Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MUZYCZKA Ludwik „August”, „Augustyn”, „Benedykt”, „Jacek”, „Ludwik”, „Sułkowski”, „Wilk”.        
Urodzony 25 sierpnia 1900 w Jarosławiu. Syn Michała (pracownika państwowego) i Anastazji z d. Stochmańskiej (wg. dokumentów sądowych Majewskiej). Był uczniem Gimnazjum Jezuitów w Krakowie, ukończył sześć klas. Od grudnia 1916 r. służył w 3. pułku piechoty Legionów. W lutym 1918 r. został internowany w Tolaborfolwa, a następnie w Szeklencz na Węgrzech. Od maja 1918 r. został wcielony do austriackiego 20. pułku piechoty na froncie włoskim. W sierpniu 1918 r. zdezerterował do Krakowa. Od sierpnia 1918 r. był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1 listopada 1918 r. w stopniu kapral dowodził sekcją 11. kompanii III batalionu 5. pułku piechoty Legionów na froncie. 10 listopada 1919 r. wyróżnił się pod Połockiem. W październiku 1920 r. uczestniczył w „buncie generała Lucjana Żeligowskiego”. Od lutego 1921 r. służył w batalionie zapasowym. W marcu 1921 r. został przeniesiony do rezerwy w stopniu plutonowego. Współorganizował Tymczasową Komisję Rządzącą Litwy Środkowej. Od marca 1921 r. był w niej referentem i pełnił obowiązki szefa Oddziału Propagandy. Od marca 1922 r. pracował na stanowisku referenta Departamentu Rolnictwa. Był prezesem Okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej w Wilnie i współzałożyciel Związku Legionistów w Wilnie. Od lipca 1922 r. do grudnia 1925 r. był kierownikiem Oddziału Delegatury Rządu i Urzędu Wojewódzkiego w Wilnie. Od czerwca 1924 r. należał do zarządu Związku Bezpieczeństwa Kraju w Wilnie. Od 1924 r. był działaczem Związku Strzeleckiego, komendantem Obwodu i pełnił obowiązki Komendanta Głównego Samodzielnego Okręgu Związku Strzeleckiego w Wilnie. Został Komendant Okręgu Związku Strzeleckiego w Wilnie i Nowogródku. Od kwietnia 1930 r. był komendantem tajnego Okręgu Północnego Związku Strzeleckiego w Niemczech. Jednocześnie od 1932 r. pracował na stanowisku radcy Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Gdańsku. W marcu 1931 r. zdał eksternistycznie maturę. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (wg. niektórych źródeł - nie ukończył studiów). W 1933 r. został zdekonspirowany na terenie Gdańska i odwołany do Kraju. Mianowano go starostą w Dzisnie. W marcu 1933 r. został przeniesiony na stanowisko starosty w Nakle. Tuż przed wybuchem wojny został starostą wyrzyskim. Różne źródła podają, że w chwili wybuchu wojny miał stopień podporucznika, porucznika lub majora rezerwy. We wrześniu 1939 r. został ewakuowany. Mianowano go komisarycznym prezydent Inowrocławia. Wkrótce został ewakuowany z etapami Armii „Pomorze” i „Poznań”. Był kontuzjowany w walkach nad Bzurą (ranny w głowę i w rękę). Dostał się do niewoli niemieckiej, z której wkrótce zbiegł. Dołączył do Kazimierza Kierzkowskiego 20 września 1939 r. z grupą swych ewakuowanych z Pomorza współpracowników. Miał kontakty na ośrodek łącznikowy H. Stabrowskiej na Pomorzu. Używał wówczas pseudonimu „Sułkowski”. W ostatniej dekadzie września 1939 r. wspólnie z Kazimierzem Kierzkowskim i Kazimierzem Plutą-Czachowskim rozpoczął tworzenie Organizacji Orła Białego. Był komisarzem ds. walki cywilnej Organizacji Orła Białego. Od końca września 1939 r. stał na czele Sztabu Walki Cywilnej Organizacji Orła Białego. Po spotkaniu 16 października 1939 r. z generałem Michałem Karaszewiczem-Tokarzewskim razem z Kazimierzem Kierzkowskim podporządkowali mu Organizację Orła Białego. Został zaprzysiężony i przydzielony do pomocy pułkownikowi Julianowi Filipowiczowi w tworzeniu krakowskiej komendy wojewódzkiej Służby Zwycięstwu Polski. Wspierał Józefa Cyrankiewicza w jego próbie utworzenia Wojewódzkiej Rady Politycznej. Był współtwórcą i kierownikiem redakcji pisma „Nakazy Dnia” ukazującego się od 1 listopada 1939 r. Po przybyciu 7 listopada 1939 r. z Budapesztu do Krakowa majora Feliksa Ankersteina „Olgierd” prowadził z nim rozmowy reprezentując Zarząd Główny Organizacji Orła Białego. Został przeniesiony do