Z Małopolska w II Wojnie Światowej

APOSTOŁ Jadwiga.        
Urodzona 13 grudnia 1922 r. w Nowym Targu[1]. Córka Wincentego[2] i Magdaleny[3]. Miała siostrę Stanisławę[4]. Ukończyła w 1934 r. seminarium nauczycielskie w Nowym Targu[5]. Pracowała w Nowogródku[6]. W 1939 r. organizowała wspólnie z Augustynem Suskim uniwersytet ludowy w Tyliczu[7]. Wspólnie z matką prowadziły w swoim domu przy ulicy Królowej Jadwigi 19 od października 1939 do maja 1940 r. punkt przerzutowy przez który przeszło ponad 60 osób[8]. Od maja 1941 r. była członkiem Placówki Naczelnej Konfederacji Tatrzańskiej[9]. Została sekretarzem i referentem działu organizacyjnego Konfederacji Tatrzańskiej[10]. Była współredaktorką „Wiadomości Polskich”[11] i „Na Placówce”[12]. Używała nazwiska Barbara Spytkowska. Kolportowała konspiracyjną prasę[13]. Z polecenia Augustyna Suskiego spotkała się w Zakopanem z Heinzem Wegnerem-Romanowskim i pojechała z nim do swej rodziny do Nowego Targu[14]. Od grudnia 1941 r. po spotkaniu z Heinzem Wegnerem-Romanowskim ukrywała się w Skomielnej, później od lutego 1942 r. w Jordanowie i Polanie[15]. Wsypała ją NN Maria, łączniczka, która nie wytrzymała przesłuchań w „Palace”[16]. Została aresztowana 22 sierpnia 1942 r[17] wraz z Tadeuszem Popkiem w Polanie koło Jordanowa[18]. Przez 3 miesiące była torturowana w czasie śledztwa w siedzibie zakopiańskiego gestapo w „Palace” [19]. Przesłuchiwana w „Palace” przez Königa wskazała jako członka Konfederacji Tatrzańskiej Heinza Wegnera-Romanowskiego[20]. 11 listopada 1942 r. została wywieziona do Krakowa i osadzona w więzieniu Montelupich[21]. 1 grudnia 1942 r. wywieziono ją do KL Auschwitz gdzie została oznaczona numerem 26273[22]. Przeniesiono ją do Birkenau, gdzie znalazła siostrę Stanisławę[23]. Została przeniesiona do KL Ravensbrück[24]. Po wojnie powróciła do Nowego Targu[25]. Działała w Stronnictwie Ludowym[26]. W latach 1946-1948 organizowała i później kierowała uniwersytetem ludowym w Szaflarach[27]. Po likwidacji uniwersytetu przeniosła się do Szczecina[28]. Pracowała jako technik budowlany[29].   
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[30].          
Po wojnie zamężna Staniszewska[31].           
Apostoł-Staniszewska Jadwiga, Echa okupacyjnych lat, Warszawa 1970, s. 220, 257, 258, 263, 268; Bratko Józef, Gestapowcy, Kraków 1985, s. 169; Filar Alfons, U podnóża Tatr, Warszawa 1985, s. 111; Filar Alfons, Leyko Michał, Palace - katownia Podhala, Warszawa 1970, s. 275; Jarowiecki Jerzy, Konspiracyjna prasa w Krakowie w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945, Kraków 1986, s. 161, 163; Leczykiewicz Sylwester, Konfederacja Tatrzańska, Warszawa 1969, s. 25, 53; Matusowa Barbara, Na partyzancki poszły bój, Warszawa 1970, s. 147; Wnuk Włodzimierz, Konfederacja Tatrzańska, „Kierunki” 1966 nr 2 s. 10; Zając Stanisław, W pobliżu siedziby Hansa Franka, Warszawa 1986, s. 75;