Z Małopolska w II Wojnie Światowej
Rundstedt von Karl
Rudolf Gerd (1875-1953).
Urodzony 12 grudnia
1875 r. w Aschersleben, w
Saksonii-Anhalt. Do cesarskiej armii wstąpił w 1893 r. Od
1902 r. był słuchaczem Akademii Wojskowej. W czasie I
wojny światowej jako oficer
dyplomowany walczył na
froncie tureckim, a później
we Francji. W 1918 r. miał
stopień majora. W 1927 r.
był już generałem majorem. W 1929 r. został awansowany na stopień generała porucznika. W 1932 r. mianowano go
dowódcą 3. Dywizji
Piechoty. W październiku
1938 r. brał
udział w operacji zajmowania
czeskich Sudetów. Po jej zakończeniu w listopadzie 1938 r. przeszedł w stan spoczynku. W sierpniu 1939 r.
powrócił do czynnej
służby w Wehrmachcie. W kampanii
wrześniowej 1939 r.
dowodził Grupą Armii „Południe”. Walczył nad Bzurą. 3 października 1939 r. mianowano go Naczelnym
Dowódcą na Wschodzie. 20
października 1939 r.
został przeniesiony na front
zachodni. W maju 1940 r. dowodził przełamaniem
francuskiej obrony przez Grupę Armii „A”. 19 lipca
1949 r. został awansowany na
stopień
feldmarszałka.
Był przewidywany na
dowódcę Operacji
„Lew Morski” (forsowania Kanału La Manche i lądowania na wyspach brytyjskich).
Później dowodził wojskami okupacyjnymi we Francji,
Belgii i Holandii. Budował
Wał Atlantycki. W czasie
agresji na Rosję latem 1941
r. dowodził Grupą Armii „Południe”. Jego wojska zdobyły Kijów, Odessę i Charków. W początkach listopada 1941 r.
przeszedł zawał serca, ale odmówił wyjazdu do szpitala. Pomimo tego,
że był przeciwnikiem zimowej ofensywy,
dowodził nieudanym atakiem
na Rostów, do którego jego wojska dotarły 21 listopada 1941, a następnie wycofały się pod naciskiem Sowietów.
Został wtedy
odwołany ze stanowiska, na
którym zastąpił go generał Walther von Reichenau. W marcu 1942 r.
mianowano go dowódcą
Obszaru Operacyjnego „Zachód”.
Popadł w konflikt z
marszałkiem Erwinem Rommlem
na tle rozgraniczenie kompetencji. W czerwcu 1944 r. nalegał na dowództwo Wehrmachtu, aby
zawarło pokój z Aliantami
na zachodzie. Został
wówczas odwołany ze
stanowiska, na którym zastąpił go
generał Gunther von Kluge. 2
lipca 1944 r. po raz drugi przeszedł w stan spoczynku. Po zamachu 20 lipca 1944 r.
przewodniczył oficerskiemu
sądowi honorowemu
badającemu sprawy
spiskowców. 9 września 1944
r. został przywrócony na
stanowisko dowódcy Obszaru Operacyjnego „Zachód”. W grudniu 1944 r.
nadzorował przeprowadzenie
Operacji Wacht am Rhein (Straż nad Renem –
kryptonim kontrofensywy w Ardenach). Po jej załamaniu w marcu 1945 r. został ostatecznie zdymisjonowany. 1 maja 1945
r. dostał się do niewoli amerykańskiej 36. Dywizji Piechoty. Podczas
przesłuchania przez oficera
wywiadu po raz drugi dostał
zawału serca.
Oskarżono go o zbrodnie
wojenne we Francji, Polsce i Rosji. Ze względu na stan zdrowia nigdy nie
stanął przed sądem. Zeznawał jako świadek w procesie norymberskim
przywódców III rzeszy. W maju 1949 r. zwolniono go z niewoli.
Zmarł 24 lutego
1953 r. w Hanowerze.
Odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębowymi i Mieczami.
Był żonaty, miał syna Hansa Gerda (porucznika doktora,
zmarłego w 1948
r.).