RZEŹNIK Stefan

Z Małopolska w II Wojnie Światowej

RZEŹNIK Stefan. Urodzony 27 sierpnia 1902 r. w Krakowie[1]. Syn Stanisława (szewca[2]) i Marii z d. Uchacz[3]. Ukończył cztery klasy szkoły wydziałowej[4]. Był uczniem siedmioklasowej szkoły powszechnej. Na kursach wieczorowych ukończył szkołę średnią. Pracował od 1915 r. jako pomocnik w Elektrowni Miejskiej w Krakowie[5]. Był ślusarzem z zawodu[6]. W 1918 r. został pomocnikiem kancelaryjnym w Zarządzie Miejskim w Krakowie[7]. Od 1921 r. był robotnikiem Fabryki Lokomotyw Chrzanowie[8]. Od 1922 r. pracował jako robotnik w Polskim Monopolu Tytoniowym[9]. Do Polskiej Partii Socjalistycznej wstąpił w 1922 r[10]. Od 1922 do 1937 r. był sekretarzem Klasowego Związku Robotników Tytoniowych [11]. Również od 1922 do 1948 r. był sekretarzem Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej[12]. Działał w Organizacji Młodzieżowej Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego[13]. Z powodu gruźlicy przeszedł na emeryturę (rentę?)[14]. W 1923 r. został skarbnikiem Organizacji Młodzieżowego Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych[15], pracował bardzo aktywnie nad wzrostem szeregów organizacji. W 1925 r. wybrano go na stanowisko przewodniczącego Organizacji Młodzieżowej Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych, które zajmował do 1930 r[16]. Od 1937 r. był księgowym w Centrali Związku Robotników Chemicznych w Krakowie[17]. W 1939 r. wszedł w skład Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość w Krakowie. W 1943 r. wszedł z ramienia Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość w skład Okręgowej Delegatury Rządu w Krakowie. Wg informacji Służby Bezpieczeństwa był Delegatem Rządu na Kraj (w rzeczywistości zastępował przez pewien czas Okręgowego Delegata Rządu w Krakowie). Był członkiem Kierownictwa Walki Cywilnej[18]. Kontaktował się z Janem Dęboszem[19]. Funkcjonariusze Urzędu bezpieczeństwa Publicznego nie mogli się zdecydować, czy mieszkał przy ul. Wawrzyńca 20[20], czy na Woli Justowskiej 222[21] (taki adres figurował w dokumentach Wojewódzkiego Komitetu Polskiej Partii Socjalistycznej [22]) w Krakowie. W 1945 r. wraz z Zygmuntem Żuławskim usiłował zalegalizować Polską Partię Socjal-Demokratyczną. W tym samym roku został skarbnikiem Wojewódzkiego Komitetu Wykonawczego Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie. Z powodu wewnętrznych tarć w partii ustąpił ze stanowiska. W kwietniu 1945 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie jako podejrzany o współpracę z Delegaturą Rządu. 27 czerwca 1945 r. zwolniono go z aresztu po podpisaniu oświadczenia, że nie będzie brał udziału we wrogiej działalności w kraju. Po zwolnieniu z więzienia nadal utrzymywał kontakty z Zygmuntem Bocianem, Marianem Wojciechem Bombą, Dorotą Kłuczyńską, Ludwikiem Konem, Aleksandrem Lelito, Nowickim, Sturm de Stremem, Zarębą, Antonim Zdanowskim i Zygmuntem Żuławskim. Zapewniał ich, że w czasie śledztwa nikogo nie zdradził[23]. Wraz z Aleksym Bieniem, Zygmuntem Bocianem, Stanisławem Garlickim, Dorotą Głuszyńską, Wincentym Pawłem Markowskim, Antonim Szczerkowskim, Władysławem Szczuckim, Lucyną Woliniecką, Stefanem Zbrożyną, Antonim Zdanowskim i Zygmuntem Żuławskim w drugiej połowie 1945 r. usiłował zalegalizować Polską Partię Socjalno-Demokratyczną[24]. Zakładał Spółdzielnię Samochodową[25] i od 1945 r. pracował w Spółdzielni Pracy Komunikacyjno-Warsztatowej jako przewodniczący Zarządu[26]. W 1945 r. został wybrany sekretarzem Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych[27]. W lutym 1946 r. należał do Prezydium Rady Miejskiej Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie[28]. Miał legitymację partyjną nr 43923[29]. Przed marcem 1946 r. założono mu sprawę dalszego opracowania w Sekcji I Wydziału V Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie[30]. 