Z Małopolska w II Wojnie Światowej

SUPNIEWSKI Janusz Wiktor.     
Urodzony 17 października 1899 r. w Płocku. Syn urzędnika. W 1917 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 1918 r. wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Po zakończeniu działań wojennych został zdemobilizowany. W 1920 r. podjął pracę w Sanatorium Polskiego Czerwonego Krzyża w Zakopanem. Przeniósł się do Szpitala Chorób Zakaźnych w Płocku. Powrócił na studia na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończył je w 1925 r. ze stopniem naukowym doktora nauk medycznych. Jednocześnie pracował w różnych instytucjach medycznych. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie w latach 1926–1927 studiował na stanowym University of Illinois. Obronił tam pracę doktorską z chemii W 1929 r. uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1930 r. mianowano go profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Objął stanowisko kierownika Zakładu Farmakologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmował się głównie środkami przeciw gruźlicy, nowotworom, cukrzycy, antybiotykami. Od 1930 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Wybrano go na stanowisko dziekana Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1938–1939 był doradcą naukowym krakowskich zakładów farmaceutycznych A. Wandera (dziś „Teva”). Został aresztowany Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go i spoliczkowano. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków. 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu. Wrócił do Krakowa. Podjął pracę w aptece i Ubezpieczalni Społecznej. Po wojnie ponownie wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kilkakrotnie wybierano go na funkcję dziekana Wydziału Farmacji. W 1952 r. wybrano go członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. Współorganizował, a potem był od 1954 r. pierwszym kierownikiem Zakładu Farmakologii Polskiej Akademii Nauk. W 1961 r. został wybrany na członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk. Był autorem około 300 prac naukowych.      
Zmarł 3 czerwca 1964 r. w Krakowie. Został pochowany w kwaterze zasłużonych cmentarza Rakowickiego.  
Odznaczony: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.    
Grodziska Karolina, Opis trasy zwiedzania cmentarza Rakowickiego. [w:] Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Warszawa 1988, s. 134; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 274; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Wielka Encyklopedia PWN, Tom 26, red. Jan Wojnowski, Warszawa 2005, s, 251; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 407;

'