Z Małopolska w II Wojnie Światowej

KUŚNIERZEWSKA Irena.
Urodzona 1 lipca 1911 r. w Oświęcimiu. Córka Bronisława (inspektora skarbowego) i Urszuli z d. Puchalskiej. W 125 r. podjęła studia w Seminarium Nauczycielskim w Białej (dziś Bielsko-Biała). Wstąpiła do harcerstwa. Od 1926 r. prowadziła drużynę harcerek im. Emilii Plater, choć dopiero w 1928 r. złożyła przyrzeczenie harcerskie. W 1929 r. poprowadziła kurs dla zastępowych. W 1930 r. była komendantką kolonii. W tym samym roku ukończyła Seminarium i podjęła pracę w szkole powszechnej w Łaziskach Dolnych. Kierowała tam drużyną harcerek. W 1933 r. przeniosła się do Mikołowa. Komenda Chorągwi mianowała ją hufcową. W Mikołowie zorganizowała zastęp drużynowych swojego hufca. W latach 1933-1935 kierowała obozami kolejno w Pieczarnej, Niedzicy i Ignalinie. Pracowała jako instruktorka do spraw harcerstwa w Wydziale Oświaty w Katowicach. Równocześnie była referentką działu wędrowniczej Śląskiej Komendy Chorągwi. W styczniu 1938 r. została mianowana w stopniu harcmistrzyni komendantką Pogotowia Harcerek w Katowicach. 2 września 1939 r. wraz z grupą członkiń Komendy Chorągwi została ewakuowana do prewentorium w Rabsztynie. Tam ukryto część archiwum Komendy Chorągwi i tam przejęła jej komendę od Zofii Tworkowskiej. Przez Wolbrom, Kazimierz Wielką, Mielec, Kolbuszową i Rzeszów okrężną drogą dotarła do Krakowa. Działała w konspiracyjnym harcerstwie, z czasem organizując w Krakowie Komendę Śląskiej Chorągwi Harcerstwa, Używała pseudonimu „Lilka”. Podlegało jej 45 konspiracyjnych „ogniw” (drużyn). Od listopada 1939 r. pracowała w Polskim Komitecie Pomocy Wysiedlonym oraz w Polskim Czerwonym Krzyżu. Po powstaniu Rady Głównej Opiekuńczej w styczniu 1941 r. została kierowniczką administracyjno-gospodarczą jej biura przy ul. Kanoniczej 18. Wiosną 1941 r. została zaprzysiężona na rotę związku Walki Zbrojnej. Nadano jej stopień porucznika czasu wojny. Współpracowała z Komendą Pogotowia Harcerek w Warszawie i Delegaturą Rządu na Śląsk. Prowadziła kursy przygotowujące pracowników do objęcia placówek opieki społecznej po zakończeniu wojny na ziemiach zachodnich. Organizowała pomoc harcerek dla więźniów Montelupich i KL Auschwitz. Od maja 1941 r. we współpracy z pracownikiem „Patronatu” Wincentym Heinem tworzyła tajną kartotekę więźniów Montelupich (9 tys. kart formatu pudełka od zapałek). Po wojnie wróciła na Śląsk. W Kuratorium Okręgu Śląskiego kierowała Wydziałem Opieki nad Dzieckiem, Otrzymała stanowisko wizytatorki, W 1949 r. przeniosła się do Gdańska. Pracowała w Wydziale Opieki nad Dzieckiem. Podjęła pracę w Poradni Społeczno-Wychowawczej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci jako pedagog. Awansowała na stanowisko kierowniczki Poradni. Ciężko chorowała.        
Zmarła 27 sierpnia 1967 r. w Gdyni. Została pochowana na cmentarzu w Gdyni-Witominie.     
Od 1949 r. była zamężna z Henrykiem Kabatem. Miała troje dzieci: Maję, Iwonę i Krzysztofa. 
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.        
Harcerki 1939-1945, Warszawa 1983, s. 88; Hein Wincenty, Jakóbiec Czesława, Montelupich, Kraków 1985; Kłodziński Stanisław, Krakowski Patronat Więzienny, „Przegląd lekarski Oświęcim” 1972 nr 1; Kret Józef, Harcerze wierni do ostatka, Katowice 1983; Żmijowa Maria, Irena Kuśnierzewska-Kabatowa pseud. „Lilka”, [w:] Z dziejów harcerstwa śląskiego, Katowice 1985, s. 270-273;