19 marca 1946 r. na II wojewódzkiej konferencji wybrano go skarbnikiem Wojewódzkiego Komitetu Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie[31]. Od 1946 do 1951 r. należał do Związku Zawodowego Transportowców[32]. W czerwcu 1946 r. przestał aktywnie pracować w Wojewódzkim Komitecie[33]. Starł się na tym tle z Bolesławem Drobnerem i ustąpił ze stanowiska[34]. W czerwcu 1946 r. informował Urząd Bezpieczeństwa Publicznego o jego działalności NN „Bolszewikowski”, a we wrześniu 1946 r. NN „Lis”[35]. Wg informacji TW „Piast" z 9 czerwca 1947 r. przekazał za granicę dwie części archiwum WRN (drugą partię materiałów do granicy czeskiej dostarczył Marian Wojciech Bomba). Nie brał udziału ani w referendum ludowym, ani w wyborach do Sejmu Ustawodawczego[36]. 10 lutego 1947 r. objęto go grupowym opracowaniem agenturalnym „Gracze”[37]. W marcu 1947 r. przyjął do pracy w Spółdzielni Komunikacyjno-Warsztatowej, gdzie był dyrektorem członka Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość wiedząc o jego konspiracyjnej działalności[38]. W czerwcu 1947 r. objęto go inwigilacją[39]. Kontaktował się z Klebertową[40] 19 lipca 1947 r. na posiedzeniu prezydium Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie sekretarz Józef Machno zgłosił jego kandydaturę na wolne miejsce w Miejskiej Radzie Narodowej, ale Bolesław Drobner sprzeciwił się temu pomysłowi[41]. Należał do Rady Miejskiej Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie[42]. Wg informacji Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego należał do Rady Wojewódzkiej Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie[43]. 29 listopada 1947 r. podczas posiedzenia Wojewódzkiej Rady Politycznej Polskiej Partii Socjalistycznej w Krakowie w sali konferencyjnej gmachu Polskiej Partii Socjalistycznej należał do Komisji Matki ustalającej listę 40 kandydatów na delegatów. Był także wśród wybranych delegatów[44]. Funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego zaplanowali wiosną 1948 r. usunięcie go z Wojewódzkiego Komitetu Polskiej Partii Socjalistycznej[45]. 2 maja 1948 r. spotkał się z Zygmuntem Żuławskim[46]. Protestował przeciwko połączeniu Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Partii Robotniczej. Po Kongresie Zjednoczeniowym należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[47]. W 1950 r. założono na niego sprawę ewidencyjno-obserwacyjną (została zamknięta w czerwcu 1965 r.). W środowisku Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość pracowało wówczas 10 TW. Od 1952 r. był kierownikiem Oddziału w Krajowym Związku Spółdzielczości Transportu[48]. W 1954 r. jego sprawa ewidencyjno-obserwacyjna została reaktywowana[49]. 18 sierpnia 1954 r. Jan Rejman „Sadowski” donosił na niego, że narzeka, iż jego wynagrodzenia na stanowisku prezesa spółdzielni jest zbyt niskie, aby mógł utrzymać liczną rodzinę, a nie wywiązuje się ze swoich obowiązków[50]. W 1955 r. został wykluczony z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[51]. 11 października 1955 r. ppor. Jacek Sitarz, starszy referent Sekcji I Wydziału III, przedstawił kolejny wniosek o założenie sprawy ewidencyjno-obserwacyjnej Rzeźnika Stefana. Następnego dnia zgodę na podjęcie prac wyraził kierownik Sekcji I Wydziału III Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego Józef Milecki[52]. W 1955 r. ponownie wybrano go w Spółdzielni Pracy Komunikacyjno-Warsztatowej przewodniczącym Zarządu[53]. Funkcjonariusze Służby bezpieczeństwa podsłuchiwali jego telefon o numerze 218-21[54].12 maja 1956 r. przekazał NN kobiecie informacje o numerach telefonów działaczy spółdzielczości: Bujaka i Miklaszewskiego[55]. 