Z Małopolska w II Wojnie Światowej

WINDAKIEWICZ Edward.         
Urodzony 8 września 1858 r. w Peczu (Węgry). Syn Edwarda (dyrektora kopalni,
zginął w 1876 r. w czasie gaszenia pożaru w kopalni soli w Bochni). Był uczniem szkoły realnej we Lwowie. Maturę zdał w 1878 r. i wyjechał na studia w Akademii Górniczej w Leoben. Zaliczył ogólne studium inżynierskie. Przeniósł się do Przybramy (Czechy). W 1882 r. uzyskał tytuł inżyniera. Praktykę zawodową odbywał początkowo w kopalni soli w Wieliczce, a następnie w kopalniach ropy naftowej w Schodnicy koło Borysławia i Męcinie Wielkiej koło Gorlic. W latach 1884-1886 brał udział w poszukiwaniach ropy w Baryczy i Kosocicach. W 1886 r. wyjechał do Przybramy. Krótko pracował na stanowisku asystenta w katedrze górnictwa. Od 1889 pracował jako referent do spraw salinarnych w krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie. W 1894 r. podjął pracę na stanowisku kierownika robót górniczych w Wieliczce. Jednocześnie wykładał w przykopalnianej szkole górniczej. W 1894 r. na Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie zorganizował ekspozycję kopalń soli. Został powołany na rzeczoznawcę sądowego w sprawach górniczych. W 1897 r. przeniesiono go na stanowisko kierownicze do kopalni w Lacku pod Dobromilem. W 1900 r. został przeniesiony do kopalni w Stebniku. Prowadził tam wiercenia, które doprowadziły do odkrycia nowych pokładów soli potasowej. W 1904 r. został zaproszony przez Komisję Fizjograficzną Polskiej Akademii Umiejętności do współpracy z Wydziałem Fizjograficznym. Na początku 1905 r. powrócił na krótko do Wieliczki. Jesienią 1905 r. został powołany na stanowisko radcy górniczego w departamencie salinarnym Ministerstwa Skarbu w Wiedniu. Awansowano go na starszego radcę górniczego w inspektoracie kopalń i hut małopolskich w Ministerstwie Robót Publicznych w Wiedniu. W 1918 r. brał udział w pracach wydziału górniczego Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu. Na początku 1920 r. przyjechał do Krakowa. Podjął pracę na stanowisku starszego radcy w Starostwie Górniczym. W 1922 r. Antoni Hoborski, rektor Akademii Górniczej, zaproponował mu prowadzenie wykładów z „halurgii i przemysłu solnego” na Wydziale Górniczym. W 1924 r. zwolnił się z pracy w Starostwie Górniczym. Opracował zebrane materiały i opublikował cztery z pięciu planowanych tomów pracy pt. „Solnictwo” (piąty tom. „Warzelnictwo” wydano w obiegu konspiracyjnym podczas okupacji). Zainicjował powstanie Zakładu Halurgii wyposażonego w cenne minerały, modele oraz mapy i bibliotekę. W 1931 r. obronił pracę habilitacyjną (brak informacji o dacie uzyskania stopnia doktora). W 1936 r. Akademia Górnicza w Krakowie nadała mu tytuł doktora honoris causa. Należał do Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Był członkiem Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). Na skutek interwencji żony, która była z pochodzenia Austriaczką, został 27 listopada 1939 r. zwolniony. Wrócił do Krakowa. (Wg. T. Wrońskiego został zwolniony dopiero 8 lutego 1940 r. z KL Sachsenhausen)
Zmarł 12 lipca 1942 r. w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu w Wieliczce.         
Był żonaty.    
Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 67, 275; Lista strat kultury polskiej, Warszawa 1947, s. 306; Poborski J., Edward Windakiewicz (1858-1942), „Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego” 2012, s. 287-292http://www.asgp.pl/sites/default/files/volumes/19_1_287_292.pdf [dostęp 7 stycznia 2021]; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47;  Archiwum ofiar terroru nazistowskiego i komunistycznego w Krakowie 1939-1956 http://krakowianie1939-56.mhk.pl/pl/archiwum,1,edward-windakiewicz,3807.chtm [dostęp 7 stycznia 2021];