Z Małopolska w II Wojnie Światowej

PLUTA-CZACHOWSKI Kazimierz Józef „Gołdyn”, „Kuczaba”, „Paprzyca”, używał nazwisk Kazimierz Borkowski i Władysław Rusinek (1897-1979).        
Urodzony w 1897 r. w Kozłowie. Syn Wincentego Pluty i Tekli z d. Gacek. Będąc uczniem pierwszej klasy szkoły powszechnej uczestniczył w strajku szkolnym w 1905 r. Od 1909 r. uczył się w Szkole Handlowej w Kielcach. W 1910 r. złożył ślubowanie harcerskie. W organizacji pełnił od października 1912 r. funkcję zastępowego, a następnie plutonowego. Od 1912 r. był członkiem „Zarzewia” w Kielcach. Od lutego 1914 r. należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. W lipcu 1914 r. uczestniczył w kursie Polskich Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu. W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów. Był dowódcą sekcji w I batalionie 5. pułku piechoty Legionów. Został kontuzjowany w walkach. Od 15 stycznia do 15 sierpnia 1915 r. przebywał w szpitalu na Węgrzech. Po powrocie ze szpitala służył w 1. pułku piechoty Legionów. W 1916 r. uczestniczył w kursie telefonicznym, po którym przeniesiono go do oddziału telefonicznego I Brygady Legionów. W lutym 1917 r. ukończył kurs oficerski w Zambrowie. 10 lipca 1917 r. został internowany w Szczypiornie. Zwolniono go z obozu w grudniu 1917 r. jako nieletniego. Był zastępcą komendanta Obwodu Miechów Polskiej Organizacji Wojskowej. W lutym 1918 r. zdał w Gimnazjum w Olkuszu egzamin z zakresu sześciu klas. W kwietniu 1918 r. został aresztowany i osadzony w olkuskim więzieniu. W lipcu 1918 r. awansowano go na stopień podchorążego. Od listopada 1918 r. był komendantem Obwodu Słomniki Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie dowódcą oddziałów lotnych Podokręgu Miechów Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie tego roku współorganizował 25. pułk piechoty, w którym potem dowodził plutonem i kompanią. Od czerwca 1919 r. był kolejno dowódcą plutonu i szwadronu, potem adiutantem III batalionu 149. pułku strzelców konnych. Od sierpnia 1920 r. dowodził kompanią w 25. pułku piechoty. W lipcu 1921 r. został referentem oświatowym w 25. pułku piechoty. W czasie III powstania śląskiego był oficerem łącznikowym z 7. Dywizją Piechoty. Od sierpnia 1921 do lutego 1922 r. kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, a następnie od marca do maja 1922 r. na kursie instruktorów Przysposobienia Wojskowego w Centralnej Szkole Wojskowej Gimnastyki i Sportu. Po kursie był instruktorem Przysposobienia Wojskowego w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Piotrkowie. W grudniu 1922 r. został referentem Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu IV Łódź. W marcu 1924 r. eksternistycznie zdał w Łodzi maturę. Od stycznia 1926 r. ponownie był dowódcą kompanii w 25. pułku piechoty. W latach 1926-1928 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Od listopada 1928 r. był II oficerem sztabu w 7. Dywizji Piechoty. W listopadzie 1929 r. został oficerem Przysposobienia Wojskowego w Dowództwie Okręgu Korpusu IV Łódź. 1 stycznia 1932 r. awansowano go na stopień majora. Od października 1932 do maja 1934 r., jako inspektor Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, pozostawał w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu VI Lwów. Był zastępcą Komendanta Głównego Związku Strzeleckiego. Od maja 1934 r. dowodził I batalionem 85. pułku piechoty. Od listopada 1936 r. był szefem wyszkolenia Korpusu Obrony Pogranicza, potem szefem sztabu Korpusu Obrony Pogranicza. Został wprowadzony w plany utworzenia Dywersji Pozafrontowej na wypadek wojny. We wrześniu 1939 r. był szefem sztabu 18. Dywizji Piechoty. 