do KL Dachau. 26 września 1940 r. został zwolniony wraz z Andrzejem Bolewskim z KL Dachau. Od jesieni 1940 r. ponownie mieszkał w Krakowie. Wziął udział w tajnym nauczaniu. Kontynuował własne badania naukowe. Po wojnie ponownie podjął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 r. został profesorem tytularnym i członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Do 1950 r. równolegle wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1950–1965 wykładał na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1954 r. otrzymał nominacje na stopień profesora nadzwyczajnego. W 1960 r. został mianowany na profesorem zwyczajnym przy Katedrze Językoznawstwa Ogólnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1956 r. wybrano go na stanowisko dziekana Wydziału Filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pełnił tę funkcję do 1960 r. Wybrano go członkiem Polskiej Akademii Nauk.        
Zmarł po długiej chorobie 5 marca 1966 r. w Krakowie.    
Brzezina Katarzyna, Wybitnemu Językoznawcy, „Alma Mater” 2008 nr 102, s. 52-53; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 272; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 221, 272; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 405;