Warszawy. Od marca 1940 r. opracowywał koncepcję administracji cywilnej pod okupacją. Od czerwca 1940 r. jako szef koordynacji spraw wojskowych i cywilnych w sztabie pułkownika Stefana Roweckiego opracował projekt odtworzenia i zaczął organizować struktury administracji zastępczej. Latem 1940 r. wszedł do Komisji Trzech utworzonej decyzją Delegatury Rządu. Był kierownikiem zmilitaryzowanej administracji „Teczka”, która działała w oparciu o trójinstancyjną strukturę (Biuro Wojskowe przy Komendzie Głównej, Wydziały Wojskowe na szczeblu Okręgów i Referaty Wojskowe w Obwodach). Z ramienia Organizacji Orła Białego uzyskał niepotwierdzony przez Związek Walki Zbrojnej stopień generała brygady. Od marca 1941 r. był szef Biur Wojskowych Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej (Wojskowa Administracja Zastępcza), jako szef VIII Oddziału Komendy Głównej Armii Krajowej z ramienia Komendy Głównej Armii Krajowej sprawował pieczę nad akcją scaleniową z Armią Krajową konspiracyjnej organizacji wojskowej pożarników polskich „Skała”. Zajmował stanowisko szefa koordynacji Komendy Głównej Armii Krajowej i z tej racji był zwierzchnikiem Organizacji Wojskowej - Korpus Bezpieczeństwa. Od 25 września 1944 r. został szefem administracji Delegatury Rządu. Był stałym łącznikiem Komendy Głównej Armii Krajowej z kanclerzem Kurii Krakowskiej S. Mazankiem. Zorganizował w ramach Biur Wojskowych specjalną Brygadę Wywiadowczą do rozpracowywania stronnictw politycznych ze szczególnym uwzględnieniem komunistów. W ostatnich dniach powstania warszawskiego został mianowany szefem Administracji Armii w Delegaturze Ministerstwa Obrony Narodowej. Od 1 października 1944 r. miał stopień podpułkownika czasu wojny. Po kapitulacji powstania warszawskiego był jeńcem Oflagów Lamsdorf i Woldenberg. Od lutego 1945 r. ukrywał się w Kraju pod nazwiskiem Kazimierz Sułkowski. Mieszkał przy ul. Bernardyńskiej 14 w Krakowie. Od maja 1945 r. należał do Delegatury Sił Zbrojnych, do której kontakt uzyskał za pośrednictwem pułkownika A. Sanojcy. 12 sierpnia 1945 r. na naradzie Komendy Głównej Delegatury Sił Zbrojnych w Krakowie uzasadniał konieczność dalszej działalności konspiracyjnej. Od 20 sierpnia 1945 r. był współorganizatorem Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. W II Zarządzie Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość wraz z A. Kaczmarczykiem i J. Ostafinem układał projekt deklaracji ideowej Zrzeszenia. W początkach listopada 1945 r. odbierał od A. Kaczmarczyka i J. Ostafina referaty „O ogólnej sytuacji w Polsce” i „O przemyśle i rolnictwie”. 17 listopada 1945 r. w Warszawie dowiedział się o aresztowaniach wśród władz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. 23 listopada 1945 r. wziął udział w naradzie szefów Obszarów w Poznaniu i otrzymał formalną nominację na stanowisko prezesa Obszaru Południowego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Został aresztowany 22 grudnia 1945 r. w Krakowie. Był sądzony w procesie J. Rzepeckiego. Przedstawił strukturę podziemnej administracji. 3 września 1947 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na 10 lat więzienia oraz utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na lat 5. Prezydent Bolesław Bierut obniżył mu 5 lutego 1947 r. karę do 6 lat więzienia. Osadzono go w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Zeznawał jako świadek w procesie II Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Został zwolniony z więzienia 23 grudnia 1948 r. Pracował jako urzędnik w Krakowie. Powtórnie był aresztowany 20 października 1950 r. 3 maja 1954 r. został skazany przez Sąd Wojskowy w Warszawie na 5 lat więzienia. Zwolniono go 25 września 1954 r., (wg. innych źródeł opuścił więzienie dopiero w październiku 1956 r.). 8 czerwca 1957 r. został zrehabilitowany. Pracował w „Scanotechnice” w Krakowie. Działał w środowiskach kombatanckich. 24 czerwca 1993 r. Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wyrok Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 3 lutego 1947 r.        
