Z Małopolska w II Wojnie Światowej

REKUCKI Franciszek.

Urodzony 6 czerwca 1895 r. w Volosca (w Istrii - Słowenia). Syn Stanisława i Marii z d. Kern. Został we wczesnym dzieciństwie osierocony. W latach 1906 - 1908 uczył się w gimnazjum w Krakowie. W 1912 r. zdał maturę w VII Gimnazjum we Lwowie. Przed I wojną światową działał w Polskich Drużynach Strzeleckich. Od 16 sierpnia 1914 r. jako ochotnik służył w Legionach Polskich w stopniu szeregowego. Następnie jako podoficer uczestniczył w kampaniach: karpackiej, besarabskiej, bukowińskiej i wołyńskiej. Po kryzysie przysięgowym i rozwiązaniu Polskiego Korpusu Posiłkowego został internowany 18 lutego 1918 r. Wcielono go do armii austro–węgierskiej. Walczył na froncie włoskim. Po ucieczce z frontu wstąpił do Szkoły Podchorążych Polskiej Siły Zbrojnej w Ostrowi Mazowieckiej. 18 grudnia 1918 r. zgłosił się jako podchorąży instruktor do Legii Akademickiej (do późniejszego 36. pułku piechoty). 1 marca 1919 r. został mianowany na stopień podporucznika. 1 kwietnia 1920 r. awansowano go na stopień porucznika. Brał udział w walkach z wojskami ukraińskimi. Od 1 kwietnia 1920 r. do 12 października 1920 r. dowodził kompanią na froncie białoruskim i nad Dźwiną, a potem na froncie południowym. Do 15 marca 1921 r. stacjonował na granicy wschodniej. Po wielu staraniach dostał się do korpusu oficerów kawalerii. Od kwietnia 1921 do 9 kwietnia 1932 r. służył w 22. pułku ułanów podkarpackich. 26 maja 1923 r. został awansowany na stopień rotmistrza. 1 stycznia 1930 r. awansowano go na stopień majora. Od kwietnia 1932 do 2 kwietnia 1937 r. służył w 18. pułku ułanów na stanowisku kwatermistrza i przejściowo zastępcy dowódcy. W kwietniu 1937 r. objął stanowisko zastępcy dowódcy 5. pułku strzelców konnych w Dębicy. We wrześniu 1939 r. dowodził początkowo dywizjonem, a potem odwodem 5. pułku strzelców konnych Krakowskiej Brygady Kawalerii w Grupie Operacyjnej „Jagmin” w Armii „Kraków”. Od 13 września 1939 r. podlegał improwizowanej Armii „Lublin”. Dostał się do niemieckiej niewoli. Osadzono go w obozie w Krakowie. Jako chory został zwolniony z niewoli. W początkach 1940 r. podjął działalność w Związku Walki Zbrojnej. Używał pseudonimów „Bak”, „Podgórski”, „Roch”, „Róg”, „Topór”. Wiosną 1940 r. został mianowany komendantem IV Odcinka Kraków – Podgórze Obwodu Kraków-Miasto Związku Walki Zbrojnej. Nawiązał wówczas współpracę z Gwardią Ludową Polskiej Partii Socjalistycznej Wolność Równość Niepodległość. W marcu 1941 r. mianowano go, trzecim z kolei, komendantem Obwodu Kraków - Miasto Związku Walki Zbrojnej. W tym czasie został awansowany na stopień podpułkownika służby stałej. Aresztowano go 31 maja 1943 r. na krakowskich Plantach, w rejonie ul. Dunajewskiego. Podczas aresztowania doszło do strzelaniny, w której został ciężko ranny (trzy postrzały nóg i ręki). Był przesłuchiwany przez gestapo w więzieniu na Montelupich (przez kolegę z armii austro-węgierskiej). Po kilkumiesięcznych staraniach dostał się do szpitala więziennego. Podjął się roli łącznika, w ramach niemieckiej Akcji Berta, pomiędzy niemieckimi czynnikami wojskowymi, a Komendą Główną Armii Krajowej. Po zwolnieniu z więzienia zatarł za sobą ślady, a o propozycjach niemieckich zameldował przełożonym. Kwarantannę po aresztowaniu przechodził w Pcimiu i w Warszawie. Po jej zakończeniu skierowano go na teren Obszaru Lwowskiego Armii Krajowej. W czerwcu 1944 r. pełnił funkcję II zastępcy komendanta Okręgu Lwów Armii Krajowej do spraw inspekcji oddziałów leśnych. W czasie akcji „Burza” (18 do 27 lipca 1944 r.) dowodził Zgrupowaniem „Wschód” (starał się organizować osłonę Lwowa od wschodu). Jego zgrupowanie utrzymało zajęte pozycje, o czym zameldował dowódcy 7. Korpusu Pancernego Gwardii gen. S. Iwanowowi. Z początkiem sierpnia 1944 r. przeszedł ponownie do podziemia, został komendantem Okręgu Lwowskiego Armii Krajowej. Następnie dowodził Zgrupowaniem Oddziałów Leśnych Obszaru Lwowskiego Armii Krajowej „Warta”. Zagrożony aresztowaniem, razem ze Zgrupowaniem przeszedł za San. Jesienią 1944 r. wspomógł komendę Podokręgu Rzeszów Armii Krajowej pożyczką 900 tys. złotych. Po rozwiązaniu Zgrupowania w sierpniu 1945 r., przez jakiś czas przebywał w Sopocie, potem wrócił do Krakowa. W 1946 r. został zweryfikowany przez Ministerstwo Obrony Narodowej w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 stycznia 1945 r. Pozostał poza służbą stałą, chociaż w stan spoczynku przeniesiono go dopiero w 1950 r. Będąc inwalidą III grupy podjął pracę w krakowskich przedsiębiorstwach budowlanych. Po 1956 r. był krótko radnym Dzielnicowej Rady Narodowej Kraków - Podgórze. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W 1962 r. przeszedł na emeryturę.          
Zmarł 20 marca 1972 r.         
Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim.         
Był trzykrotnie żonaty.         
Ostasz Grzegorz, Podziemna armia. Podokręg AK Rzeszów, Rzeszów 2010, s. 94; Piwowarski Stanisław, Rekucki Franciszek [w:] Polski Słownik Biograficzny t. 31 z. 128; Rekucki Francicszek, Wspomnienia z Pomorskiej relacja w zbiorach MHmK; Rybka Ryszard, Stepan Kamil, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 130, 713; Saja Piotr, Armia „Lublin” 1939, Toruń 2007, s. 296; Szkoła Podchorążych Piechoty. Księga Pamiątkowa, Ostrów Mazowiecka 1930; Tomaszewski Bolesław, Węgierski Jerzy, Zarys historii Lwowskiego Obszaru ZWZ - AK, Warszawa 1983; Węgierski Jerzy, List do redakcji, „Dzieje Najnowsze” 1982; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974;