Z Małopolska w II Wojnie Światowej

Wójcik Marian „Dobrowój”, (1920 – 2003) – żołnierz Armii Krajowej.        
Urodzony 14 sierpnia 1920 r. we Lwowie. Syn Jana (inspektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, od 1 lipca 1944 r. więźnia obozu w Płaszowie, zm. w styczniu 1949 r.) i Janiny z d. Scheffel. Miał brata bliźniaka Jana (żołnierza Armii Krajowej „Bończa”), brata Zdzisława (żołnierza Armii Krajowej „Cras”) i siostrę. W 1926 r. przeprowadził się z rodziną do Krakowa. Zamieszkał przy ul. Michałowskiego 15. Od 1926 r. uczęszczał do Szkoły Powszechnej im. św. Wojciecha przy ul. Krowoderskiej 14. Miał absolutny słuch, amatorsko grał na skrzypcach. W 1933 r. został uczniem czteroletniego Gimnazjum Witkowskiego. Od 1933 r. należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1934 r. był na obozie w Skoczowie. W 1935 r. brał udział w Zlocie Harcerstwa w Spale. W 1936 r. był na obozie w Kasince Małej, a w 1937 r. w Worochcie. W 1937 r. rozpoczął naukę na wydziale mechanicznym Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Ukończył ją w 1941 r. z tytułem technika mechanika. W 1941 r. został powołany do Baudienstu w Krakowie. Od 1942 r. pracował w niemieckim Urzędzie Telekomunikacyjnym w Krakowie. W tym samym roku został zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej przez podchorążego Stanisława Lammela. Przydzielono go do oddziału podporucznika NN „Strzały”. Przygotowywał materiały szkoleniowe, rozpoznawał możliwość opanowania radiostacji wojskowej, kolportował prasę. 10 maja 1944 r. został aresztowany przez gestapo jego brat Zdzisław „Cras”. Tego samego dnia opuścił Kraków. Dostał się do oddziału partyzanckiego kaprala Józefa Misiora „Prąd” w Obwodzie Myślenice Armii Krajowej stacjonującego w leśniczówce Piwowarskiego „Na Sarnulkach”. W sierpniu 1944 r. oddział przeszedł do gospodarstwa Stasiaków na stoku Kamiennika, gdzie stanowił osłonę Komendy Obwodu. Tam zdał egzamin przed komisja Komendy Okręgu i otrzymał nominację na stopień podchorążego. Tam też u „cichociemnego” rotmistrza „Jabłoń” odbył kurs minerski. Uczestniczył we wszystkich potyczkach Zgrupowania Kamiennik, łącznie z trzydniową bitwą 14-17 września 1944 r. na stokach Kamiennika. Wyszedł z okrążenia z całym oddziałem, który na rozkaz dowódcy Zgrupowania wkrótce rozwiązano. Ze złamaną w łokciu ręką wrócił do Krakowa. Ukrywał się u Haliny Czerny-Stefańskiej i jej męża Ludwika. Używał wówczas fałszywych dokumentów dostarczonych przez pracująca w biurze meldunkowym Stefanię Kruczek. Po zakończeniu wojny wyjechał do Wrocławia. Pracował w tamtejszych Zakładach Komunikacyjnych. W 1948 r. ukończył studia inżynierskie na Politechnice Gliwickiej. W styczniu 1949 r. wrócił do Krakowa. Podjął pracę w biurze projektowym. Później pracował w Państwowych Zbiorach Sztuki na Wawelu. W 1980 r. przeszedł na emeryturę. Był członkiem Zarządu Koła „Śródmieście” Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Został mianowany podporucznikiem rezerwy Wojska Polskiego.        
Zmarł 17 lipca 2003 r. w Krakowie, został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.        
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Weterana        
Od 1948 r. był żonaty z Eweliną Wiszniewską.        
Nekrolog Mariana Wójcika, „Gazeta Wyborcza” z 15 lipca 2003 r.; Relacje Jana i Mariana Wójcików w zb. Autorów.        
Tadeusz Gaweł, Ewa Wyjadłowska