Zmarł 25 lutego 1977 r.        
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Niepodległości, sześciokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Odznaką Internowanych na Węgrzech „Huszt”, Odznaką Więźniów Ideowych, Odznaką Frontu Litewsko-Białoruskiego.        
Był żonaty.        
Akta personalne w CAW; Bajon H., Strażacki ruch oporu, „Kierunki” 1968 nr 22, s. 10; Bombicki M. R., AK i WiN przed sądami specjalnymi, Poznań 1993, s. 245; Gluck L., Od ziem postulowanych do ziem odzyskanych, Warszawa 1971, s. 50, 51; Jarowiecki Jerzy, Konspiracyjna prasa w Krakowie w latach okupacji hitlerowskiej 1939 - 1945, Kraków 1986, s. 44; Korboński Stefan, W imieniu Kremla, Paryż 1956, s. 241; Kunert Andrzej Krzysztof, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939 – 1944, t. 2, Warszawa 1986, s. 134; Kunert Andrzej Krzysztof, W majestacie „prawa” PRL, „Tygodnik Solidarność” 1997 nr 31 s. 12; Mazur Grzegorz, Biuro Informacji i Propagandy SZP - ZWZ - AK 1939 - 1945, Warszawa 1987, s. 200; Nowosielski A., Powstanie Warszawskie, Warszawa 1981, s. 28 - 35; Oracki T., Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX wieku (do 1945), Warszawa 1983; Ostasz Grzegorz, Krakowska Okręgowa Delegatura Rządu na Kraj 1941-1945, Rzeszów 1996 s. 48-50, 175, 335; Pirko M., Związek Orła Białego, „Za Wolność i Lud” 1985 nr 39, s. 6; Piwowarski Stanisław, Okręg Krakowski Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej, Kraków 1994, s. 7; Pluta-Czachowski Kazimierz, Konspiracja terenowa, „Kierunki” 1981 nr 35, s. 8; Salmonowicz S., List do redakcji, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1986 nr 3 s. 353, 354; Salmonowicz S., Ludwik Muzyczka 1900-77. Polityk i żołnierz. Przyczynek do dziejów Armii Krajowej, Warszawa 1992; Suchorowska Danuta, Józefa Ostafina listy z celi śmierci, „Czas Krakowski” 1991 nr 145, s. 10; Sudlitz A., Renesans WiN-u, Recenzja „Zeszytów Historycznych WiN”, „Niepodległość” [Nowy Jork] 1996, s. 285; Szarota Tomasz, Stefan Rowecki Grot, Warszawa 1985, s. 176 ; Ślaski Jerzy, Bitwa - Fundament, Warszawa 1985, s. 228; Ślaski Jerzy, Noc - Solidarni, Warszawa 1986, s. 166; Terej Jerzy Janusz, Na rozstajach dróg. Ze studiów nad obliczem i modelem Armii Krajowej, Wrocław 1980; Terlecki Ryszard, Dyktatura zdrady. Polska w 1947 roku, Kraków 1991, s. 21; Walter-Janke Zygmunt, Służba Zwycięstwu Polski - Związek Walki Zbrojnej - Armia Krajowa na Zachodnim Pogórzu Karpat, „Najnowsze Dzieje Polski” 1968 nr 12, s. 87; Z dziejów komunistycznego terroru - wyrok w sprawie przeciwko członkom II ZG WiN, „Zeszyty Historyczne WiN-u” 1992 nr 1, s. 128;