15 maja 1956 r. poprosił Cembałę i Gurtkę aby przyszły sprawdzić czy coś nie zginęło z pokoi w Spółdzielni Komunikacyjno-Warsztatowej, z których zerwano papierowe plomby. Tego samego dnia dopytywał się prof. Włodzimierza Barana i Andrusikiewicza o kwartalne sprawozdania z nadzoru technicznego nad remontami, a także umawiał się telefonicznie na spotkanie z prezesem „Wawelu”[56]. Około 20 maja 1956 r. przyszedł ok. 6,30 do pracy i prosił portiera, aby Marian Bomba natychmiast po przyjściu do spółdzielni przyszedł do jego biura - rozmawiali po cichu, jakby chcąc zachować to w tajemnicy[57]. Rozmawiał 30 maja 1956 r. z NN prezesem o zebraniu działaczy spółdzielczości, w którym brali m.in. udział: Banasiński, wiceprzewodniczący Rady z Warszawy Bocian i Borzycki ze Stalinogrodu. Tego samego dnia rozmawiał także z NN Piotrem o tej konferencji. Opowiadał mu o jej przebiegu i poruszanych wówczas tematach. Mówiono o zwolnieniu 4 pracowników, „rozrabianiu” przez Rybickiego Wojciecha Fiderkiewicza; o przygotowaniach do zwolnienia Frajdasza i Kozierańskiego; o sporze z Miklaszewskim[58]. 1 czerwca 1956 r. dopytywał się Górskiej o rozgrywki personalne w Stalinogrodzie. Twierdziła wówczas, że o niczym nie wie, ale miała sprawdzić te informacje u Jana Rejmana[59]. Tego samego dnia poprosił Bujaka i Sokorskiego o pięć legitymacji pracowniczych. Sokorski informował go o nowym systemie wynagradzania: pracownicy techniczni mieli być płatni ryczałtem + 37% premii po wykonaniu 105% normy, a pracownicy administracyjni będą mieli najniższe wynagrodzenie 900 zł + 7% premii kwartalnie[60]. 21 czerwca 1956 r. rozmawiał z prezesem Miklaszewskim, starał się o pracę dla Kalinowskiego i pytał o taryfy celne[61]. 25 czerwca 1956 r. rozmawiał z NN kobietą o jej wyjeździe za granicę i obiecywał, że poprosi Edwarda Hałonia z Warszawy o poparcie tej sprawy[62]. Od lata 1956 r. był prezesem Spółdzielni Pracy Komunikacyjno-Warsztatowej przy ul. Wrzesińskiej 13 w Krakowie. Informator NN „Karol” 21 czerwca 1956 r. donosił, że buduje on za 250 000 zł dom i sugerował, że są to pieniądze Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość z lat okupacji niemieckiej, z których się nie rozliczył[63]. 29 czerwca 1956 r. chciał rozmawiać z Miklaszewskim o wycieczce[64]. 3 lipca 1956 r. rozmawiał z p. Hołuj o wyjeździe Hałoniowej za granicę i radził, aby starała się załatwić to przez Lutka (Motykę?)[65]. Wg. informatora NN „Karol” Bronisław Pisuła powiedział, że zakochał się on w młodszej siostrze swojej żony i zaniedbuje rodzinę, tę samą historię informatorowi opowiadała Raszowska[66]. 3 lipca 1956 r. podawał komuś adres Jerzego Śmiechowskiego przy Nowogrodzkiej 12/4 w Warszawie i jego numer telefonu 805-67 oraz numer telefonu NN Antoniego 860-11 wew. 23-97[67]. 11 lipca 1956 r. pytał o pokój dla przyjezdnego Jana Giszeja[68]. 28 lipca 1956 r. telefonicznie pytał jak długo będzie trwała kontrola w Spółdzielni „Wisła”, w której stwierdzono nadużycia, a w które zamieszany był także Komitet Dzielnicowy PZPR[69]. 2 sierpnia 1956 r. odwiedzili go w Krakowie dawni towarzysze konspiracyjni z Warszawy[70]. Chciał wówczas, aby NN Karol załatwił Malinowskiemu z Warszawy zwiedzanie zamkniętych dla publiczności komnat na Wawelu[71]. 3 sierpnia 1956 r. umawiał się na wieczorne spotkanie z dr Morawskim[72]. 