Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MICHTA Norbert.

Urodzony 28 lutego 1923 r. w Janowicach. Ukończył dwie klasy miechowskiego Gimnazjum. 13 listopada 1939 r. wraz ze Stanisławem Oczkowiczem założył Polską Organizację Patriotyczną „Młody Orzeł”. Pierwszych członków zaprzysiężono 26 grudnia 1939 r. Używał pseudonimów „Pająk”, „Pazur”, „Sokół”, „Traugutt” i „Wróbel”. Był zastępcą komendanta „Młodego Orła”. W 1940 r. uczęszczał na Kursy Dokształcające w Miechowie. Od grudnia 1940 r. był kierownikiem propagandy organizacyjnej „Młodego Orła”. 27 stycznia 1941 r. został przyjęty do Liceum Administracyjno-Handlowego w Działoszycach. W lipcu 1941 r., po rozłamie w „Młodym Orle” na tle stosunku wojny sowiecko-niemieckiej, z Henrykiem Jaroszem „Swen” przeszedł do Kompanii Dozorowania im. generała Władysława Sikorskiego, którą współorganizował. Objął stanowisko zastępcy komendanta Kompanii i szefa propagandy. W lutym 1942 r. ukończył Liceum Administracyjno-Handlowe w Działoszycach i podjął pracę jako subiekt w spółdzielni „Dobrobyt” w Janowicach. W kwietniu 1942 r. uczestniczył w rozmowach z Szymonem Dudkiem w Zbigałach, gdzie zapadła decyzja o nawiązaniu współpracy Kompanii Dozorowania im. generała Władysława Sikorskiego z Batalionami Chłopskimi. W kwietniu 1942 r. uczestniczył w szkoleniu wojskowym Batalionów Chłopskich. Przestał na nie chodzić po stwierdzeniu, że szkolący ich Wojciech Majewski „Jaksa” przekazuje niekorzystne informacje o ZSRS. Od maja 1942 r. działał w konspiracyjnym ruchu ludowym. Przydzielono go do plutonu Ludowej Straży Bezpieczeństwa w Słaboszowie. Należał do oddziału partyzanckiego Władysława Pilawskiego „Burza I”. Brał udział w wymierzaniu kary chłosty sołtysowi w gminie Sancygniów. W maju 1942 r. został zatrzymany w Skalbmierzu i przeznaczony do wywózki na roboty do Rzeszy. Zwolniono go z punktu zbiorczego w Miechowie po otrzymaniu przez niemieckiego urzędnika wysokiej łapówki. Latem 1942 r. brał udział w napadzie na dom Stanisława Oczkowicza „Sęp”. Odmówił Bronisławowi Goli „Szafran”, dowódcy miejscowej Placówki Armii Krajowej, zwrotu zrabowanej wówczas broni i sprzętu. Latem 1942 r. z bojówką Kompanii Dozorowania im. generała Władysława Sikorskiego dokonał napadu na dwór Kazimierza Dzianotta w Giebułtowie rabując broń myśliwską i amunicję. Powołano go do służby w Baudienście na terenie Prokocimia. Symulował chorobę. W styczniu 1943 r. ostał zwolniony ze służby po przekupieniu lekarza obozowego Wilka. Latem 1943 r. w Janowicach konferował ze Stanisławem Szymachą „Jaskółka”, komendantem Obwodu Miechów Batalionów Chłopskich. Wiosną 1944 r. przez krótki czas redagował biuletyn „Bunt Młodych”. W maju 1944 r. uczestniczył w odprawie Batalionów Chłopskich w domu Pawła Wypycha w Słaboszowie. Także w maju 1944 r. brał udział w akcji na biuro targownika w Działoszycach. W czerwcu 1944 r. wziął udział w spotkaniu z Marianem Dowkantem „Mały” z komendy Okręgu „Wiślica” Armii Ludowej. Przeszedł do Armii Ludowej. Był zastępcą komendanta i instruktorem propagandy Placówki Janowice Armii Ludowej. Spotykał się z sowieckim spadochroniarzem Wasilijem Tichoninem „Wasyl” dowódcą oddziału NKWD „Awangarda”. W drugiej połowie 1944 r. należał do Dzielnicy „Jadwiga” Polskiej Partii Robotniczej. Brał udział w spotkaniu 10 października 1944 r. kierownictwa placówki „Jadwiga” Armii Ludowej z Sochackim w Janowicach. Został wówczas wyznaczony na stanowisko oficera propagandy Okręgu „Wiślica” Armii Ludowej. Mianowano go instruktorem propagandy Komitetu Powiatowego Polskiej Partii Robotniczej w Miechowie. 6 grudnia 1944 r. uczestniczył w posiedzeniu we Włodzimierzowie. W 1944 r. rozmawiał z Józefem Guzikiem na temat meliny dla sowieckiej grupy spadochronowej „Zefir”. Ten proponował mu, żeby szukał w okolicach Luborzycy i u Walentego Adamczyka „Granit”. W 1945 r. ukończył Centralną Szkołę Partyjną w Łodzi. Od lipca 1945 r. był II sekretarzem Komitetu Powiatowego Polskiej Partii Robotniczej w Miechowie. Został starszym instruktorem Wydziału Organizacyjnego Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Krakowie. W 1947 r. mianowano go na stopień podporucznika ludowego Wojska Polskiego (uznając mu staż z partyzantki). Przeniesiono go na stanowisko II sekretarza Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. W 1950 r. został zmobilizowany do służby wojskowej. Zweryfikowano go w stopniu podpułkownika. Wyznaczono go na stanowisko zastępcy komendanta Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Został przeniesiony na stanowisko zastępcy szefa Zarządu Politycznego Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Od 1953 pełnił służbę w uczelniach wojskowych. Służył w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Łodzi. Prowadził seminaria i wykłady z historii ruchu robotniczego i historii religii. W 1956 r. został awansowany na stopień pułkownika. W 1957 r. usunięto go z wojska na skutek wewnątrz partyjnych rozgrywek (popierał frakcję natolińczyków). Wybrano go II sekretarzem Komitetu Dzielnicowego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej „Starówka” w Warszawie. W latach 1957-1960 studiował na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1960 r. obronił tam pracę magisterską. W 1960 r. powrócił do służby wojskowej. Ukończył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów w Akademii Sztabu Generalnego. W 1963 r. został zastępcą komendanta Wojskowej Akademii Technicznej do spraw polityczno-wychowawczych. Wchodził w skład Komisji Rewizyjnej Polskiego Towarzystwa Religioznawczego. W latach 1966-1967 był starszym doradcą wojskowym w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Laosie. W grudniu 1968 r. uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1970-1972 w stopniu docenta był zastępcą komendanta Wojskowego Instytutu Historycznego do spraw naukowych. W latach 1972-1976 służył na stanowisku zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego do spraw szkolnictwa wojskowego. W październiku 1972 r. mianowano go na stopień generała brygady ludowego Wojska Polskiego. W latach 1974-1983 działał w Prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W latach 1974-1985 był członkiem Prezydium Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W grudniu 1975 r. uczestniczył jako delegat w VII Zjeździe Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1976 do 1981 r. był szefem Delegatury Ministerstwa Obrony Narodowej przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Należał do wielu gremiów naukowych: Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk, Zespołu Partyjnego Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk, Komitetu Nauk Polarnych Polskiej Akademii Nauk, kolegium redakcyjnego Historii Polskiego Ruchu Robotniczego. Był wiceprzewodniczącym Zespołu Koordynacyjnego Wyższego Szkolnictwa Wojskowego. Należał do Rady Naczelnej Towarzystwa „Polonia” i był wiceprzewodniczącym Komisji Nauki w tej Radzie. Przewodniczył Centralnemu Związkowi Lektorów Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W latach 1980-1983 zaangażował się w działalność publicystyczną zwalczającą Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Solidarność. W latach 1981-1984 był rektorem Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1983 r. wybrano go do Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Przez wiele lat należał do Komitetu Redakcyjnego kwartalnika Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Z Pola Walki. W 1985 r. przeszedł ze służby wojskowej do dyplomatycznej. W latach 1985-1987 był Konsulem Generalnym Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Rostocku, w Niemieckiej Republice Demokratycznej. W maju 1999 r. wszedł w skład Rady Naukowej Instytutu Naukowego Związku Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego im. generała Edwina Rozłubirskiego.     
Zmarł 22 września 2016 w Warszawie. <span style="mso-tab-count:1" />

