HEINEMEYER Kurt Reinhold

Z Małopolska w II Wojnie Światowej

Wersja z 18:35, 18 lis 2023

HEINEMEYER Kurt Reinhold.

Pochodził z Hanoweru. Od listopada 1930 r. należał do członek NSDAP. W 1931 r. wstąpił do SS. W marcu 1935 r. podjął służbę w Gestapo. Zwalczał komunistów w Hanowerze i w Wiedniu. We wrześniu 1939 r. należał do Einsatzgruppe I. W styczniu 1940 r. przeniesiono go do Gestapo w Krakowie. W 1940 r. przeprowadził aresztowanie w krakowskiej Kawiarni „Secesja”. W stopniu SS-Obersturmführera i randze sekretarza kryminalnego był drugim z kolei kierownikiem referatu IVA1a (komuniści) w krakowskim gestapo. Zajmował się organizowaniem sieci konfidentów. Jesienią 1940 r. został postrzelony w nogę (bark informacji w jakich to nastąpiło okolicznościach). Leczył się w Rzeszy. Wiosną 1942 r. wrócił do Krakowa. Przed przesłuchaniami zdejmował mundur i pił alkohol. W maju 1942 r. kazał rozstrzelać 15 Żydów zamiast 20 Polaków w odwecie za sabotaż grupy Leonida Czetyrki „Czarny”. We wrześniu 1942 r. wraz z SS-Scharführer Maxem Kwastem i SS-Oberscharführerem Egonem Christiansenem aresztował komendanta Okręgu Kraków Gwardii Ludowej Polskiej Partii Robotniczej Józefa Dubiela „Powróz”. 20 listopada 1942 r. osobiście aresztował sekretarza Komitetu Okręgowego Polskiej Partii Robotniczej w Krakowie Ignacego Fika „Andrzej”. W grudniu 1942 r. prowadził sprawę Ignacego Fika „Andrzej, Mieczysława Lewińskiego „Czesław”, Stanisława Szadkowskiego „Karol”, a w lutym 1943 r. sprawę Romana Śliwy „Weber” oraz drukarni na Woli Justowskiej. Aresztował drukarza „Trybuny Ludu” Marcina Waligórskiego. Od stycznia do marca 1943 r. przesłuchiwał łącznika i kolportera Armii Krajowej Albina Józefa Szeligę „Szklarz”, wyjątkowo bez stosowania tortur. Wiosną 1943 r. aresztował w Bochni grupę 40-50 Żydów posługujących się fałszywymi paszportami. Brał udział w likwidacji krakowskiego getta. W czerwcu 1943 r. torturował przy ul. Pomorskiej 2 Helenę Pająk „Baśka”. W grudniu 1943 r. prowadził sprawę sekretarza Komitetu Obwodowego Polskiej Partii Robotniczej w Krakowie Anastazego Kowalczyka „Nastek”. Od wiosny 1944 r. tworzył w Krakowie struktury grup dywersyjnych Wehrwolfu pozostawionych później na tyłach Sowietów. 30 kwietnia 1944 r. aresztował i później przesłuchiwał torturując zastępcę szefa Produkcji Konspiracyjnej Okręgu Kraków Armii Krajowej „Ubezpieczalnia” Juliana Schustera „Wir”. W lipcu 1944 r. przesłuchiwał członka Polskiej Partii Robotniczej Jana Górkiewicza. 17 stycznia 1945 r. wyjechał z Krakowa. Ukrywał się pod nazwiskiem Baumann w Einbeck. Został zadenuncjowany przez I. Lützmann Anglikom. Wydano go Polsce. Był więziony w Warszawie i Krakowie. Został skazany na 15 lat więzienia. Zeznał po wojnie, że archiwum krakowskiego Gestapo wywieziono do wsi Czerwona Woda i przygotowano do spalenia w starej cegielni. Po odbyciu kary wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec. W 1978 r. był ponownie sądzony w Hanowerze, gdzie został uniewinniony.

Archiwum Muzeum Krakowa, Ankieta 52/R/82, s. 1; Archiwum Muzeum Krakowa, Ankieta 22/R/84, s. 1; Agatstein-Dormontowa Dorota, Żydzi w Krakowie w okresie okupacji niemieckiej, „Rocznik Krakowski” 1948, s. 75, 227; Bratko Józef, Gestapowcy, Kraków 1985, s. 46, 61, 64, 70, 232; Czerpak Stanisław, Wroński Tadeusz, Ulica Pomorska 2, Kraków 1972, s. 18, 141; Hein Wincenty, Jakubiec Czesława, Montelupich, Kraków 1985, s. 33, 123, 126, 295, 443; Jankowski Stanisław Maria, Czarny nadaje o trzeciej, Warszawa 1979, s. 89; Jankowski Stanisław Maria, Steny z ulicy Mogilskiej, Kraków 1977, s. 146; Machejek Władysław, PPR w Krakowie - luty 1942, Gazeta Krakowska 1987 nr 30 z 5 lutego 1987 r., s. 3; Pankiewicz Tadeusz, Apteka w getcie krakowskim, Świat i Wiedza 1947, s. 102; Zając Stanisław, Krakowski styczeń 1945, „Za Wolność i Lud” 1985 nr 3, s. 6;