Z Małopolska w II Wojnie Światowej
HAHN Ludwig.
Urodzony 23 stycznia 1908
r1.
w Szlezwiku-Holsztynie. Studiował prawo na Uniwersytetach w Jenie i w Getyndze. W styczniu 1930 r.
wstąpił do NSDAP. Posiadał legitymację członkowską numer 1944362. Od 1932 r.
miał tytuł doktora praw3.
Należał do SA4. Był członkiem SS numer 658235 od 1933 r. Od
lutego 1934 r. pracował w
Służbie Bezpieczeństwa6. W 1935 r. został referentem w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy7. Prowadził dochodzenia przeciwko członkom NSDAP8. W 1936 r. został mianowany oficerem SS. Od 1936 r.
pracował na stanowisku
zastępcy szefa Gestapo w
Hanowerze9. W 1937 r. został szefem Gestapo w Weimarze10. W 1938 r. awansowano go na
stopień
SS-Sturmbannführera11. We wrześniu 1939 r. dowodził Einsatzkommando 1/I12. 27
września 1939 r. jego
Einsatzkommando 1/I dotarło
do Sanoka tworząc placówki
w Dubiecku, Dynowie i Zasławiu13. W październiku 1939 r. jako szef
Einsatzkommando na Rzeszowszczyźnie zakładał placówki
Gestapo (Dienststelle) na Podkarpaciu14. W styczniu 1940 r.
został trzecim z kolei
dowódcą Sipo i SD w
Dystrykcie Kraków15. W maju 1940 r.
przewodniczył sądowi doraźnemu policji który skazał około 290 więźniów Montelupich16. W sierpniu
1940 r. odwołano go z
Krakowa17 i przeniesiono do Preszburga18 na stanowisko pełnomocnika Heinricha Himmlera i
naczelnego oficera policji niemieckiej w sprzymierzonej z III Rzeszą Słowacji. Do lipca 1941 r.
organizował Gestapo na
Słowacji i w
Grecji19. W 1941 r. został awansowany na stopień SS-Obersturmbannführera20. 1 sierpnia 1941 r.
został przeniesiony na
stanowisko Komendant Sipo w Warszawie21. Kierował akcją deportacji Żydów z warszawskiego getta do
Treblinki. 20 kwietnia 1944 r. awansowano go na stopień SS-Standartenführera. W grudniu 1944
r. został przeniesiony na
front zachodni. Mianowano go dowódcą Einsatzgruppe w rejonie Mozeli. Na początku 1945 r. przeniesiono go do Grupy
Armii „Wisła”, dowodzonej przez Hricha Himmlera.
Był naczelnym
dowódcą SS w
Dreźnie. W marcu 1945 r.
przeniesiono go na stanowisko szefa SD i Policji Bezpieczeństwa w Westfalii. Po wojnie
ukrywał się w Niemczech. W 1949 r.
powrócił do swego
prawdziwego nazwiska i rozpoczął pracę jako
agent ubezpieczeniowy. W czerwcu 1961 r. został na krótko aresztowany. Po raz drugi
aresztowano go w grudniu 1965 r. Został zwolniony po dwóch latach z powodu choroby. Przed sądem stanął dopiero w czerwcu 1975 r. 4 lipca
został skazany na
dożywotnie pozbawienie
wolności.
Zmarł 10
listopada 1986 r.
Borodziej Włodzimierz, Terror i polityka, Warszawa 1985, s. 35,
176; Bratko Józef, Gestapowcy, Kraków 1985, s. 33; Brzęk Gabriel, Likwidacja dwu
najgroźniejszych
gestapowców na Rzeszowszczyźnie, „W Marszu 1939-1945” 1983 nr 10, s. 29; Czerpak
Stanisław, Wroński Tadeusz, Ulica Pomorska 2, Kraków 1972, s. 11,
15; Dąbrowa-Kostka
Stanisław, Instalacja i początki funkcjonowania hitlerowskiego policyjnego aparatu
terroru, [w:] Wrzesień 1939
roku i początki okupacji
na ziemiach polskich, Warszawa 1979, s. 73; Hein
Wincenty, Jakubiec Czesława, Montelupich, Kraków 1985, s. 49; Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji
Komendy Głównej, Warszawa 1981, s.
378;
1 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
2 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
3 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
4 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
5 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
6 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
7 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
8 Borodziej Włodzimierz, Terror i polityka, Warszawa 1985, s. 35;
9 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
10 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
11 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
12 Czerpak Stanisław, Wroński Tadeusz, Ulica Pomorska 2, Kraków 1972, s. 11;
13 Dąbrowa-Kostka Stanisław, Instalacja i początki funkcjonowania hitlerowskiego policyjnego aparatu terroru, [w:] Wrzesień 1939 roku i początki okupacji na ziemiach polskich, Warszawa 1979, s. 73;
14 Brzęk Gabriel, Likwidacja dwu najgroźniejszych gestapowców na Rzeszowszczyźnie, „W Marszu 1939-1945” 1983 nr 10, s. 29;
15 Czerpak Stanisław, Wroński Tadeusz, Ulica Pomorska 2, Kraków 1972, s. 15;
16 Hein Wincenty, Jakubiec Czesława, Montelupich, Kraków 1985, s. 49;
17 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
18 Bratko Józef, Gestapowcy, Kraków 1985, s. 33;
19 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
20 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
21 Stachiewicz Piotr, „Parasol”. Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej, Warszawa 1981, s. 378;
