Z Małopolska w II Wojnie Światowej

ZIŁYŃSKI Iwan (w Polsce używał imienia Jan).  
Urodzony 22 maja 1879 r. w Krasnej, pow. Krosno. Syn chłopa Mykoły Kowbasy (Kobasy?) i Anny Ziłyńskiej. Uczył się w szkole powszechnej w Krasnej, potem w powiatowym Krośnie. Od 1892 r. był uczniem ukraińskiego gimnazjum w Przemyślu. W 1900 r. zdał w nim maturę. Od 1900 r. studiował teologię na Uniwersytecie Lwowskim. W 1903 r. podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. Tam też w 1907 r. obronił pracę doktorską. Jako członek zwyczajny działał w Österreichische Gesellschaft für experimentelle Phonetik w Wiedniu. Był członkiem International Society of Experimental Phonetics w Londynie. W latach 1907-1914 i 1921-1926 uczył w gimnazjach w Brzeżanach, Stanisławowie i Lwowie języków łacińskiego, niemieckiego i ukraińskiego. W 1911 r. wziął udział ekspedycji naukowej pod egidą Imperatorskiej Akademii Nauk w Petersburgu badającej dialekty ludowe na Prawobrzeżnej Ukrainie. W 1914 r. został zmobilizowany do armii austriackiej, w której służył do 1918 r. Nie przeszkodziło mu to w kontynuowania działań badawczych. W 1918 r. wstąpił do armii atamana Symona Petlury. Walczył w jej szeregach do 1920 r. Był członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki we Lwowie. W latach 1922–1924 wykładał w Tajnym Uniwersytecie Ukraińskim we Lwowie. W 1926 r. został zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora w Seminarium Języków Ruskich Studium Słowiańskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z czasem został kierownikiem Seminarium. Był członkiem zwyczajnym Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, a w latach 1930–1933 wchodził w skład jego Zarządu. W 1931 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1931, 1933, 1936, 1937 publikował w krakowskim „Roczniku Slawistycznym”. W 1933 r. otrzymał tytuł docenta. W 1934 r. mianowano go profesorem nadzwyczajnym języków ruskich. Był członkiem Komisji Językoznawstwa Polskiej Akademii Umiejętności. Pracował w Komisji dla badań zagadnień polsko-ukraińskich w Ukraińskim Instytucie Naukowym w Warszawie. W 1938 r. władze Uniwersytetu Jagiellońskiego zwróciły się do ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z wnioskiem o nadanie mu stopnia profesora zwyczajnego. Do wybuchu II wojny światowej procedura ta nie została zakończona. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. Zwolniono go 8 lub 9 listopada 1939 r. Podjął działania w oficjalnych organizacjach ukraińskich. Przewodniczył Radzie Naukowej przy Ukraińskim Komitecie Centralnym w Krakowie. Kierował pracami Wydawnictwa Ukraińskiego. W 1944 r. wyjechał do Pragi. Po zakończeniu II wojny światowej otrzymał stopień profesora zwyczajnego slawistyki na Uniwersytecie Karola w Pradze. Działał w Komisji Dialektologii Ukraińskiej Akademii Nauk w Kijowie.  
Zmarł 20 kwietnia 1952 r, w czeskiej Pradze.         
Był żonaty, miał syna Oresta.           
Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 41, 275; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 25; Witkowski Wiesław, Iwan Ziłyński, [w:] Złota księga Wydziału Filologicznego, red. Jan Michalik, Wacław Walecki, Kraków 2000, s. 268–270; <span style="mso-hansi-font-family: Symbol" />