Z Małopolska w II Wojnie Światowej

MAZURKIEWICZ Tadeusz.

Ukończył szkołę podchorążych łączności. Miał stopień podporucznika. Do 6 września 1939 r. służył w obsłudze radiostacji Komendy Powiatowej Policji Państwowej w Mielcu. Został ewakuowany na wschód. Zdemobilizowano go w rejonie Beresteczka. W rejonie Bełżca trafił do niewoli. Udało mu się uciec. W listopadzie 1939 r. dotarł do okupowanej Łodzi. Krótko ukrywał się w mieście. Współorganizował tamtejsze Kadry Bojowe Wojska Polskiego. Został szefem łączności radiowej Kadr Bojowych Wojska Polskiego w Łodzi. W listopadzie 1939 r. przez Baligród dotarł na Węgry. Posługiwał się wówczas dokumentami chorego na gruźlicę wołyniaka Tadeusza Westfalewicza. Zamieszkał w pensjonacie „Krakowitz”. Odesłano do Generalnego Gubernatorstwa z rozkazem podporządkowania się Związkowi Walki Zbrojnej. Wracał ze Stanisławem Kulą „Kobiałka” przez Koszyce (nocowali w placówce Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Pocztowej 13), Kysak, Suchą Horę, Chochołów (nocowali u Franciszka Frączystego), Zakopane (nocował w pensjonacie „Stokrotka"). Od połowy grudnia 1939 r. organizował siatkę przerzutów granicznych. M.in. punkty przerzutowe w willi „Stokrotka w Zakopane, w willi „Jurek” Na Ustupie i u Stanisława Guta w Poroninie. Współorganizował komórkę Związku Walki Zbrojnej w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Nowym Sączu.  W lutym 1940 r. powrócił pociągiem do Łodzi. Organizował łączność radiową łódzkiego Związku Walki Zbrojnej. Używał wówczas dokumentów na nazwisko Józef Zawiasa i Rusinowski. Używał pseudonimów „Boruta” i „Odrowąż”. Wg niepotwierdzonych danych był zastępcą komendanta Miasta Łódź Związku Walki Zbrojnej. We wrześniu 1941 r. po wielkiej wsypie w Łodzi wyjechał do Warszawy. Od września 1941 r. pozostawał w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków Związku Walki Zbrojnej. Od października 1941 r. pracował jako listonosz w Budzowie. W listopadzie 1941 r. został awansowany na stopień porucznika. Współorganizował Organizację Wojskową – Korpus Bezpieczeństwa Częstochowie, Włoszczowej, Jędrzejowie, Grójcu i został jej komendantem w Żywcu. W sierpniu 1942 r. inspekcjonował oddziały Korpusu Bezpieczeństwa w Krakowskiem i Kieleckiem. 15 września 1944 r. spotkał się z pułkownikiem Nikołajem Kazinem „Kalinowski” na Hali Malinowej. W czasie „Burzy” został dowódcą 9. kompanii „Chełm” III batalionu 12. pułku piechoty 36. Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Jego działał w rejonie Maków-Myślenice-Rabka. Współpracował z sowiecką Brygadą im. Szczorsa. Brał udział w wypadzie w październiku 1944 r. w rejon linii frontu. 6 grudnia 1944 r. brał udział w odprawie w Stryszawie. 26 stycznia 1945 r. dowodził rozbiciem sztabu niemieckiego 558. pułku piechoty w Wieprzcu. Po wojnie został zdegradowany. Był więziony. Zrehabilitowano go. Pracował jako prawnik w Bielsku i Słupsku. Został awansowany na stopień majora rezerwy ludowego Wojska Polskiego.

Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari (1964 r.).

Filar Alfons, Za pasem broń. (Z dziejów ruchu oporu na Podhalu), Warszawa 1989, s. 67, 69, 198, 199, 200; Jagielski Bolesław, Z siłą halnego, Warszawa 1988, s. 13; JR, Ku czci poległych i pomordowanych, „Za Wolność i Lud” 1984 nr 48 s. 11; Kantyka Jan, Na beskidzkich szlakach, Katowice 1984, s. 113, 135; Mazurkiewicz Tadeusz, Moja wojna z Niemcami, Warszawa 1969, s. 5, 8, 10, 26, 28, 34, 37; 39, 45, 58, 67, 96, 112; Paczyńska Irena, Radzieckie formacje partyzanckie w Polsce południowej, „Dzieje Najnowsze” 1973 nr 4 s. 174; Tuszyński Waldemar, Pomoc dla wielkiej ofensywy, „Za Wolność i Lud” 1985 nr 5 s. 7; Wira Kazimierz, Cudzoziemcy w oddziałach AK w rejonie Babiej Góry, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1968 nr 2 s. 395; Wira Kazimierz, O walkach oddziału „Walka” płk. Kalinowskiego, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1966 nr 4 s. 406; Wira Kazimierz, Ostatnia walka Twardego, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1970 nr 3 s. 445; Wira Kazimierz, Przyczynek do dziejów współpracy polskich i radzieckich partyzantów, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1969 nr 1 s. 506;