Z Małopolska w II Wojnie Światowej
TARNAWSKI Leon Stefan „Jarema”, „Kmicic”, „Skóra” (1898 - ?), oficer Armii
Krajowej.
Urodzony 17 kwietnia 1898 r. w Humaniu1. Był uczniem humańskiego Gimnazjum. Współorganizował polskie harcerstwo na
Ukrainie2. Należał do Polskiej
Organizacji Wojskowej3. W listopadzie 1918 r. z
oddziałem Polskiej
Organizacji Wojskowej dotarł do Warszawy. Zgłosił
się ochotniczo do Wojska
Polskiego. W 1918 r. walczył na froncie ukraińskim. Od 1919 r. pracował w szpitalu wojskowym w Wilnie. W latach 1920 – 1926 był odkomenderowany z wojska na studia
medyczne na Uniwersytecie Warszawskim4. Miał stopień naukowy doktora5. Po
ukończeniu studiów
podjął pracę lekarza wojskowego w Lublinie i
Dubnie. Później
był lekarzem 21.
pułku piechoty6.
Został przeniesiony na
stanowisko lekarza 1. pułku
szwoleżerów7. Od 1931 r.
pracował w 1. Warszawskim
Szpitalu Okręgowym. Od 1
stycznia 1932 r. w stopnia kapitana służył w 1. dywizjonie artylerii konnej. We
wrześniu 1939 r.
był lekarzem Mazowieckiej
Brygady Kawalerii8. Pod Medyką dostał się do niewoli, z której
zbiegł i
przedostał się do Warszawy. Od 15 października 1939 r. w kierował Wydziałem Wywiadu Tajnej Organizacji
Wojskowej. Był
współredaktorem
„Trwamy i
Przetrwamy”9. Wiosną 1941 r. został wyznaczony przez Jana Mazurkiewicza na
stanowisko komendanta Tajnej Organizacji Wojskowej10. W stopniu majora
był czwartym (i ostatnim)
komendantem Okręgu
Krakowskiego Tajnej Organizacji Wojskowej11. Od stycznia 1943 do maja
1944 r. w stopniu podpułkownika był
szefem Kedywu Okręgu
Kraków Armii Krajowej12. Planował odbicie z rąk niemieckich aresztowanego komendanta
Okręgu Armii Krajowej
pułkownika Józefa
Spychalskiego13. Zagrożony
aresztowaniem został 20
maja 1944 r. przeniesiony do Warszawy14. Od maja 1944 r.
był zastępcą szefa sanitarnego Komendy
Głównej Armii
Krajowej15. Pracował jako
lekarz w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie16. Został szefem sanitarnym Grupy
Północ w Powstaniu
Warszawskim17. Po upadku Starego Miasta objął szpital przy ul. Śniadeckich. Po kapitulacji Powstania
Warszawskiego wraz z rannymi przetransportowany do Krakowa. Po wkroczeniu Armii
Czerwonej wstąpił do ludowego
Wojska Polskiego. Organizował Warszawski Szpital Okręgowy nr 1. Był
komendantem i szefem sanitarnym Okręgu Wojskowego nr 1. W 1947 r. został zwolniony z wojska. W latach 1947 -
1953 był dyrektorem
Naczelnego Zespołu
Sanatoriów dla dzieci chorych na gruźlicę w Rabce.
Od 1953 r. kierował
Wydziałem Zdrowia na Pradze
w Warszawie. Był dyrektorem
polikliniki. W 1969 r. przeszedł na emeryturę.
Był Przewodniczącym Warszawskiego Oddziału Związku Legionistów Polskich.
Zmarł 13
listopada 2001 r.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, czterokrotnie
Krzyżem Walecznych,
Krzyżem
Niepodległości, Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem za Wojnę 1918 - 1921, Krzyżem Armii Krajowej.
Dąbrowa-Kostka Stanisław, Ciężkie lato,
„Kierunki” 1971 nr 11 s. 10; Dąbrowa-Kostka Stanisław, Dywersja
Pozafrontowa, „Kierunki” 1970 nr 32 s. 10; Dąbrowa-Kostka Stanisław, Przygotowania do rozbicia więzienia Montelupich, „W marszu
1939-1945” nr 9, s. 46;
Dąbrowa-Kostka
Stanisław, W okupowanym Krakowie, Kraków 1972, s.
74; Jarowiecki Jerzy, Konspiracyjna prasa w Krakowie
w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945, Kraków
1986, s. 218; Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983, s. 152, 205; Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji
Komendy Głównej Armii
Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
1 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
2 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
3 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
4 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
5 Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Kraków 1972, s. 74;
6 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
7 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
8 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
9 Jarowiecki Jerzy, Konspiracyjna prasa w Krakowie w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945, Kraków 1986, s. 218;
10 Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983, s. 152;
11 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Dywersja Pozafrontowa, „Kierunki” 1970 nr 32 s. 10;
12 Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Kraków 1972, s. 74;
13 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Przygotowania do rozbicia więzienia Montelupich, „W marszu 1939-1945” nr 9, s. 46;
14 Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983, s. 205;
15 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
16 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;
17 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;