4 sierpnia 1956 r. Rzeźnik umawiał się na spotkanie z prezesem Władysławem Wójcikiem[73] (chociaż wg. Jerzego Mariana Tabeau nie ufał mu z powodu jakichś rozliczeń finansowych z lat okupacji niemieckiej). 15 września 1956 r. pytał telefonicznie o wyjazd NN Ireny na trzy miesiące do Szwajcarii[74]. 26 września 1956 r. umawiał się telefonicznie na spotkanie z Adą Rutkowską, rozmawiali o Władysławie Szumskim[75]. 29 września 1956 r. rozmawiał telefonicznie z Miklaszewskim o spotkaniu z Tokarskim i umawiali się na popołudniowe spotkanie[76]. W październiku 1956 r. próbował nawiązać dawne kontakty. W tym celu m.in. poszukiwał za pośrednictwem Stanisława Latały Oleny Stanisz, córki Witalisa Zaręby[77]. Rozmawiał też z przebywającym przez jeden dzień w Krakowie warszawskim działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej Antonim (Pajdakiem?) o jego kontaktach z Władysławem Kosturkiem i Marianem Bombą mających na celu ich polityczną aktywizację[78]. W październiku 1956 r. spotkał się z Ignacym Sękowskim, rozmawiali o poparciu jakiego udzielał działaniom Władysława Gomułki licząc na demokratyzację życia w Polsce[79]. Od Józefa Cyrankiewicza otrzymał informację o planowanej przez Urząd Bezpieczeństwa fali aresztowań i przekazał ją Władysławowi Kosturkowi[80]. Po październiku 1956 r. nawiązał współpracę ze Stanisławem Mierzwą z Polskiego Stronnictwa Ludowego i Władysławem Kosturkiem ze Stronnictwa Narodowego. Liczył na reaktywację samodzielnie działającej Polskiej Partii Socjalistycznej. Mieszkał wówczas w Krakowie przy al. Daszyńskiego 26/21[81]. W 1956 r. został przewodniczącym Oddziału Krakowskiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[82]. W marcu 1957 r. jego sprawę prowadził starszy oficer Wydziału III Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Krakowie Ferdynand Dudek[83]. W maju 1957 r. prosił dr Ignacego Sękowskiego wyjeżdżającego do Anglii o kontakt z Adamem Ciołkoszem (Sękowski obiecał nawiązanie kontaktu, ale nie zrobił tego z obawy o wplątanie się w sprawy polityczne). W 1957 r. wszedł do stworzonej w zarządzie Związku Bojowników o Wolność i Demokrację Komisji Porozumiewawczej. Organizował biuro propagandowo-historyczne dla zrównoważenia propagandy gloryfikującej działalność Polskiej Partii Robotniczej, współpracował wówczas z Tadeuszem Sewerynem. W listopadzie 1957 r., przed wyjazdem Kazimierza Hałonia do Szwajcarii, przekazał mu kontakt do Krystyny Marek. W latach 1958-1959 r. kolportował (tzn. wypożyczał zaufanym znajomym pojedynczy egzemplarz!) wydaną na emigracji książkę Zygmunta Zaręby „Wojna i konspiracja". W czerwcu 1959 r. został wybrany na stanowisko Prezesa Oddziału Miejskiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, odmówił objęcia funkcji, gdy nie pozwolono mu na wprowadzenie do zarządu jego ludzi. Pozostał członkiem Komisji Opieki nad Grobami Poległych[84], ale zaprzestał aktywnej działalności kombatanckiej. W jego otoczeniu działali Jerzy Marian Tabeau „Bolek” i TW „Piast”. Po liście Jana Rejmana usunięto go z władz Środowiska Gwardii Ludowej Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość. Podjął aktywne działania w spółdzielczości pracy. Kontaktował się wówczas z działaczami prawego skrzydła Polskiej Partii Socjalistycznej: Władysławem (Włodzimierzem?) Kubickim i Kazimierzem Sową. W świetlicy spółdzielni, prowadzonej przez Kazimierza Hałonia, systematycznie spotykali się w drugiej połowie 1959 r.: Marian Bomba, Adam Machaj, Mieczysław Owca, Stefan Rzeźnik, dr Ignacy Sękowski i dr Jerzy Marian Tabeau. Proponowano mu wówczas ponowne przyjęcie w szeregi Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odmówił