13 września 1939 r. został ranny pod Łętownicą. Od początku okupacji działał w konspiracji, był współzałożycielem i Komendantem Głównym Organizacji Orła Białego. Od lutego 1940 r. był szefem Kierownictwa Walki Cywilnej Obszaru Związku Walki Zbrojnej Kraków. W lipcu 1941 r. został szefem Oddziału V Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej, a później Armii Krajowej. 20 marca 1943 r. awansowano go na stopień pułkownika dyplomowanego. Walczył w powstaniu warszawskim, 4 września 1944 r. został ciężko ranny w gmachu PKO w Warszawie od wybuchu pocisku działa kolejowego. Po kapitulacji powstania wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Przeszedł przez obóz w Pruszkowie. Został wysłany na roboty do Rzeszy. W grudniu 1944 r. zwolniono go ze względu na stan zdrowia. Po powrocie do Generalnego Gubernatorstwa skontaktował się z Komendą Okręgu Armii Krajowej Śląsk. W styczniu 1945 r. został aresztowany przez Sowietów i wywieziony do Kazachstanu. W grudniu 1945 r. wrócił do kraju. Był współpracownikiem „Bazaru Krajowego” w Warszawie. 13 stycznia 1949 r. został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu. 7 grudnia 1953 r. Rejonowy Sąd Wojskowy w Warszawie skazał go na 15 lat więzienia. W 1956 r. został zwolniony i zrehabilitowany. Nie podjął pracy. Od 1967 r. był na rencie dla zasłużonych.        
Zmarł 5 sierpnia 1979 r. w Warszawie.        
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, siedmiokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Srebrnym Krzyżem Zasługi.        
Chocianowicz W., W 50- lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Dąbrowa-Kostka Stanisław, Dywersja pozafrontowa, „Kierunki” 1970 nr 32 s. 10; Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Warszawa 1872; Filar Alfons, Za pasem broń. (Z dziejów ruchu oporu na Podhalu), Warszawa 1989, s. 28; Jankowski Stanisław, Z fałszywym ausweissem w prawdziwej Warszawie. Wspomnienia 1939-1946, t. 2, Warszawa 1980, s. 266; Juszkiewicz W., Zarys historii wojennej 25-go pułku piechoty, Warszawa 1928, s. 3; Kunert Andrzej Krzysztof, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1 Warszawa 1987, s. 129; Malinowski Kazimierz, Żołnierze łączności walczącej Warszawy, Warszawa 1983; Mirgos M., O firmie „K. Borkowski i Ska”, „WTK” 1968 nr 16; Oleksiewicz J., Nieznana karta z dziejów konspiracji, „Stolica” 1979 nr 30; Pluta-Czachowski Kazimierz, Konspiracja terenowa, „Kierunki” 1981 nr 35 s. 8; Pluta-Czachowski Kazimierz, Narodziny konspiracji, „Kierunki” 1981 nr 31 s. 7; Rell J., Konspiracyjna Organizacja Orzeł Biały, Skarżysko-Kamienna 1991, s. 61; Starczewski M., Przerwany lot Orła Białego, „Za Wolność i Lud” 1985 nr 47 s. 7; Szafran Cz., Kronika, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1979 nr 4 s. 299; Terej Jerzy Janusz, Na rozstajach dróg. Ze studiów nad obliczem i modelem Armii Krajowej, Wrocław 1980; Walter-Janke Zygmunt, Służba Zwycięstwu Polski-Związek Walki Zbrojnej-Armia Krajowa na Zachodnim Pogórzu Karpat, „Najnowsze Dzieje Polski” 1968 nr 12s. 87; Walter-Janke Zygmunt, Wspomnienie o niezłomnym żołnierzu, „WTK” 1979 nr 39; Wernic A., Pamięci płk. dypl. Kazimierza Pluty-Czachowskiego, „Słowo Powszechne” 1979 nr 184; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974;