<span style="mso-tab-count:1" />Odznaczony: Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem oficerskim Orderu odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Medalem 10-Lecia Polski Ludowej, Medalem 30-Lecia Polski Ludowej, Medalem 40-Lecia Polski Ludowej, Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, Złotym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, Brązowym Medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem Za Długoletnią i Ofiarną Służbę, Odznaką Za Zasługi dla ZBoWiD, Medalem Pamiątkowym 100 Lat Polskiego Ruchu Robotniczego, Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Nagrodą „Trybuny Ludu”, Nagrodą „Trybuny Robotniczej”, sowieckimi Orderem Czerwonego Sztandaru, Medalem 40-Lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945.

Miał syna Andrzeja.    
Adamczyk Walenty, Ocena książki Józefa Guzika „Racławickie wyzwania”, „Zeszyty Historyczne ZW ZBOWiD w Krakowie”, 1988 nr 3 s. 49; Brodowicz Józef, Historia i współczesność , „Za Wolność i Lud” 1987 nr 14, s. 11; Garas Józef Bolesław, Czołówka ląduje w mroku, Warszawa 1981, s. 81; Guzik Józef, Działacze i partyzanci Ziemi Miechowskiej 1939-1945, Wawrzeńczyce 1983, s. 37; Koral Marian, Przegląd wydarzeń, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1964 nr 1 s. 376; Kosk Henryk Piotr, Generalicja polska, t. 2, Pruszków 2001; Królikowski Janusz, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II: I–M, Toruń 2010, s. 504–508; Michta Norbert, Kiedy zbliżała się wolność, cz.2, „Za Wolność i Lud” 1984 nr 33 s. 7; Michta Norbert, Wspomnienia z walk o Polskę Ludową, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1975 nr 1 s. 472; Michta Norbert, Wspomnienia znad Nidzicy, Warszawa 1970, s. 79, 82, 105, 111, 114, 117, 119, 121, 122, 123, 126, 139, 160, 172, 174, 179, 181, 225, 288, 291; Natychmiastowe oświecenie czyli życzenia dla Michty, http://coryllus.pl/?p=1965 (dostęp 21 maja 2015 r.); Przybysz Kazimierz, Wojtas Andrzej, Bataliony Chłopskie. O kształt społeczno-polityczny Polski, tom 3, Warszawa 1986, s. 188; Szaleniec Leopold, Pamięci „Młodego Orła”, „Za Wolność i Lud” 1989 nr 44 s. 5; Ważniewski Władysław, Walki partyzanckie nad Nidą 1939 – 1945, Warszawa 1969, s. 45, 46, 48; Wieczorek Mieczysław, Armia Ludowa w 1944 roku, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1974 nr 2 s. 171; Wojsko Ludowe, nr 12-26, Warszawa, wrzesień 1999, str. 29;