obawiając się utraty zaufania dawnych działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość. We wrześniu 1959 r. odwiedził w mieszkaniu przewodniczącego Sądu Wojennego Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość adwokata dr Rudolfa Guntera. W styczniu 1960 r. w krakowskim Teatrze im. J. Słowackiego odznaczono go Krzyżem Odrodzenia Polski. Po śmierci Mariana Bomby jego aktywność polityczna znacznie zmalała. Na Konferencji Okręgowej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację nalegał, aby pisać historię konspiracji antyniemieckiej z politycznymi odnośnikami[85]. W ocenie Jerzego Mariana Tabeau jego stan psychiczny kwalifikował go do leczenia w Klinice Psychiatrycznej Akademiki Medycznej, gdzie na kilka tygodni zamierzał go umieścić^[86]. W czerwcu 1960 r. przebywał na wczasach w willi „Patria” w Krynicy, które załatwił mu Józef Cyrankiewicz[87]. 8 stycznia 1961 r. wziął udział w spotkaniu 65 działaczy środowiska Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość w Krakowie, m.in.: Gerlach, Tadeusz Jaworski, Jedynak, Konturkowa, Lucjan Kowalczyk, Adam Machaj, Mieczysław Owca, TW „Wisła”[88]. Ok. 15 lutego 1961 r. założono mu w mieszkaniu podsłuch telefoniczny[89]. W 1961 r. legitymował się dowodem osobistym KC 130550 wydanym przez Komendę Miejską Milicji Obywatelskiej Kraków, był bezpartyjny. Pracował jako prezes Spółdzielni Pracy Komunikacyjno-Warsztatowej w Krakowie przy ul. Wrzesińskiej 13, tel. 218-21. Utrzymywał kontakty towarzyskie z Władysławem Kosturkiem, Stanisławem Mierzwą i Krystyną Marek w Szwajcarii. Przez tę ostatnią kontaktował się z Zygmuntem Zarębą. Był członkiem Zarządu Klubu Sportowego „Cracovia” odpowiedzialnym za inwestycje[90]. Kontaktował się z jej prezesem Betlejem i wiceprezesem Buchaczem[91]. W styczniu 1962 r. na Plenum Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w czasie dyskusji o komisji historycznej mówił o konieczności publikacji wspomnień ludzi spoza Armii Ludowej, ale także o ich obawach co do pisania wspomnień[92]. W lutym 1962 r. ponownie został wybrany do Zarządu Klubu Sportowego „Cracovia”[93]. W marcu 1962 r. brał udział w pogrzebie Jedynaka w Wieliczce[94]. W lutym 1963 r. otrzymał za pośrednictwem neurologa Władysława Koziorowskiego list od Ciołkosza z Anglii oraz jego książkę „Od Marksa do Chruszczowa”[95]. 19 marca 1963 r. K. Pawłowicz, Naczelnik Wydziału I Departamentu III Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, wydał polecenie założenia mu kontroli korespondencji oraz podsłuchu telefonicznego i pokojowego[96]. Miał założony podsłuch telefoniczny i kontrolę korespondencji, ale na podsłuch pokojowy i obserwacje nie zgodzili się zastępca komendanta płk. Stanisław Wałach i Naczelnik Wydziału „B” ppłk Mrowiec[97]. Funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa: Feliks Sasnal, Wł. Gorodnik i Leon Nowak nie ustalili, aby w latach 1961-1963 prowadził wrogą działalność[98]. We wrześniu 1961 r. zbierał pieniądze na pomniki zamordowanych przez Niemców Gliniku i Płaszowie[99]. W marcu 1962 r. brał udział w pogrzebie Jedynaka w Wieliczce razem z Eugenią Sawicką, Ignacym Sękowskim, Kazimierzem Sową, Jerzym Marianem Tabeau i Wójtowicz. Mieli ze sobą sztandar[100]. Sprowadzał od Markowej z zagranicy lekarstwa na zamówienie Jerzego Mariana Tabeau[101]. W 1963 r. zbierał pieniądze na tablicę pamiątkową w Rykowie, gdzie zginął Adam Rysiewicz „Teodor” z trzema gwardzistami[102]. 10 kwietnia 1963 r. odebrał paczkę z zagranicy[103]. 28 maja 1964 r. był w Ryczowie przygotować odsłonięcie tablicy pamiątkowej[104]. 