Z Małopolska w II Wojnie Światowej

SIEPPEL Ludwik.  
Urodzony 7 maja 1904 r. w Krakowie. Syn Ludwika (urzędnika państwowego) i Janiny z domu Czyżewicz. Uczęszczał do VII Państwowego Gimnazjum w Krakowie. W 1920 r. zgłosił się na ochotnika do wojska. Maturę zdał w 1923 r. i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1928 r, jako student, podjął pracą młodszego asystenta w Instytucie Stomatologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 7 maja 1931 r. otrzymał tytuł doktora wszechnauk lekarskich i awans na stanowisko starszego asystenta. Równolegle studiował chemię, fizykę i matematykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odbył szereg staży w klinikach Lwowa i Warszawy, a także w Austrii, Francji i Szwajcarii. W 1934 r. w czasie odbywania stypendium w Wiedniu wyspecjalizował się w chirurgii stomatologicznej i protetyce. Zorganizował gabinet dentystyczny w zakładzie wychowawczo-leczniczym dla dzieci w Witkowicach. Był członkiem zarządu Towarzystwa Stomatologów Polskich w Krakowie. Latem 1939 r. został jako lekarz zmobilizowany. Odbył kampanię wrześniową 1939 r. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu został zrewidowany. Po  przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków). 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. 4 marca 1940 r. przeniesiono go do KL Dachau. 20 kwietnia 1940 r. został wylosowany do grupy więźniów przeznaczonych do zwolnienia dla uczczenia rocznicy urodzin Adolfa Hitlera. 22 kwietnia 1940 r. opuścił obóz (wg innej wersji został zwolniony na przełomie lata i jesieni 1940 r.). Prowadził w Krakowie prywatną praktyką lekarską. Pomagał inwalidom wojennym i wysiedlonym z Warszawy profesorom tamtejszego Uniwersytetu. Po wojnie wrócił na stanowisko starszego asystenta Instytutu Stomatologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. 1 lutego 1945 r. otworzył ambulatorium przy ul. Smoleńsk 25. Został prezesem Towarzystwa Stomatologów Polskich. 1 września 1948 r. otrzymał nominacje na stanowisko zastępcy profesora i zarazem zastępcy kierownika Katedry Stomatologii. 30 października 1948 r. uruchomiono współtworzony przez niego Oddziału Stomatologiczny Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego (przeniesiony w 1950 r. do Akademii Medycznej). W 1948 r. wszedł do Rady i Zarządu Okręgowej Izby Lekarsko-Dentystycznej w Krakowie. W latach 1948–1958 był kierownikiem Oddziału Stomatologicznego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1 marca 1951 r. kierował Katedrą Protetyki Dentystycznej. Przez kilka kadencji był przewodniczącym krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, przez trzy kadencje był wiceprzewodniczącym jego Zarządu Głównego. W 1952 r. mianowano go specjalistą krajowym do spraw protetyki przy ministrze zdrowia i opieki społecznej. W 1956 r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna mianowała go docentem. Wykładał propedeutykę, materiałoznawstwo. Prowadził laboratorium i klinikę protetyczną. W latach 1962–1969 był kierownikiem Wydziału Stomatologicznego Akademii Medycznej. W 1968 r. wszedł w skład polskiej delegacji na konferencję zorganizowaną przez Światową Organizację Zdrowia w Kopenhadze poświęconą nowej organizacji studiów stomatologicznych. 30 września 1974 r. przeszedł na emeryturę.      
Zmarł 6 listopada 1981 r. w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Miasta Krakowa, Złotą Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego.    
Barcik Mieczysław, Kronika Sonderaktion Krakau, „Alma Mater” 2004, numer specjalny 64; Gajda Zdzisław, Ludwik Sieppel [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVII, Wrocław 1996; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 273; Nieznane szczegóły Sonderaktion Krakau, „Za Wolność i Lud” 1984 nr 46 s. 8; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 189, 272; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 407;