Z Małopolska w II Wojnie Światowej

TARNAWSKI Leon Stefan

TARNAWSKI Leon Stefan Jarema, Kmicic, Skóra (1898 - ?), oficer Armii Krajowej.        
Urodzony 17 kwietnia 1898 r. w Humaniu1. Był uczniem humańskiego Gimnazjum. Współorganizował polskie harcerstwo na Ukrainie2. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej3. W listopadzie 1918 r. z oddziałem Polskiej Organizacji Wojskowej dotarł do Warszawy. Zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. W 1918 r. walczył na froncie ukraińskim. Od 1919 r. pracował w szpitalu wojskowym w Wilnie. W latach 1920 1926 był odkomenderowany z wojska na studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim4. Miał stopień naukowy doktora5. Po ukończeniu studiów podjął pracę lekarza wojskowego w Lublinie i Dubnie. Później był lekarzem 21. pułku piechoty6. Został przeniesiony na stanowisko lekarza 1. pułku szwoleżerów7. Od 1931 r. pracował w 1. Warszawskim Szpitalu Okręgowym. Od 1 stycznia 1932 r. w stopnia kapitana służył w 1. dywizjonie artylerii konnej. We wrześniu 1939 r. był lekarzem Mazowieckiej Brygady Kawalerii8. Pod Medyką dostał się do niewoli, z której zbiegł i przedostał się do Warszawy. Od 15 października 1939 r. w kierował Wydziałem Wywiadu Tajnej Organizacji Wojskowej. Był współredaktorem Trwamy i Przetrwamy9. Wiosną 1941 r. został wyznaczony przez Jana Mazurkiewicza na stanowisko komendanta Tajnej Organizacji Wojskowej10. W stopniu majora był czwartym (i ostatnim) komendantem Okręgu Krakowskiego Tajnej Organizacji Wojskowej11. Od stycznia 1943 do maja 1944 r. w stopniu podpułkownika był szefem Kedywu Okręgu Kraków Armii Krajowej12. Planował odbicie z rąk niemieckich aresztowanego komendanta Okręgu Armii Krajowej pułkownika Józefa Spychalskiego13. Zagrożony aresztowaniem został 20 maja 1944 r. przeniesiony do Warszawy14. Od maja 1944 r. był zastępcą szefa sanitarnego Komendy Głównej Armii Krajowej15. Pracował jako lekarz w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie16. Został szefem sanitarnym Grupy Północ w Powstaniu Warszawskim17. Po upadku Starego Miasta objął szpital przy ul. Śniadeckich. Po kapitulacji Powstania Warszawskiego wraz z rannymi przetransportowany do Krakowa. Po wkroczeniu Armii Czerwonej wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. Organizował Warszawski Szpital Okręgowy nr 1. Był komendantem i szefem sanitarnym Okręgu Wojskowego nr 1. W 1947 r. został zwolniony z wojska. W latach 1947 - 1953 był dyrektorem Naczelnego Zespołu Sanatoriów dla dzieci chorych na gruźlicę w Rabce. Od 1953 r. kierował Wydziałem Zdrowia na Pradze w Warszawie. Był dyrektorem polikliniki. W 1969 r. przeszedł na emeryturę. Był Przewodniczącym Warszawskiego Oddziału Związku Legionistów Polskich.        
Zmarł 13 listopada 2001 r.        
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem za Wojnę 1918 - 1921, Krzyżem Armii Krajowej.        
Dąbrowa-Kostka Stanisław, Ciężkie lato, Kierunki 1971 nr 11 s. 10; Dąbrowa-Kostka Stanisław, Dywersja Pozafrontowa, Kierunki 1970 nr 32 s. 10; Dąbrowa-Kostka Stanisław, Przygotowania do rozbicia więzienia Montelupich, W marszu 1939-1945 nr 9, s. 46; Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Kraków 1972, s. 74; Jarowiecki Jerzy, Konspiracyjna prasa w Krakowie w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945, Kraków 1986, s. 218; Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983, s. 152, 205; Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;


1 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

2 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

3 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

4 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

5 Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Kraków 1972, s. 74;

6 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

7 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

8 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

9 Jarowiecki Jerzy, Konspiracyjna prasa w Krakowie w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945, Kraków 1986, s. 218;

10 Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983, s. 152;

11 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Dywersja Pozafrontowa, Kierunki 1970 nr 32 s. 10;

12 Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Kraków 1972, s. 74;

13 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Przygotowania do rozbicia więzienia Montelupich, W marszu 1939-1945 nr 9, s. 46;

14 Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983, s. 205;

15 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

16 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;

17 Stachiewicz Piotr, Parasol. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, Warszawa 1981, s. 390;