Z Małopolska w II Wojnie Światowej
RYCHTER Stefan „Brożyna”, „Dan”, „Las”, „Tumry”, używał nazwiska „Stepan Boruszko” (1906-1943), oficer Wojska
Polskiego.
Urodzony 19 grudnia 1906 roku w Słupi Nowej. Syn Bolesława i Marianny z d. Kozłowskiej. Od września 1919 r. był uczniem Gimnazjum Chreptowicza w
Ostrowcu. W czerwcu 1925 r. zdał maturę.
Rozpoczął studia prawnicze
na Uniwersytecie Warszawskim. Od lipca 1927 do lipca 1928 r. służył w Szkole
Podchorążych Rezerwy
Artylerii we Włodzimierzu
Wołyńskim. Od września 1928 r. do sierpnia 1931 r.
był szkolony w Szkole
Podchorążych Inżynierii w Warszawie. 15 sierpnia 1930 r.
został mianowany
podporucznikiem w korpusie oficerów saperów. W 1932 r. objął dowództwo plutonu w 4. batalionie
saperów. W listopadzie 1933 r. dodatkowo został adiutantem batalionu. W 1935 r.
awansowano go na stopień
porucznika. Od 1937 r. był
słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. We
wrześniu 1939 r.
został oficerem operacyjnym
3. Dywizji Piechoty. 19 września 1939 r. dostał się do niewoli.
Zbiegł z obozu w Tarnowie. W
październiku 1939 r.
scalał konspiracyjne grupki
w kieleckiem jako pełnomocnik Dowódcy Głównego Służby
Zwycięstwu Polski. W
listopadzie 1939 r. przekazał w rejonie Anielina majorowi Henrykowi Dobrzańskiemu „Hubala” rozkaz przejścia do konspiracji. W 1940 r.
był oficerem Komendy
Okręgu Kieleckiego
Związku Walki Zbrojnej.
Był zatrudniony w kieleckich
firmach ubezpieczeniowych. W maju 1941 r. został skierowany do Krakowa z zadaniem
odbudowy Związku Odwetu.
Siatkę
organizacyjną
odtworzył z żołnierzy grup „Elzet” i III
Odcinka Obwodu Kraków-Miasto1. Od sierpnia 1941 r.
był szefem Związku Odwetu w Okręgu Krakowskim Związku Walki Zbrojnej2. W marcu 1942
r. przeniesiono go do Warszawy. Od kwietnia 1942 r. był szefem sztabu „Wachlarza”. 30 kwietnia 1942 r. został awansowany na stopień kapitana. W grudniu 1942 r.
przekazał wileński odcinek „Wachlarza” do Kedywu. Awansowano go na
stopień majora3. 19 stycznia
1943 roku wyjechał do
Mińska z zadaniem rozbicia
tamtejszego więzienia.
Został zadenuncjowany przez
strażnika więziennego4.
Poległ 6 lutego 1943 roku w Mińsku Litewskim.
Dąbrowa-Kostka Stanisław, Krakowska wsypa wiosną 1941, „Kierunki” 1970 nr 46, s. 10; W okupowanym Krakowie – „Dornbach"
i inni, „Dziennik Polski” 1991 nr 148 s. 9; Kunert Andrzej Krzysztof, Słownik
biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t.
2, Warszawa 1987, s. 164; Paczkowski Alfred, Lekarz
nie przyjmuje - ankieta cichociemnego, Warszawa 1981,
s. 167;
1 W okupowanym Krakowie - "Dornbach" i inni, „Dziennik Polski” 1991 nr 148 s. 9;
2 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Krakowska wsypa wiosną 1941, „Kierunki” 1970 nr 46, s. 10
3 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Krakowska wsypa wiosną 1941, „Kierunki” 1970 nr 46, s. 10
4 Paczkowski Alfred, Lekarz nie przyjmuje - ankieta cichociemnego, Warszawa 1981, s. 167
