Z Małopolska w II Wojnie Światowej

Wójcik Jan „Bończa”, (1920 – 1990) – harcerz, żołnierz Armii Krajowej.        
Urodzony 14 sierpnia 1920 r. we Lwowie. Syn Jana (inspektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, od 1 lipca 1944 r. więźnia obozu w Płaszowie, zm. w styczniu 1949 r.) i Janiny z d. Scheffel. Miał brata bliźniaka Mariana (żołnierza Armii Krajowej „Dobrowój”) i brata Zdzisława (żołnierza Armii Krajowej „Cras”) i siostrę. W 1926 r. przeprowadził się z rodziną do Krakowa. Zamieszkał przy ul. Michałowskiego 15. Od 1926 r. uczęszczał do Szkoły Powszechnej im. św. Wojciecha przy ul. Krowoderskiej 14. W 1933 r. został uczniem czteroletniego Gimnazjum Witkowskiego. Od 1933 r. należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1934 r. był na obozie w Skoczowie. W 1935 r. brał udział w Zlocie Harcerstwa w Spale. W 1936 r. był na obozie w Kasince Małej, a w 1937 r. w Worochcie. W 1937 r. rozpoczął naukę na wydziale mechanicznym Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Ukończył ją w 1942 r. z tytułem technika mechanika. Jednocześnie od 1941 r. pracował w firmie Wasilewicza. W 1942 r. został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej przez podchorążego Stanisława Lammela. Przydzielono go do oddziału podporucznika NN „Strzały”. Przygotowywał materiały szkoleniowe, rozpoznawał możliwość opanowania radiostacji wojskowej, kolportował prasę. W 1943 r. został powołany do Baudienstu. Służył w Krakowie, a później w Tarnowie. Po aresztowaniu 1 lipca 1944 r. ojca przez gestapo – zdezerterował z Baudienstu. Dostał się do oddziału partyzanckiego kaprala Józefa Misiora „Prąd” w Obwodzie Myślenice Armii Krajowej stacjonującego w leśniczówce Piwowarskiego „Na Sarnulkach”. W sierpniu 1944 r. oddział przeszedł do gospodarstwa Stasiaków na stoku Kamiennika, gdzie stanowił osłonę Komendy Obwodu. Tam zdał egzamin przed komisja Komendy Okręgu i otrzymał nominację na stopień podchorążego. Tam też u „cichociemnego” rotmistrza „Jabłoń” odbył kurs minerski. Uczestniczył we wszystkich potyczkach Zgrupowania Kamiennik, łącznie z trzydniową bitwą 14-17 września 1944 r. na stokach Kamiennika. Wyszedł z okrążenia z całym oddziałem, który na rozkaz dowódcy Zgrupowania wkrótce rozwiązano. Do końca wojny ukrywał się w Niepołomicach. Potem wyjechał do Wrocławia. Pracował w tamtejszych Zakładach Komunikacyjnych. W 1948 r. ukończył studia inżynierskie na Politechnice Gliwickiej. Podjął dodatkową pracę jako wykładowca budowy maszyn w szkole zawodowej. W 1980 r. przeszedł na emeryturę. Nadal pracował na pół etatu.        
Zmarł 26 listopada 1990 r. na zawał serca        
Od 1946 r. był żonaty z Jadwigą Wróblewską (ur. w 1922 r., łączniczką Armii Krajowej w powstaniu warszawskim, więźniarką KL Auschwitz, zm. w 1987 r.), miał syna Marka (ur. w 1947 r., zm. w 1988 r.) i córkę Małgorzatę (ur. w 1948 r.)        
Relacje Jana i Mariana Wójcików w zb. Autorów.        
Tadeusz Gaweł, Ewa Wyjadłowska