Z Małopolska w II Wojnie Światowej

RUNDSTEDT von Karl Rudolf Gerd

Rundstedt von Karl Rudolf Gerd (1875-1953).        
Urodzony 12 grudnia 1875 r. w Aschersleben, w Saksonii-Anhalt. Do cesarskiej armii wstąpił w 1893 r. Od 1902 r. był słuchaczem Akademii Wojskowej. W czasie I wojny światowej jako oficer dyplomowany walczył na froncie tureckim, a później we Francji. W 1918 r. miał stopień majora. W 1927 r. był już generałem majorem. W 1929 r. został awansowany na stopień generała porucznika. W 1932 r. mianowano go dowódcą 3. Dywizji Piechoty. W październiku 1938 r. brał udział w operacji zajmowania czeskich Sudetów. Po jej zakończeniu w listopadzie 1938 r. przeszedł w stan spoczynku. W sierpniu 1939 r. powrócił do czynnej służby w Wehrmachcie. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził Grupą Armii Południe. Walczył nad Bzurą. 3 października 1939 r. mianowano go Naczelnym Dowódcą na Wschodzie. 20 października 1939 r. został przeniesiony na front zachodni. W maju 1940 r. dowodził przełamaniem francuskiej obrony przez Grupę Armii A. 19 lipca 1949 r. został awansowany na stopień feldmarszałka. Był przewidywany na dowódcę Operacji Lew Morski (forsowania Kanału La Manche i lądowania na wyspach brytyjskich). Później dowodził wojskami okupacyjnymi we Francji, Belgii i Holandii. Budował Wał Atlantycki. W czasie agresji na Rosję latem 1941 r. dowodził Grupą Armii Południe. Jego wojska zdobyły Kijów, Odessę i Charków. W początkach listopada 1941 r. przeszedł zawał serca, ale odmówił wyjazdu do szpitala. Pomimo tego, że był przeciwnikiem zimowej ofensywy, dowodził nieudanym atakiem na Rostów, do którego jego wojska dotarły 21 listopada 1941, a następnie wycofały się pod naciskiem Sowietów. Został wtedy odwołany ze stanowiska, na którym zastąpił go generał Walther von Reichenau. W marcu 1942 r. mianowano go dowódcą Obszaru Operacyjnego Zachód. Popadł w konflikt z marszałkiem Erwinem Rommlem na tle rozgraniczenie kompetencji. W czerwcu 1944 r. nalegał na dowództwo Wehrmachtu, aby zawarło pokój z Aliantami na zachodzie. Został wówczas odwołany ze stanowiska, na którym zastąpił go generał Gunther von Kluge. 2 lipca 1944 r. po raz drugi przeszedł w stan spoczynku. Po zamachu 20 lipca 1944 r. przewodniczył oficerskiemu sądowi honorowemu badającemu sprawy spiskowców. 9 września 1944 r. został przywrócony na stanowisko dowódcy Obszaru Operacyjnego Zachód. W grudniu 1944 r. nadzorował przeprowadzenie Operacji Wacht am Rhein (Straż nad Renem kryptonim kontrofensywy w Ardenach). Po jej załamaniu w marcu 1945 r. został ostatecznie zdymisjonowany. 1 maja 1945 r. dostał się do niewoli amerykańskiej 36. Dywizji Piechoty. Podczas przesłuchania przez oficera wywiadu po raz drugi dostał zawału serca. Oskarżono go o zbrodnie wojenne we Francji, Polsce i Rosji. Ze względu na stan zdrowia nigdy nie stanął przed sądem. Zeznawał jako świadek w procesie norymberskim przywódców III rzeszy. W maju 1949 r. zwolniono go z niewoli.        
Zmarł 24 lutego 1953 r. w Hanowerze.        
Odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębowymi i Mieczami.        
Był żonaty, miał syna Hansa Gerda (porucznika doktora, zmarłego w 1948 r.).