31 października 1964 r., w obecności około tysiąca ludzi i pocztów sztandarowych Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, odsłonił tablicę pamiątkową w Ryczowie poświęconą Adamowi Rysiewiczowi „Teodor” i jego poległym bojowcom[105]. W 1964 r. Służba Bezpieczeństwa planowała założenie podsłuchu telefonicznego w jego biurze[106]. Potępił list profesorów i literatów do Józefa Cyrankiewicza z żądaniem ograniczenia cenzury[107]. W październiku 1965 r. wyjeżdżał do Francji na leczenie. Wiosną 1966 r. starał się o paszport na 30-dniowy wyjazd do Anglii jako przedstawiciel Urzędu Rady Ministrów[108] na zaproszenie Fryderyki Holt (zam. 18 Arlington Gdns, London W4, lat 53)[109]. Otrzymał zgodę Służby Bezpieczeństwa. W czerwcu i lipcu 1966 r. był w Anglii delegowany przez Urząd Rady Ministrów. W 1966 r. służbowo odwiedził, wraz z Juliuszem Kubickim, Targi Lipskie[110]. W 1967 r. założono na niego kolejną sprawę operacyjną. W czerwcu 1967 r. przeszedł na rentę specjalną, ale nadal pracował na pół etatu[111]. W czerwcu 1967 r. przeprowadził się na ul. Siemiradzkiego 20a/6^[112]. „Odziedziczył” w tym mieszkaniu numer telefonu 339-93[113]. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację poparł jego starania o założenie telefonu w mieszkaniu[114]. Na zaproszenie Michała Borwicza był we Francji[115]. Operowano mu tam wyrostek robaczkowy[116]. 10 lipca 1967 r. wraz z wiceprzewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej Garlickim i NN Bożeną odwiedzili Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Zwierzyniec (zapewne chodziło o jakąś interwencję) [117]. 13 lipca 1967 r. na rogu ulic Sobieskiego i Siemiradzkiego spotkał się z Romualdem Rozwadowskim, któremu funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa nadali pseudonim „Dziadek”[118]. Latem 1967 r. miał jechać na wycieczkę do Maroka organizowaną przez Urząd Rady Ministrów[119]. W sierpniu 1967 r. dzięki jego staraniom została odznaczona Bobrowska, wdowa po działaczu Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość[120]. Dużo czasu poświęcał na prace w Komisji Upamiętniania Miejsc Walk i Straceń Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[121]. Za pośrednictwem profesora Juliana Aleksandrowicza kontaktował się z Markiem Birnfeldem mieszkającym w Australii (Służba Bezpieczeństwa wiedziała o tym z przeglądanej w Wydziale W korespondencji)[122]. Z tego samego źródła dowiedzieli się, że Fryderyka Holf z Anglii zawiadamiała go, że Michał Borwicz wydał po francusku książkę o powstaniu w getcie warszawskim[123], oraz że Zygmunt (Zaremba ?) ma raka z przerzutami na nerki i złożył wszystkie funkcje partyjne[124]. Jesienią 1967 r. brał udział w Zjeździe Spółdzielczości Pracy w Warszawie[125]. Pozostawał w konflikcie z Hałoniem, Adamem Machajem i Ulatowskim[126]. Uważał marcowe wystąpienia studentów 1968 r. za inspirowane przez Służbę Bezpieczeństwa[127]. Opublikował w Anglii Wykradzenie inż. Tadeusza Orzelskiego z rąk gestapo, „Tydzień Polski” 13 i 20 sierpnia 1966, s. 6, 7), a także tekst o akcjach w Solvayu i na Arbeitsamt (Dwie akcje oddziałów bojowych PPS, „Tydzień Polski” 22 czerwca 1968, s. 6, 7) oraz w Polsce Odpowiedzi - polemiki wyjaśnienia, („Dziennik Polski” 4 marca 1969, s. 4). Bezskutecznie starał się za pośrednictwem W.O. (NN) o rentę dla zasłużonych dla działacza Polskiej Partii Socjalistycznej Nazara[128]. Jesienią 1968 r. starał się o usunięcie ze Związku Bojowników o Wolność i Demokrację Adama Machaja (w źródle Macheja)[129]. Osobiście zorganizował wmurowanie tablicy upamiętniającej francuskich jeńców Stalagu w Kobierzynie[130]. Spotkał się 1 marca 1969 r. w kawiarni Cracovia z Józefem Stopnickim z Warszawy[131]. W obecności Pasierbińskiego mówił, że wie o kontaktach „Witka” ze Służbą Bezpieczeństwa[132]. Wiosną 1969 r. w czasie pobytu za granicą zachorował na oczy, w kraju leżał w Klinice Okulistycznej, podpisał zgodę na operację, ale po leczeniu farmakologicznym zrezygnował[133]. W listopadzie 1969 ze stanem przedzawałowym przez cztery tygodnie leżał w szpitalu im. Gabriela Narutowicza na oddziale kardiologicznym kierowanym przez dr Jerzego Mariana Tabeau[134]. Wiosną 1970 r. zrezygnował z pracy społecznej w Klubie Sportowym Cracovia i zamierzał zrezygnować ze Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[135]. 31 grudnia 1970 r. planował zakończyć pracę w Spółdzielni, więc porządkował swoje papiery[136]. W dzień po VII Plenum odwiedził Jerzego Mariana Tabeau „Bolek” i cieszył się z usunięcia Władysława Gomułki, Zenona Kliszki, Bolesława Jaszczuka, Mariana Spychalskiego i Jana Strzeleckiego „których nikt nie żałuje”. Przewidywał, że Józef Cyrankiewicz przestanie być premierem, ale zostanie Przewodniczącym Rady Państwa[137]. Wbrew zapowiedziom nie odszedł z pracy w Spółdzielni Warsztatowo-Komunikacyjnej. Przewidywał, że Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i Rząd zajmą się sprawami nadużyć gospodarczych Włodzimierza Reczka i Lucjana Motyki pochodzących z Krakowa[138]. Przychodziła do niego była działaczka Polskiej Partii Socjalistycznej Bronisława Pisula[139]. Był w sanatorium w Rabce operowany przez dr Janika[140]. Kapitan Stefan Korowko z Wydziału III Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Krakowie wypożyczył 6, a oddał 8 listopada 1973 r. jego akta[141]. 7 stycznia 1981 r. jego akta oddano do zarchiwizowania w Biurze „C”[142].         
Był żonaty z Józefą Bujakiewicz (urodzoną 11 lutego 1908 r., córką Jana i Zofii), miał synów Stanisława (urodzonego 11 marca 1944 r. w Krakowie, syna Stefana i Józefy z d. Bujakiewicz) i Jana (urodzonego 17 sierpnia 1946 r. w Krakowie, syna Stefana i Józefy z d. Bujakiewicz).      
IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 1 s. 5, Postanowienie o założeniu grupowej sprawy ewidencyjno-obserwacyjnej; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 1 s. 7, 8, Arkusz rejestracyjny operacyjnej obserwacji nr 503/B o zabarwieniu WRN z dnia 28 października 1961 r.; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 1 s. 9, 10, Charakterystyka figuranta sprawy operacyjnej obserwacji nr 503/B o zabarwieniu WRN z dnia 25 października 1961 r.; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 1 s. 13, Plan operacyjnych przedsięwzięć do sprawy grupowej z dnia 21 listopada 1959 r.; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 1 s. 13, Uzasadnienie wniosku, bez daty; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 1 s. 13, Streszczenie i plan do sprawy obserwacji operacyjnej na b. działacza OKR WRN Rzeźnika Stefana, bez daty; IPN Kr Kolekcja Komusińskiego, Ostrzeżenie z 5 VI 1945 r.; IPN Kr 010/10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian t. 1, Karta informacyjna Dp-14, s. 105; IPN Kr 010/10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian t. 1, k. 210, Kwestionariusz osobowy Stefana Rzeźnika, 9 I 1965 r.; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 4 s. 48 Komunikat z przeprowadzonej obserwacji 13 VII 1967 r.; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 4 s. 51 Notatka służbowa, 21 VII 1967 r.; IPN-Kr 010-10268 Grupowa sprawa ewidencyjno-obserwacyjna Rzeźnik Stefan, Bomba Marian, t. 4 s. 61 Informacja dotycząca Stefana Rzeźnika, 15 IX 1967 r.;